Από το www.efsyn.gr / Στο κέντρο του περιθωρίου / Του Περικλή Κοροβέση
Το μάθημα από την Κύπρο είναι απλό. Ο μικρός δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με τον μεγάλο. Διαπραγματεύσεις μπορούν να γίνουν μεταξύ ισότιμων εταίρων και μπορεί να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό προς αμοιβαίο όφελος όταν τα συμβαλλόμενα μέρη καταλάβουν πως ο ανταγωνισμός βλάπτει τα συμφέροντα και των δύο. Οταν ο μικρός συνεταιριστεί με τον μεγάλο, στην ουσία ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί, χάνει όλα τα του τα δικαιώματα και γίνεται κτήμα του ισχυρού.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση στην ουσία της είναι η κατάκτηση του φτωχού Νότου από τον γερμανοκρατούμενο Βορρά. Το όραμα του Χίτλερ για μια γερμανική Ευρώπη πραγματοποιείται στις μέρες μας από εγχώριες κυβερνήσεις-αντιπροσωπείες γερμανικών συμφερόντων.
Η Κύπρος, όπως όλοι μάς είχαν διαβεβαιώσει, είχε μια αριστερή κυβέρνηση. Αλλά που, όπως αποδείχτηκε, ακολούθησε την ίδια δεξιά πολιτική με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και όμως είχε ένα δυνατό όπλο στα χέρια της. Την άρνηση πληρωμής του χρέους και τη δημιουργία μιας Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Η εμπειρία έχει δείξει πως το χρέος μιας χώρας είναι το όχημα για την κατάκτησή της, καθώς είναι ένα τέρας που αναγεννάται συνεχώς. Κατά κανόνα τα χρήματα που δανείζεται μια χώρα δεν πάνε σε κανένα αναπτυξιακό έργο, αντίθετα την εξαθλιώνουν και την οδηγούν σε πτώχευση. Χρόνο με τον χρόνο η ανθρωπιστική καταστροφή προχωράει μέχρι να αρπαχτούν όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Και το χρέος βέβαια ακόμα θα πληρώνεται.
Αλλά αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια κυβέρνηση που έχει γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας και μέλημα την ευημερία του λαού της. Μπορεί να γίνει αυτό μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της ευρωζώνης; Και εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα. Μια τέτοια απόφαση της Κύπρου, της Ελλάδας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας του Νότου θα ισοδυναμούσε με απελευθερωτική οικονομική εξέγερση. Ενας καινούργιος αντιαποικιακός αγώνας. Ποιες κυβερνήσεις και ποιοι λαοί όμως έχουν το σθένος για κάτι τέτοιο; Το 99% που αντιδρά στο 1% στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν είναι επαναστατικό. Είναι καταναλωτές που έχασαν την αγοραστική τους δύναμη και ευχαρίστως θα ξαναγύριζαν στην αγαπημένη τους αδράνεια με αντάλλαγμα το χαμένο τους βιοτικό επίπεδο. Ακόμα, η τρομοκρατία που ασκείται από την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ΜΜΕ τους κάνει να δέχονται τη συμφορά τους, φοβούμενοι μια ακόμα μεγαλύτερη. Το άγνωστο πάντα τρομάζει, όσο και να είναι απαίσιο το παρόν.
Και εδώ είναι η ευθύνη της Αριστεράς. Ο διάλογος για την Ε.Ε. και το ευρώ έπρεπε να είχε ανοίξει προ πολλού. Και σε περίπτωση που το συμπέρασμα ήταν πως η Ε.Ε. βλάπτει μέχρι αυτοκτονίας την υγεία αυτού του λαού, τότε, γιατί όχι μια θαρραλέα έξοδος, στην προοπτική της Ευρώπης των λαών, που θα αντικαταστήσει την Ευρώπη των γερμανικών τραπεζών και τραστ. Αλλά αυτά εύκολα λέγονται, δύσκολα γίνονται. Χρειάζονται πανίσχυρα οργανωμένα κινήματα βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία, που αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να διαθέτει καμιά ευρωπαϊκή χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επικαλείται την κατάργηση των μνημονίων και θέλει την εφαρμογή του γερμανικού μοντέλου του 1953, όταν η Γερμανία πλήρωνε τις δόσεις της με ρήτρα ανάπτυξης. Πλήρωνε δηλαδή αυτά που μπορούσε να δώσει, χωρίς να θίξει το βιοτικό επίπεδο του λαού της. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ξεχνάει να μας εξηγήσει γιατί έγινε αυτό. Να του το θυμίσουμε, παρ’ όλο τον σεβασμό που έχουμε στους ιστορικούς της Αριστεράς, που σίγουρα γνωρίζουν τα πράγματα καλύτερα (αλήθεια, κανείς δεν τους διαβάζει;).
Το λεγόμενο «γερμανικό θαύμα» είναι προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Διέθετε έναν επεξεργασμένο αντικομμουνισμό, κληρονομιά του Γ’ Ράιχ, και ήταν από τις πρωτοπόρες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης. Στα σύνορά της είχε ολόκληρο το κομμουνιστικό μπλοκ και οι ΗΠΑ χρειάζονταν ένα ισχυρό ανάχωμα. Η Ευρώπη ακόμα δεν είχε συγκροτηθεί σε Ε.Ε. Γαλλία και Ιταλία είχαν ισχυρότατα κομμουνιστικά κόμματα. Η Γερμανία ξεπλένεται ταχύτατα από το ναζιστικό της παρελθόν, ο καπιταλισμός ανθεί και γίνεται το προπύργιο του «ελεύθερου κόσμου», μπαίνοντας στον Ψυχρό Πόλεμο. Αυτή τη φορά στο πλευρό των ΗΠΑ. Γιατί να μην ανταμειφθούν αυτές οι υπηρεσίες; Αυτές οι υπηρεσίες όμως δεν έχουν καμιά αντιστοιχία με τη σημερινή Ελλάδα.
Οταν κάποιος αρχίζει και μαθαίνει να παίζει σκάκι, καταλαβαίνει πως είναι καλύτερο να έχει ένα κακό σχέδιο παρά καθόλου σχέδιο. Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Ενα κακό σχέδιο επιδέχεται βελτιώσεις. Χωρίς καθόλου σχέδιο, λες αυτό που πιστεύεις πως αρέσει στους άλλους, είναι «πιασάρικο και επικοινωνιακό», και τίποτα δεν σε εμποδίζει να λες άλλα αύριο από αυτά που έλεγες χτες ή σήμερα. Και αν κάτι ξέρουν καλά οι πολιτικοί μας είναι να προσαρμόζουν τις θέσεις τους ανάλογα με την περίπτωση, με στόχο την εξουσία για την εξουσία (και τα οφέλη της, αυτό εξυπακούεται). Γιατί δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί διαπραγματευτές. Είναι πάντοτες θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Και η δύναμη μιας μικρής χρεωμένης χώρας είναι το πάγωμα του χρέους της μέχρι να βρεθεί πώς και γιατί δημιουργήθηκε, ποιοι φταίνε γι’ αυτό και ποιοι επωφελήθηκαν. Ενδεχομένως να εξεταστούν και οι ποινικές τους ευθύνες. Θα βάλει κανείς ανοιχτά και ξάστερα το θέμα του χρέους για να δούμε ποιο είναι το επαίσχυντο και ποιο το πραγματικό;
perkor29@gmail.com
Σχόλια