Η Ιστορία επαναλαµβάνεται, είναι γνωστό, µερικές φορές όµως συµπίπτουν σχεδόν και οι ηµεροµηνίες. Έτσι, οι εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 µε αυτές της 17ης 2012 έχουν ενδιαφέροντα κοινά σηµεία, όπως επίσης εµπεριέχουν και πολύ διδακτικές υπενθυµίσεις. Όπως και τότε, έτσι και σήµερα οι εκλογές διεξήχθησαν σε µια περίοδο έντονης πολιτικής αστάθειας. Τότε το κλίµα της προεκλογικής περιόδου ανέδειξε ένα πρωτοφανές για τις µέχρι τότε εκλογικές αναµετρήσεις: δεν λειτούργησε η παραδοσιακή αντιπαλότητα Δεξιάς - Αριστεράς. Επίσης µέσα σε ένα έντονο κλίµα αντιπαράθεσης δηµιουργήθηκε πόλωση µεταξύ των οπαδών του Συνασπισµού και του ΠΑΣΟΚ. Αρκετοί από τους πρωταγωνιστές εκείνης της εκλογικής αντιπαράθεσης βρίσκονται παρόντες και στην τωρινή, της 17ης Ιουνίου 2012. Τότε το αίτηµα της κάθαρσης είχε µπει επιτακτικά καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ όχι µόνο ως µη αποδεκτό εταίρο, αλλά ως κατηγορούµενο απέναντι στο υπόλοιπο συνασπισµένο πολιτικό σύστηµα που είχε «καθαρά τα χέρια».
Μπροστά σε εκείνη την ανάγκη για κάθαρση, που στην ουσία της υπέκρυπτε αβυσσαλέες κοµµατικές λογικές, συντελέστηκε και το θαύµα του «ιστορικού συµβιβασµού» α λα ελληνικά µεταξύ των δύο αλληλοµισούµενων σφόδρα κοµµάτων της Αριστεράς. Έτσι, υπό το πρόσχηµα της δηµιουργίας του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου, στήθηκε µια συµµαχία πρωτόφαντη για τα ιστορικά εκλογικά δεδοµένα της χώρας σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και κυρίως του ηγέτη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ένα πρώτο συµπέρασµα της αναµέτρησης του 1989 µε αυτήν του 2012 είναι η ολική δαιµονοποίηση του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έφταιγε για τα δεινά της χώρας από καταβολής κόσµου! Αυτό δεν σήµαινε ούτε τότε ούτε και σήµερα ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν άµοιρο ευθυνών - κάθε άλλο -, όχι ωστόσο όλων εκείνων που τόσο πρόθυµα του φόρτωνε και του φορτώνει κυρίως η Αριστερά µε ιδιάζουσα ένταση. Το ΠΑΣΟΚ, έκτος των «δεινών» που επέφερε στον τόπο, ήταν εκείνο που θέσπισε µια σειρά µεταρρυθµίσεων, κοινωνικών, οικονοµικών και θεσµικών, που έβαλαν την Ελλάδα στον σύγχρονο κόσµο, διώχνοντας τη σκιά του χωροφύλακα - διώκτη που βάραινε τις πλάτες της χώρας, εδραιώνοντας τη δηµοκρατία και τους θεσµούς της και συµβάλλοντας αποφασιστικά στην ουσιαστική επούλωση της µεγάλης πληγής του εµφύλιου, που έχαινε, µε την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τη συνταξιοδότηση των αγωνιστών που µόλις ελάχιστο διάστηµα πριν από την εµφάνιση του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή της χώρας κατέκλυζαν τις φυλακές και τις εξορίες.
Παρ’ όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ καθόταν στο εδώλιο από την Αριστερά που συνεργάστηκε πρόθυµα και ακοµπλεξάριστα µε τους πρώην βασανιστές της! Μερικές δεκαετίες αργότερα πάλι το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στο µάτι του κύκλωνα, αντιµέτωπο µόνο του, απέναντι σε µια µηδενιστική ενιαία αντιπολίτευση, να αντιµετωπίσει τη µεγαλύτερη οικονοµική κρίση της µετα-κατοχικής περιόδου στη χώρα. Μέσα από µια χαώδη αντιπολιτευτική πανστρατιά ήταν αυτό που στάθηκε µε τα όσα λάθη πολιτικής ή επιλογών - θα το ξεδιαλύνει ο χρόνος - αντιµέτωπο µε έναν Αρµαγεδδώνα που έφερε στην επιφάνεια όλες τις χρόνιες εσωτερικές δοµικές εγκληµατικές ελλείψεις, σε συνδυασµό µε µια πρωτοφανή παγκόσµια οικονοµική κρίση. Στο ταµείο κλήθηκε µόνο το ΠΑΣΟΚ να πληρώσει και ακολούθησαν οι… ήρωες της αντιπολίτευσης να κεφαλαιοποιήσουν την εκλογική του συντριβή.
Και σε αυτήν την περίπτωση πρωταγωνιστής η κοµµατική µετεξέλιξη του Συνασπισµού σε ΣΥΡΙΖΑ. Οι τωρινές ωστόσο συνθήκες είναι απείρως κρισιµότερες από αυτές του 1989, όταν το τότε πολιτικό σύστηµα αιτήθηκε την κάθαρση, η οποία δεν ήρθε τελικά. Αντίθετα, ήρθε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο οποίος µε την εκλεκτή βοήθεια της Αριστεράς εκπλήρωσε τη βαθύτατη επιθυµία του να γίνει πρωθυπουργός της χώρας παίρνοντας ρεβάνς από τον µισητό του αντίπαλο Ανδρέα Παπανδρέου. Έτσι ο πρωταίτιος της δικτατορίας, ο μέγας αποστάτης Μητσοτάκης, κατέλαβε την πρωθυπουργία με τη συνεργία των Αριστερών Δυνάμεων της Προόδου.
Το ΠΑΣΟΚ, παρά την ήττα του το 1989, κατάφερε να αποσπάσει το 39,1% των ψηφοφόρων, ώστε να μη νομιμοποιείται η – υποτίθεται – πάνδημη απαίτηση κάθαρσης που τόσο διαφημίστηκε από τις προοδευτικές δυνάμεις. Αυτές που χρόνια αργότερα θα απαιτούσαν την παραίτηση ενός πρωθυπουργού ο οποίος είχε λάβει πρόσφατη εντολή από το 44% περίπου του εκλογικού σώματος. «Δεν νομιμοποιείστε» με 44% ούρλιαζε ο όψιμος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο ίδιος νομιμοποιείται με το μισό να κάνει αλλαγές σε ολόκληρη την… Ευρώπη!
Είναι προφανές ότι σε περιόδους κρίσεως όλα τελούν υπό το καθεστώς της σύγχυσης και ενός επικίνδυνου αυθορμητισμού. Ωστόσο το τίμημα πληρώνεται αργότερα, πάντα βαρύ και αποτρόπαιο και πραγματικά επαχθές! Σε αντίθεση με την προθυμία της Αριστεράς να ξεπεράσει τις ιδεολογικές της διαφορές το 1989, στις πρόσφατες εκλογές πολιτεύεται με την εντελώς αντίθετη λογική: κανένα είδος συνεννόησης ή σύγκλισης δεν προκύπτει, παρά τη σίγουρα ευνοϊκότερη θέση της να κυβερνήσει επιτέλους αυτόν τον τόπο και να αναλάβει την ευθύνη της λαϊκής ψήφου με την όποια τιμήθηκε.
Παρά το γεγονός ότι η τρέχουσα ακυβερνησία θέτει σε σοβαρό, εθνικό πλέον, κίνδυνο τη χώρα, η Αριστερά προτίμησε στις δυο περιπτώσεις που κλήθηκε να κυβερνήσει, να ενωθεί προκειμένου να καθίσει στο εδώλιο, δίκαια ή άδικα λίγη σημασία έχει πλέον, ο Ανδρέας Παπανδρέου από το να αναλάβει το εθνικό της καθήκον, όπως αυτό προκύπτει από τα εκλογικά αποτελέσματα.
Οι εκλογές του 1989 ανέδειξαν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα με 44,3% και 145 έδρες, το ΠΑΣΟΚ δεύτερο με 39,1% και 125 έδρες ενώ ο Συνασπισμός έλαβε το 13,1% με 28 έδρες. Συνέπεια αυτών των αποτελεσμάτων, η Ν.Δ. σχημάτισε κυβέρνηση με τον Συνασπισμό, με την οποία παρέπεμψε τον πρώην πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και τέσσερις άλλους υπουργούς στο Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος.
Η πρώτη κατηγορία αφορούσε την υπόθεση Κοσκωτά, για την οποία, μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκαν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Δημήτρης Τσοβόλας. Η δεύτερη κατηγορία σχετιζόταν με την υποκλοπή τηλεφωνημάτων, ωστόσο δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο και εδώ μεταξύ των κατηγορουμένων ήταν επίσης ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η τρίτη κατηγορία βάραινε τον πρώην υπουργό Ν. Αθανασόπουλο για παραποίηση εγγράφων εισαγωγής και εξαγωγής ποσότητας καλαμποκιού σε χώρες της ΕΟΚ.
Η κυβέρνηση Ν.Δ. - ΣΥΝ έμεινε στην εξουσία ώς τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, οπότε η χώρα οδηγήθηκε ξανά σε εκλογές. Τώρα πια είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στην εκλογική διαμάχη και τα έντονα οικονομικά προβλήματα της χώρας, τα οποία έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστούν άμεσα, κυρίως τα ελλείμματα τα οποία πληρώνουμε σήμερα. Και στις εκλογές του Νοεμβρίου το ΠΑΣΟΚ, ενώ βρισκόταν σε άμυνα, κατάφερε να αυξήσει το εκλογικό του ποσοστό σε 40,7%, έναντι 39,1% του Ιουνίου. Το ίδιο συνέβη και με τη Ν.Δ., η οποία πέτυχε 46,2% έναντι 44,3%. Ο ΣΥΝ έχασε λίγες μονάδες πέφτοντας από το 13,1% στο 11%.
Η νέα Βουλή είχε το παράδοξο να συμμετέχει στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήταν αντιμέτωπο με τις προηγούμενες κατηγορίες, και παράλληλα να εκκρεμεί η παραπομπή του αρχηγού του. Ωστόσο όλοι υποτίθεται ότι συμμετείχαν στην οικουμενική που σχηματίστηκε υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα προκειμένου να περιορίσουν τις δημόσιες δαπάνες και τα ελλείμματα. Αυτό που οφείλουν να κάνουν επειγόντως – με καθυστέρηση δύο και πλέον δεκαετιών – σήμερα δηλαδή.
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 14-06-12)
Πηγή: www.topontiki.gr
Σχόλια