Από το www.efsyn.gr / Στο κέντρο του περιθωρίου / Του Περικλή Κοροβέση
Η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι ποτέ μια αυθόρμητη ενέργεια. Είναι μια επίπονη διαδικασία για να καταλήξει, αν καταλήξει, στην αλήθεια. Η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός κάθε εξουσίας. Η εξουσία των λίγων στηρίζεται στην εξαπάτηση των πολλών.
Σε όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, η θεϊκή τάξη πραγμάτων ταυτίζεται με την τάξη που επιβάλλει ο αυτοκράτορας. Αρα η υποταγή στον αυτοκράτορα ήταν υποταγή στον Θεό. Εξ ου και ο περσικός μιθραϊσμός αγαπήθηκε από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες και ο Διοκλητιανός στην ανανέωση του κράτους και της θρησκείας δεν ξέχασε τον Μίθρα. Αλλά τελικά ο ανερχόμενος χριστιανισμός εκτόπισε τον μιθραϊσμό και έγινε η επίσημη θρησκεία των αυτοκρατόρων που τώρα ήταν εκπρόσωποι του νέου θεού, ο οποίος πήρε τη θέση του θεού Ηλιου. Στον Μίθρα σήμερα πιστεύουν μόνο οι ναζί, σαν σύμβολο εξουσίας και μιλιταρισμού.
Αυτή η κοσμική χρήση του θείου που καθιέρωνε την ανισότητα, ερχόταν σε αντίθεση με τη χριστιανική πατερική παράδοση που μιλούσε για καταγωγική ισότητα. Τα κινήματα του Μεσαίωνα, όπως οι Θαβωρίτες της Πράγας, οι Αναβαπτιστές στη Γερμανία και αργότερα οι Σκαφτιάδες της Αγγλίας, πάλεψαν για την ανατροπή αυτής της «θεϊκής τάξης», προωθώντας την ισότητα και την κοινοβιακή ζωή. Να σημειώσουμε πως, κατά βάση, αυτά τα κινήματα ήταν χριστιανικά, και πολλές ιδέες του σοσιαλισμού, όπως αυτός διαμορφώθγκε τον 19ο αιώνα, γεννήθηκαν εδώ.
Σήμερα, τον 21ο αιώνα, μπορεί να μην έχουμε αυτοκράτορες, αλλά η αυτοκρατορική εξουσία έχει συγκεντρωθεί στα χέρια του 1% και έχει επιβληθεί στο 99%. Πώς γίνεται αυτό; Με την παγκοσμιοποίηση της βιομηχανίας του ψεύδους. Ολες οι εξουσίες γίνονται μία, και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στο μέτρο των συμφερόντων τους. Εκτός από την εκπαίδευση, την παραχάραξη της Ιστορίας, την κρατική Εκκλησία, έχουμε και τα πανίσχυρα ΜΜΕ, όπως αυτά διαμορφώθηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες, που πλάθουν συνειδήσεις με τα ψέματα, ξεκόβουν τον κόσμο από την πραγματικότητά του και τον κάνουν να μην μπορεί να αντιδράσει και να αλλάξει τη ζωή του. Με άλλα λόγια, να ζήσει τη ζωή, σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση του και όχι με αυτή του προβάτου-καταναλωτή.
Στον Γαλλικό Μάη του ’68, έχουμε την ανατροπή της εξουσίας των Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών και την αντικατάστασή της από την Αμεση Δημοκρατία της Γενικής Συνέλευσης. Εκτοτε, ό,τι κίνημα έχουμε δει σε όλο τον κόσμο, είναι πάνω-κάτω στην ίδια πατέντα. Δηλαδή παίρνουμε τις τύχες στα χέρια μας, εδώ και τώρα, αυτοοργανώνουμε τη ζωή μας, την παραγωγικότητά μας και τη δημιουργικότητά μας. Δηλαδή δεν περιμένουμε να έρθει ο Σοσιαλιστικός Παράδεισος, αλλά δημιουργούμε εκείνες τις συνθήκες που μας επιτρέπουν να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Πολλοί συνεταιρισμοί ανά τον κόσμο έλυσαν το πρόβλημα της ανεργίας και εκεί όπου δεν υπήρχε δουλειά, δημιούργησαν δουλειά. Ελυσαν το πρόβλημα της στέγασης με καταλήψεις ερειπίων που τα εξωράισαν. Με τα κινήματα αλληλεγγύης έσωσαν κόσμο από την περιθωριοποίηση. Δημιουργήθηκαν πολιτιστικά κέντρα που φιλοξενούν την εξορισμένη κουλτούρα. Και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να τα αναφέρουμε, γιατί ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Τα τελευταία χρόνια, πολλά από αυτά έχουν γίνει και στην Ελλάδα με καλά αποτελέσματα. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ τα αγνόησαν. Εντούτοις, επέζησαν, αν και έχουν άσχημο συντονισμό μεταξύ τους, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να επιζήσουν. Και σαν σημάδι των καιρών έχουμε και την πρώτη εφημερίδα που δεν έχει αφεντικό, δεν διαπλέκεται με εργολαβίες του Δημοσίου ή με εφοπλιστές, δεν ανακεφαλαιώνει τράπεζες με τις υπηρεσίες της, δεν υπηρετεί κανένα κρατικό ή κομματικό συμφέρον και είναι αδέσμευτη από θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις.
Αυτήν την εφημερίδα την έχετε ανά χείρας και είναι ιδιοκτησία των εργαζομένων της, με ίσα μερίδια. Δεν νομίζω να υπήρχε στην ιστορία του ελληνικού Τύπου ένα τέτοιο εγχείρημα. Και πιστεύω πως πρωτοτυπούμε και παγκοσμίως. Περιοδικά συνεταιριστικά υπάρχουν. Εκδόσεις έχουμε ακόμα και στα καθ” ημάς. Είναι οι «Εκδόσεις των Συναδέλφων», που πιστεύουν πως το βιβλίο δεν είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό αγαθό και ο αναγνώστης δεν είναι καταναλωτής, αλλά εραστής του βιβλίου.
Αυτό που καθορίζει την εγκυρότητα ενός ΜΜΕ, δεν είναι ένα καλό άρθρο ή ρεπορτάζ. Είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Μπορεί ένας τραπεζίτης, ένας μεγαλοεργολάβος ή ένας εφοπλιστής να πάει εναντίον των συμφερόντων του; Μπορεί να δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν φωνή; Αν είχαμε άλλη ποιότητα πληροφόρησης, θα είχαμε και άλλη ποιότητα Δημοκρατίας. Κανείς δεν θα ανεχόταν την ένοπλη ή την άοπλη καταστολή της TV. Και θα είχαμε πολλές «βίλες» πολιτισμού και δημιουργικότητας.
perkor29@gmail.com
Σχόλια