Από το advendure.com / του Δημήτρη Τρουπή
Η πρώτη φορά που θυμάμαι να ένιωσα πραγματικά περίεργα σε ένα νυχτερινό τρέξιμο – παρά την εμπειρία μου από νυχτερινά τρεξίματα μέχρι τότε - ήτανε στην ανηφόρα της Οξιάς στην Ροδόπη. Δεν θυμάμαι καθαρά την χρονιά, ίσως ήτανε το 2008 ή το 2009, άλλωστε δεν έχει σημασία ο χρόνος. Ανέβαινα την χαρακτηριστικά δύσκολη αυτή ανάβαση μέσα στις πυκνές οξιές και ξαφνικά κάποια στιγμή κοιτώντας ψηλά επάνω αντίκρισα κάτι που έμοιαζε απόκοσμο.
Μια συστοιχία από φώτα που έμοιαζαν να κινούνται ακανόνιστα στον νυχτερινό ορίζοντα. Σάστισα, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τα αντανακλαστικά των ρούχων κάποιου αθλητή που προπορευόταν, και τα οποία λόγω του ότι βρισκόταν αρκετές στροφές μονοπατιού μπροστά μου και ψηλά στον ορίζοντα έμοιαζαν με κάτι αλλόκοτο μέσα στην ησυχία της νύχτας, την κούραση αλλά και την ατονία που με είχαν κυριεύσει από τις τόσες ώρες που ήδη έτρεχα.
Η ομορφιά του νυχτερινού τρεξίματος δεν έχει να κάνει τόσο με το τοπίο – αν και η θέα των φώτων της πόλης από ψηλά ή του ξάστερου ουρανού είναι σαγηνευτική – όσο κυρίως με την ησυχία και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα της νύχτας στο δάσος, με τους ήχους και τις μυρωδιές της φύσης, και πιο σπάνια με την αδρεναλίνη μιας συνάντησης με κάποιο “μόνιμο κάτοικο του”. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εμείς “φιλοξενούμενοι” είμαστε εκεί. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική στιγμή που μου έχει αποτυπωθεί στην μνήμη από τον ROUT 2010. Διασχίζαμε μέσα στην νύχτα μαζί με τον Δημήτρη τον Καζούρη τους παγωμένους - από την ελαφριά χιονόπτωση - χωματόδρομους προς την περιοχή της Αλήκιοϊ, έχοντας ήδη διασχίσει περίπου 100 χιλιόμετρα στον αγώνα. Η ξηρότητα της ατμόσφαιρας μας αποκάλυπτε έναν καταπληκτικό ουρανό γεμάτο αστέρια. Ξαφνικά, σε μια στροφή του δρόμου, βρεθήκαμε να διασχίζουμε για δεκάδες μέτρα ένα τούνελ από φωτεινές κουκίδες δεξιά και αριστερά του δρόμου. Ήταν ένα τεράστιο κοπάδι από αγελάδες που αναπαυόταν στην περιοχή και αντανακλούσαν τα μάτια τους στους φακούς μας. Μοναδικό το θέαμα των ματιών και των αστεριών που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι, κάτι που τόνιζε το απόκοσμο του τοπίου και χαράχτηκε για πάντα μέσα μας.
Το νυχτερινό τρέξιμο είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του. Άλλοι το λατρεύουν – μετρήστε με σε αυτή την κατηγορία – και άλλοι το μισούν ή το φοβούνται. Προσωπικά με σαγηνεύει το εξαιρετικό κοντράστ που παρουσιάζει σε σχέση με το τρέξιμο κάτω από το φώς της ημέρας. Προσηλώνεσαι στο “τούνελ” φωτός που σχηματίζει μπροστά σου ο φακός και τρέχεις όσο πιο γρήγορα σου επιτρέπει το ίδιο το μονοπάτι, η καρδιά, τα πνευμόνια και τα πόδια σου. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσεις την “αίσθηση” της κίνησης στο μονοπάτι, θαρρείς σαν να είσαι ένα με αυτό. Τίποτα δεν αποσπά την προσοχή σου, παρά μόνο η προσπάθεια.
Βέβαια για να φτάσεις σε αυτό το σημείο θέλει πολύ δουλειά για να μάθεις να τρέχεις σωστά. Το πόδι πρέπει να σηκώνεται από το έδαφος ψηλότερα για να αποφεύγεις τα εμπόδια, πρέπει να έχεις όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση και σίγουρα πολύ καλό φωτισμό. Ο φακός κεφαλής φωτίζει την πορεία αλλά δεν βοηθάει στην τρίτη διάσταση, δηλαδή να καταλάβεις το ύψος των εμποδίων. Ένα χρήσιμο κόλπο που χρησιμοποιώ είναι να έχω έναν δεύτερο μικρότερο φακό πιασμένο στην μέση (είτε στην ζώνη υδροδοσίας είτε στην ζώνη μέσης του σακιδίου) ο οποίος φωτίζει παράλληλα προς το έδαφος. Έτσι το μάτι μας λαμβάνει και την πληροφορία του ύψους των εμποδίων στο μονοπάτι και μας βοηθά να τρέχουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια. Τον ίδιο ρόλο θα μπορούσε να παίξει και ένας μικρός φακός χεριού, αλλά καλό είναι τα χέρια να είναι ελεύθερα όταν τρέχουμε.
Ανεξάρτητα βέβαια από τον φωτισμό, το καλύτερο “εργαλείο” για να κινηθούμε γρήγορα και με ασφάλεια δεν είναι άλλο από την μέγιστη αυτοσυγκέντρωση. Κοιτάμε συνεχώς το μονοπάτι που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, και δίνουμε μεγάλη βάση και στην ακοή μας, που μπορεί να μας πληροφορήσει για πολλά πράγματα. Μουσική σε νυχτερινά τρεξίματα και ιδιαίτερα σε μέρη που έχουν πυκνή βλάστηση και “αγριάδα” είναι κάτι που προσθέτει ρίσκο στην προσπάθεια.
Η επιλογή των παπουτσιών είναι επίσης κάτι που θέλει προσοχή. Σίγουρα τρέχοντας την νύχτα, και ιδιαίτερα σε πολύ τεχνικά μονοπάτια, θα έχουμε περισσότερα χτυπήματα στα δάκτυλα από ότι την ημέρα. Ένα ζευγάρι παπουτσιών με καλή προστασία στα πλάγια και μπροστά θα βοηθήσει σίγουρα να αποφύγουμε τα μαυρισμένα δάκτυλα την επόμενη μέρα.
Το συναίσθημα του φόβου είναι σίγουρα κάτι που μας απασχολεί όταν τρέχουμε νύχτα, αλλά σιγά-σιγά και καθώς περνά η ώρα μετριάζεται. Η λογική βέβαια λέει ότι η νύχτα στο βουνό θέλει παρέα, ιδιαίτερα αν δεν έχουμε μεγάλη εμπειρία. Όχι μόνο θα μας βοηθήσει σε κάποιον μικροτραυματισμό ή χάσιμο, αλλά θα αυξήσει κάθετα και την αυτοπεποίθηση μας. Αν πάντως βγούμε μόνοι μας για νυχτερινή προπόνηση, οπωσδήποτε πρέπει να δώσουμε στοιχεία της πορείας που θα κάνουμε πριν φύγουμε στους δικούς μας ανθρώπους ή φίλους και φυσικά πρέπει να έχουμε μαζί μας κινητό τηλέφωνο ώστε να μπορούμε να ειδοποιήσουμε σε περίπτωση κάποιου προβλήματος. Σε παλιότερο άρθρο είχαμε κάνει μια λεπτομερή ανάλυση του τι προφυλάξεις πρέπει να πάρουμε και πώς να χειριστούμε μια περίπτωση χασίματος σε άγνωστο περιβάλλον.
Το σκοτάδι της νύχτας είναι και το πλέον κατάλληλο για παραισθήσεις σε πολύωρους αγώνες υπεραπόστασης. Η γλυκόζη φεύγει από τον εγκέφαλο, το φωτεινό τούνελ του λευκού φωτός της δέσμης του φακού μας επηρεάζει όπως και η κούραση και η νύστα, και ο εγκέφαλος ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο – ως φανταστικές παραστάσεις – κάποια συμπλέγματα δέντρων ή βράχων. Πολλές οι ιστορίες παραισθήσεων από διηγήσεις συναθλητών, οι οποίες περιείχαν νεράιδες και παρέες που ζωήρευαν τις ποταμιές, πλοία να ταξιδεύουν στα βουνά, μοναστήρια να ξεπροβάλουν, μέσα στις οξιές και τα έλατα και άλλα πολλά. Ιστορίες που χρόνια μετά θυμόμαστε και γελάμε στις παρέες. Το αλατοπίπερο του κόσμου των υπεραποστάσεων. Όλοι σχεδόν έχουμε και κάτι να διηγηθούμε.
Κλείνω με μια συμβουλή, διαφορετική από τις άλλες … καθώς τρέχετε μέσα στην νύχτα κάντε μια στάση. Σβήστε τον φακό και κοιτάξτε τον ουρανό, τα αστέρια και το φεγγάρι. Αφουγκραστείτε την ησυχία της νύχτας. Μυρίστε το χώμα. “Νιώστε” την υγρασία του δάσους. Θα έχετε έτσι ανοίξει ένα παράθυρο σε μια καινούργια διάσταση εμπειρίας και ομορφιάς, που προϋπάρχει όμως στα αρχέγονα ένστικτα μας που συνδέονται με την Γη που μας γέννησε και την φύση, αλλά “κοιμόταν” ανενεργή μέσα μας. Τολμήστε και δεν θα χάσετε …
Σχόλια