Από το www.mountainaction.info
Ο Φάνης Αρκουμάνης εκπροσώπησε επάξια την Ελλάδα στον φετινό πολυήμερο αγώνα Solukhumbu Trail, που εξελίχθηκε τον Νοέμβριο στο Νεπάλ. Διένυσε 300 χιλιόμετρα με κυμαινόμενο υψόμετρο 1900 - 5500μ. σε 33:14 ώρες κατακτώντας την 2η θέση στη γενική κατάταξη. Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται μετά τις διακρίσεις του Νίκου Καλοφύρη (3η γενική, 2010) και της Ναταλίας Παπουνίδου (3η μεταξύ γυναικών, 2011). Ανακαλώντας τις εικόνες από το συναρπαστικό αυτό ταξίδι μοιράζεται μαζί μας τις εντυπώσεις του.
Ποιες ήταν οι πρώτες σου εντυπώσεις μόλις βρέθηκες στο Νεπάλ;
Ήμουν ο πρώτος αθλητής που έφτασε. Τα πάντα στην αρχή μου φάνηκαν αστεία, πολύ φασαρία, άνθρωποι σε συνεχή κίνηση και ζώα στους δρόμους του Κατμαντού. Κατάλαβα ότι πρόκειται για μια πολύ ζωντανή και ιδιαίτερα διαφορετική πόλη.
Ξεκινώντας τον αγώνα είχες στο μυαλό σου κάποια καλή θέση ή απλά τον τερματισμό μιας και αυτό από μόνο του είναι ένας ξεχωριστός στόχος;
Όταν έφτασα στο μυαλό μου υπήρχε ο τερματισμός πάντα με την προϋπόθεση να ‘μαι γερός. Ξεκινώντας όμως το πρώτο Etap ενεργοποιήθηκε ο ανταγωνισμός μέσα μου και ήθελα μια διάκριση, δεδομένης της κοπιαστικής προετοιμασίας που είχα κάνει.
Η υψομετρική διαφορά σε έναν αγώνα σαν τον Solukhumbu Trail παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση των δρομέων. Σε τι βαθμό σε επηρέασε και ποιο ήταν κατά την γνώμη σου το πιο δύσκολο etap του αγώνα;
Η μεγαλύτερη δυσκολία σε έναν αγώνα σαν τον Solukhumbu είναι η έλλειψη οξυγόνου λόγω της μεγάλης εναλλαγής υψομέτρου. Το πιο δύσκολο etap ήταν το 3ο Jumbesi (2.860μ.) - Beni (4.300μ.) όπου μέσα σε 15km υπήρχε μια διαφορά 1440μ. στην υψομετρική. Γενικά ήταν η πρώτη φορά για μένα να τρέχω σε πάνω από 3000μ. καθώς δεν είχα προπονηθεί σε αντίστοιχα υψόμετρα. Μόλις φτάσαμε στα 3500μ. ένιωσα να κόβονται τα πόδια μου και ο πονοκέφαλος ήταν ιδιαίτερα έντονος. Το γεγονός αυτό επηρέασε και τους περισσότερους αθλητές. Μετά το τέλος του 3ου etap μου φαίνονταν όλα πιο φυσιολογικά και ο πονοκέφαλος υποχώρησε.
Τι κέρδισες από τη συμμετοχή σου στον Solukhumbu Trail;
Αγάπησα και σεβάστηκα περισσότερο τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι ο συνδυασμός σώματος και ψυχής δεν έχουν όρια αρκεί να λειτουργεί σωστά το μυαλό.
Θεωρείς ότι θα πρέπει οι συμμετέχοντες αθλητές να συνοδεύονται από μια οργανωμένη ομάδα υποστήριξης;
Την εμπειρία στο σύνολό της την έζησα μόνος μου, κάτι που μ’ έκανε πιο δυνατό. Υπήρχαν όμως στιγμές που ένιωσα πολύ μόνος και τότε χρειάστηκε η δύναμη της ψυχής. Θεωρώ σημαντική την παρουσία τουλάχιστον ενός ατόμου δίπλα στον αθλητή περισσότερο για ψυχολογική υποστήριξη. Έτσι νιώθει κι αυτός μια κάποια ασφάλεια.
Τι είναι αυτό που κατά την γνώμη σου κάνει τους Έλληνες αθλητές να πρωταγωνιστούν σε έναν τόσο ιδιαίτερο αγώνα δημιουργώντας παράδοση τα τρία τελευταία χρόνια;
Ο αθλητής που παίρνει μέρος σε έναν μεγάλο αγώνα όπως ο Solukhumbu Trail είναι και επιβάλλεται να είναι από τους καλύτερους. Από την άλλη μεριά η συμμετοχή από μόνη της σε εμπνέει για πολύ σκληρή προετοιμασία και προσπάθεια. Σίγουρα όμως οι συμβουλές των παλαιότερων αθλητών αποτελούν σημαντική βοήθεια για την μεγάλη προσπάθεια.
Η προβολή του αγώνα τόσο στο Νεπάλ όσο και στις υπόλοιπες χώρες που συμμετέχουν είναι ισάξια του μεγάλου εγχειρήματος;
Στην Ελλάδα η προβολή του συγκεκριμένου αγώνα καθώς και άλλων αγώνων του αξωτερικού αντίστοιχης κλίμακας, είναι ελάχιστη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο περισσότερος κόσμος να μην μπορεί να κατανοήσει τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας και το μέγεθος του εγχειρήματος.
Θα ήθελες να συμμετάσχεις ξανά στο μέλλον στο Solukhumbu Trail;
Είναι τόσες πολλές οι εικόνες και οι στιγμές που δεν τις χόρτασα. Ναι, σίγουρα θα ξαναπήγαινα.
Τι σου έλειψε περισσότερο το διάστημα της παραμονής σου στο μακρινό Νεπάλ;
Οι δυο κόρες μου, η γυναίκα μου και... το ελαιόλαδό μας!
Ποιες συμβουλές θα έδινες σε έναν δρομέα αν ήθελε να λάβει μέρος σε έναν αγώνα όπως τον Solukhumbu Trail;
Θα τον συμβούλευα να βρει ένα βουνό και να το οργώσει πέντε ημέρες την εβδομάδα με τέσσερα κιλά στην πλάτη του. Όταν θα πάει στον αγώνα να φροντίσει να μην κρυώσει και να μην πεινάσει ούτε για μια στιγμή.
Ποια ήταν η πιο δυνατή προσωπική σου στιγμή από τον αγώνα;
Θυμάμαι ήμουν πολύ ψηλά, στα 5200μ. (Renjo La) και συνέχιζα την ανάβαση σ’ ένα κοφτό. Γύρω μας υπήρχαν βουνά που έμοιαζαν με καζάνι και στη μέση υπήρχε μια λίμνη που σχηματιζόταν από τον παγετώνα. Ακολουθούσαμε το μονοπάτι και μας πήγαινε έξω από το "καζάνι" με μεγάλη κλίση και πέτρινα σκαλοπάτια. Περπατούσα με γρήγορες ανάσες και ένιωθα τα πνευμόνια μου να σφίγγουν. Ο αέρας φυσούσε δυνατά και άκουγα την Ελληνική σημαία πίσω μου να κυματίζει (την είχα μαζί μου σ’ έναν ιστό 60 πόντων σ’ όλα τα etap). Κόντευα να φτάσω στην κορυφή όταν άκουσα φωνές από επάνω, ήταν από ορειβάτες που μας εμψύχωναν μαζί με τον φωτογράφο του αγώνα. Εκείνη τη στιγμή βγάζω μια κραυγή και αρχίζω να τρέχω φωνάζοντας "Ο Έλληνας είναι τρελός!!!".
Υπήρξε κόσμος που σε υποστήριξε τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της μεγάλης σου προσπάθειας;
Ναι, βέβαια και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Γιώργο Μιχαλόπουλο, Δημήτρη Κασίμη, τον Νίκο Καλοφύρη, την Ναταλία Παπουνίδου, τον Μπάμπη Γκιριτζιώτη καθώς και τα προϊόντα της ZIPVIT. Γενικά όσους με σκέφτονταν τις ημέρες του αγώνα αλλά και όσους δεν πίστεψαν σ’ μένα, ακόμα και αυτή η αρνητική ενέργεια μου έδωσε δύναμη.
Συνέντευξη: Βαγγέλης Ψυχογυιός
Επιμέλεια: Μπάμπης Γκιριτζιώτης
Φωτογραίες: Φάνης Αρκουμάνης, Philippe Bourgine
Σχόλια