Της στιγμής / Της περασμένης βδομάδας

Οδηγώ πρωί, πριν τις οκτώ. Ειδήσεις στο ραδιόφωνο. 20χρονος μαχαίρωσε 20 φορές 12χρονο. 36χρονος πατέρας βίαζε για 10 χρόνια την 16χρονη τώρα πια κόρη του. 



Πηγαίνω στη δουλειά. Πρέπει να νοιώθω και τυχερός που έχω δουλειά. Πόσοι άλλοι δεν έχουν δουλειά, πόσοι άλλοι είναι σαν μαχαιρωμένοι, σαν βιασμένοι γιατί και που έχουν δουλειά είναι σαν να μην έχουν.



Τι μπορώ να πω για αυτούς που δεν έχουν καν δουλειά.... Αισθάνομαι λίγος. Είμαι λίγος μπροστά τους.



Ένα κάρο Χρυσοί κανίβαλοι ''επαναφέρονται'' στην τάξη από ένα κάρο δημοκράτες κανίβαλους μνημονίων και περιτυλιγμένων μνημονίων. Ζούμε τον ορισμό του δεν υπάρχει αυτό που ζούμε.

Παλιά λέγαμε και γελάγαμε ''σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας''. Τα πράγματα αλλάζουν, εξελίσσονται, μεταλλάσσονται καλύτερα. Τώρα πια λέμε: ''σε τι κόσμο ζούμε για να μεγαλώσουμε οι ίδιοι και τα παιδιά μας''.

Μπόχα πολυεπίπεδη, μπόχα βόλεψης, μπόχα φόβου. Περιμένοντας όλοι κάποιους άλλους να κάνουν την αρχή, χάσαμε ακόμα και το τέλος που πλησιάζει. 

Οι εργαζόμενοι στα πλοία λέγαμε μπορεί να κάνουν την αρχή, είναι πιο ανοιχτόμυαλη, η θάλασσα βλέπετε. Μετά οι εργαζόμενοι στο Μετρό στην Αθήνα, θα 'ρθει υπόγεια η αλλαγή σκεφτόμασταν.  Πιο πρόσφατα οι καθηγητές, είναι δάσκαλοι σκέφτηκα, θα μας δείξουν τον δρόμο.

Μπόχα καλύπτει τα πάντα. Μπόχα και φόβος.

Με αφορμή τις πρωινές ειδήσεις οδηγώντας.

=================

Το απόγευμα στην επιστροφή. Είδα το γλυκό προσωπάκι του μικρού. 

Ζέστανε ο καιρός. Έβγαλε το σκουφάκι η μαμά του.

Τώρα ζητά χρήματα με άλλη ενδυμασία στο φανάρι.

Αλλάζει η ενδυμασία όμως η γύμνια μας παραμένει η ίδια.


β.ψ.

Σχόλια