Από το www.doctv.gr / ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΤΙ Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΪ-ΛΙΟΥΙΣ ΘΑ ΠΑΡΙΣΤΑΤΟ ΣΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΟΥ «ΛΙΝΚΟΛΝ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, για να διαθέσει τα χρήματα της εκδήλωσης στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, θυμήθηκα ότι η φίλη Β. δουλεύει εκεί ως φυσικοθεραπεύτρια. Άργησα να ζητήσω πρόσκληση για τη βραδιά στο Παλλάς και όταν πια το θυμήθηκα, είχαν εξαντληθεί. Μου είπε όμως ότι την επόμενη ημέρα, εκείνος, όπως πάντα, θα επισκεπτόταν το ίδρυμα για να δει τα παιδιά και να περάσει τη μέρα του μαζί τους. Θα μπορούσα να πάω άραγε;
ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΔΕΧΤΗΚΑΝ. Και θα είχα την τύχη να γνωρίσω έναν αγαπημένο ηθοποιό, που παρότι δε θα του έκανα συνέντευξη -ήταν προκαθορισμένες, λίγες και συγκεκριμένες αυτές που θα έδινε- θα μου επέτρεπαν να διηγηθώ την εμπειρία μου, εδώ, στο DOC TV.
ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ, ΛΙΓΟ ΠΡΟΤΟΥ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ, σκέφτηκα ότι ίσως και να ζοριζόμουν την επομένη. Ο ενθουσιασμός της επικείμενης γνωριμίας με τον Ντάνιελ είχε επισκιάσει το «πού» θα πήγαινα. Η σκέψη μεταφέρθηκε στα παιδιά και τους ενήλικες με τα τόσα προβλήματα... Θα αντιμετώπιζα τη σκληρή αλήθεια μπροστά μου.Μια ενοχή με τσίμπησε: σκέφτεσαι τον Ντέι-Λιούις και όχι το ανθρώπινο θέμα; Και γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχες επισκεφθεί το χώρο, μιας και γνώριζες μια γυναίκα που δούλευε εκεί; Τέλος πάντων, γρήγορα γρήγορα «σκέπασα» ενοχές και κεφάλι και αποκοιμήθηκα. Και το πρωί, ξεκίνησα χαρωπή για τη διαδρομή προς κάποιον που θαυμάζω χρόνια.
ΕΦΘΑΣΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ -στο τσακ όμως. Στην είσοδο, παιδιά και μεγαλύτεροι τον ανέμεναν παραταγμένοι σε ημικύκλιο. Και το προσωπικό μαζί. Και η Δάφνη Οικονόμου, η Πρόεδρος και ψυχή της εταιρείας. Και η κόρη της, Μαριάννα, φίλη του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις εδώ και χρόνια.
ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ -ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ. Ντράπηκα -αυτή η στιγμή ήταν μόνο δική τους. Στο θέατρο ήταν στημένο το πιάνο και οι καρέκλες της χορωδίας. Σε λίγο θα ανέβαιναν όλοι μαζί για τη θεατρική παράσταση που είχαν ετοιμάσει οι άνθρωποι του κέντρου με τους θεραπευόμενους. Θα βλέπαμε τον Εκκλησιαστή, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της ίδιας της κυρίας Οικονόμου, με διασκευές κειμένων των Σέξπιρ, Καβάφη, Ομήρου, Σοφοκλή, Μπρεχτ. Θα ακούγαμε στην παράσταση και από τη χορωδία Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Λαϊονέλ Ρίτσι και άλλους, ενώ στη θεατρική παράσταση θα μας ταξίδευε εν τέλει ο μαγευτικός Λεόναρντ Κοέν. Το θέαμα, γεμάτο αγάπη και αλήθειες. Σημερινές αλήθειες: ο πόλεμος και η ειρήνη, ο εγωισμός και η προσφορά, η αδικία και η δικαιοσύνη. Χορός, βίντεο, πρόζα, γέλια και συγκίνηση επί σκηνής.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΧΟΡΩΔΙΑ. Στα πρώτα τρία κομμάτια, χωρίς να το καταλάβω, συγκρατούσα με δυσκολία τα δάκρυά μου. Η γερμανίδα Άννα Μπέμιχ διευθύνει μαγευτικά την ορχήστρα, όλοι την κοιτούν στα μάτια -ακόμη και όσοι δε μπορούσαν να αρθρώσουν τη φωνή τόσο δυνατά όσο οι άλλοι, είναι στο ρυθμό, πιάνουν τις παύσεις, τους τόνους... Όλα. Στο θεατρικό, φυσικοθεραπευτές και μέλη του προσωπικού παίζουν και χορεύουν μαζί με αυτούς τους ιδιαίτερους ανθρώπους -σαν ιδιαίτερους τους έχω πια στο μυαλό μου. Τα αμαξίδια που σπανίως βλέπεις στους δρόμους στριφογυρνούν σαν αληθινές μπαλαρίνες. Το αρχικό σοκ και η συγκίνηση δίνουν τη θέση τους στη λύπη που φεύγει, για να αφήσει τη δύναμή της στο θαυμασμό. Αυτό το δέος που νιώθεις μπροστά στο τι μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος όταν το θέλει -και μιλώ και για τους δύο: τον ιδιαίτερο και τον άλλο, αυτόν που καθοδηγεί, που βοηθά, που εκπαιδεύει τον ιδιαίτερο. Η Εταιρεία Σπαστικών -δεν ξέρω καν γιατί λέγεται έτσι, θα μπορούσε να κρατήσει μόνο το συνοδευτικό της «Πόρτα Ανοιχτή»- επιτελεί μοναδικό και θαυμαστό έργο. Εξωστρέφεια πάνω από όλα, οργάνωση, συνείδηση, επιμέλεια, υπευθυνότητα, επαγγελματισμός. Ανθρώπινο δυναμικό εξειδικευμένο, γιατροί, θεραπευτές. Αίθουσες μεγάλες, ανοιχτόκαρδες, πεντακάθαρες, χρωματιστές. Εξοπλισμός πλήρης, σύγχρονες εγκαταστάσεις. Και μια γυναίκα, η Δάφνη Οικονόμου, με μάτια άγρυπνα, εκεί, πανταχού παρούσα, αφιερωμένη στην αρωγή και όχι τη λύπηση, στην ουσία και όχι το εφέ, στο αποτέλεσμα και όχι την υπόσχεση της σκέψης, την πρόθεση που ποτέ δεν έχει αντίκρισμα.
ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΦΥΣΙΚΑ, ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ, αν δε συμβάδιζε, φιλοσοφικά μιλώντας, με εκείνη. Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούς ακούραστα, με σκυμμένο το κεφάλι στα κομπλιμέντα και ψηλά στα παιδιά και τους ενήλικες που τον αγκάλιαζαν, κοίταξε τους πάντες βαθιά στα μάτια, φίλησε με τον αληθινό σβουρηχτό θόρυβο όποιον το ήθελε, αγκάλιασε ακόμη και όσους δε γινόταν να αγκαλιάσει (θα έβρισκε τον τρόπο, θα έστριβε, θα γονάτιζε), μίλησε και όταν δε γινόταν να συνεννοηθεί και έκλαψε χωρίς δισταγμό μπροστά μας όταν τον ευχαριστούσαν οι άνθρωποι του ιδρύματος. «Εγώ σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να είμαι μέρος σε κάτι τόσο μεγαλειώδες. Πιστέψτε με, έχω επισκεφθεί πολλά ιδρύματα σε όλον τον κόσμο και πουθενά δεν έχω δει να εκτελείται τόσο θαυμαστό έργο. Και γνωρίζουμε όλοι ότι οφείλεται στη Δάφνη Οικονόμου και το όνειρό της». Ακόμη και οι δύο του ατζέντισες, αγγλοσαξωνικές φυσιογνωμίες, λύγισαν και εκείνες. Συνόδευσε τη Δάφνη Οικονόμου στην κοπή της πίτας, διάλεξε ένα λαχνό και χειροκρότησε το νικητή, έφαγε μουσακά με τους φίλους του μετά στη μικρή γιορτή που οργανώθηκε -ήταν εκεί ψυχή τε και σώματι. Με ένα τζιν δυο νούμερα μεγαλύτερο, με πολλά τατουάζ (ένα αποτύπωμα χεριού, μάλλον του παιδιού του), ένα μαύρο μακό και μαύρα αθλητικά.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ (μην το ξεχνάμε και αυτό), να μείνουμε λιγάκι... Επιβεβαιώνω πως ό,τι σκεφτόσασταν γι’ αυτόν όσες και όσοι τον παρακολουθείτε στενά και είστε θαυμαστές του, ισχύει. Είναι ο πιο γλυκός, σεμνός, διακριτικός, ουσιαστικός και «κανονικός» άνθρωπος του θεάματος. Αληθινός και βαθιά ανθρώπινος, προσφέρει γιατί το νιώθει -το νιώθεις και εσύ όταν τον βλέπεις. Αποδεικνύεται πως οι «κοσμικές» επιλογές -ας τις ονομάσουμε τέτοιες- δε μπορεί να απέχουν παρασάγγας από τις επαγγελματικές και τις προσωπικές μας επιλογές. Αρκεί να συλλογιστούμε για λίγο τις ταινίες που έχει επιλέξει, το πόσο συχνά παίζει (αποφεύγοντας να γυρίζει ταινία κάθε χρόνο), τη γυναίκα που παντρεύτηκε, τη Ρεμπέκα Μίλλερ και τις δημόσιες εμφανίσεις του. Οι ξεχωριστές επιλογές υποστηρίζονται αληθινά μόνο από ξεχωριστούς ανθρώπους. Αν η μία ατζέντισα του Ντάνιελ, που είχε γενέθλια, δήλωσε ότι αυτά θα ήταν τα πιο αξέχαστα της ζωής της επειδή τα πέρασε εκεί, εγώ έχω να πω ότι σίγουρα αυτή η ξεχωριστή ημέρα με έβαλε σε άλλους διαδρόμους σκέψης και άνοιξε άλλους ορίζοντες.
Info:
1. Η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών ιδρύθηκε το 1972. Το πρότυπο κέντρο Πόρτα Ανοιχτή, δωρεά του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη, άνοιξε τις πόρτες του το 2001 (με τη βοήθεια του τηλεμαραθωνίου του Mega). Μεταξύ άλλων, προσφέρει διάγνωση, ιατρική περίθαλψη, θεραπεία, εκπαίδευση, κοινωνική και ψυχολογική στήριξη, επαγγελματική κατάρτιση και αποκατάσταση, καθώς και προσωρινή διαμονή σε πάνω από 250 παιδιά και ενήλικες καθημερινά. Από το 2005 λειτουργεί Εξαθέσιο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Μ. Γερουλάνου 117, Αργυρούπολη, τηλ.: 210.96.22.290, ssa@otenet.gr, Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών και Cerebal Palsy Greece
2. O Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έχει προταθεί πέντε φορές για Όσκαρ και έχει κερδίσει δύο για τις ταινίες «Το αριστερό μου πόδι» και «Θα χυθεί αίμα». Αναμένουμε με αγωνία το τρίτο για το «Λίνκολν». Εμφανίζεται στον κινηματογράφο με συχνότητα κάθε 2 ως 5 χρόνια. Έχει ένα γιο με την Ιζαμπέλ Ατζανί, 18 ετών, και δύο παιδιά, 10 και 14 ετών, με τη Ρεμπέκα Μίλλερ.
Η Μία Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία: από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.ά.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
Σχόλια