 |
| Ενόψει των δύο συναυλιών του με τους B-Movies στο Gagarin (16-17/3), o
άλλοτε frontman των Ξύλινων Σπαθιών μιλάει στο Cosmo.gr για το τι είναι
μύθος και τι όχι, τον σκοπό της μουσικής του ή τι έμαθε στο Παρίσι,
αποδεικνύοντας (άθελά του) γιατί οι μεγαλύτεροι ροκ σταρ είναι κάτι
σιωπηλοί, κλεισμένοι στον εαυτό τους τύποι με παραπάνω ενοχές απ' όσες
πρέπει. |
Από το cosmo.gr
Διασχίζοντας την υπόγεια διάβαση που χωρίς κόπο σε βγάζει από την πλευρά του Πάντειου στη Συγγρού σε αυτή της Νέας Σμύρνης σκεφτόμουν ό,τι και το προηγούμενο βράδυ. Ένιωθα αυτά τα έντομα στο στομάχι, ένα μείγμα άγχους και περιέργειας, ένα συναίσθημα που -να, αυτό σκεφτόμουν στη διάβαση- δεν θυμόμουν πότε με έπιασε τελευταία φορά πηγαίνοντας για μια συνέντευξη.
Ξέρω τι ήταν. Ήταν τα χρόνια της τρίτης Γυμνασίου που όργωνα με τον κολλητό μου, τον Μήτσο, τα στενάκια και τις πλατείες της Ηλιούπολης (αν σ' έχει βγάλει ο δρόμος προς τα κει, ξέρεις ότι οι πλατείες της Ηλιούπολης είναι εξωφρενικά πολλές) έχοντας ένα ακουστικό εγώ στο αριστερό αυτί και ένα αυτός στο δεξί -γιατί το μαύρο καλώδιο δεν περίσσευε για να περπατάμε και με απόσταση μεταξύ μας- και ακούγοντας στο repeat το μια "Ματιά Σαν Βροχή". Απ' το "Ρομπότ" μέχρι το "Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη", το δάχτυλο στο "next track" και ο δίσκος απ' την αρχή.
Για τους πιστούς τους, για όσους δηλαδή δεν θεώρησαν ποτέ το ελληνικό ροκ ως ασθένεια, ανέκδοτο, λίγο, αντιγραφή, ανέμπνευστο ή για όσους δεν μιλάνε ή γράφουν ΞΑΦΝΙΚΑ με σεβασμό για την ιδιοφυία του Παύλου Παυλίδη, τα Ξύλινα Σπαθιά (όπως και οι Τρύπες ή τα Διάφανα Κρίνα) ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί δημιουργούσαν-μεσουρανούσαν ακριβώς την εποχή που οι fans τους μάθαιναν τον κόσμο, διαμόρφωναν χαρακτήρα, μεγάλωναν. Αυτές οι μπάντες ήταν ο πρώτος μεγάλος εφηβικός έρωτας πριν τον πρώτο μεγάλο εφηβικό έρωτα. Κι επειδή στην Ελλάδα ποτέ δεν σφύζαμε από τέτοιους, ο Παυλίδης και ο Αγγελάκας, κάνουν ανεκτή, μην πω αναγκαία, μια γενίκευση του στιλ "οι δύο -όλοι κι όλοι- πραγματικοί Έλληνες ροκ σταρ", στο πλαίσιο πάντα μιας σαφώς πετυχημένης μπάντας, με μακρά δισκογραφία, με, με, με. Φαινόταν ήδη από τα μέσα των 90s, κάνει μπαμ τώρα που ψάχνουμε με το κιάλι ελληνόφωνες ροκ μπάντες που να έχουν πάρει σοβαρά τον εαυτό τους, για αρχή.
Μειώνοντας λοιπόν τα βήματα μέχρι τον προορισμό μου, περπατώντας προς το στούντιο του Παύλου στη Ν. Σμύρνη (αυτόν τον "πολύ όμορφο χώρο" όπως λέει κι ο ίδιος δείχνοντας ότι εκτιμά το ίδιο βαθιά και τις πιο απλές λέξεις), κρατούσα αυτό το "ντροπαλός" που μου είχε αντιπαραβάλει μια φίλη στο "δύσκολος" που θεωρούσα εγώ για τον Παυλίδη.
Λίγο μετά, ένας δίσκος του Rufus Wainwright στο χαμηλό τραπεζάκι του καθιστικού, ένα άσπρο τεριέ, η Μέλι, που μου έγλειφε τα χέρια για περίπου ένα 20λεπτο, ένας στ' αλήθεια πολύ ωραίος χώρος και ο Παύλος, σίγουρα όχι ο σπιντάτος Παυλίδης της "Ξεσσαλονίκης", αλλά αυτός του 2012, των 25+ χρόνων στη μουσική, ο κάπως πιο κατασταλαγμένος Παυλίδης των B-movies (και της λέξης "πάλκο" και των εισαγωγών με το "το σίγουρο είναι ότι") θα συνθέσουν το σκηνικό της συνάντησης.
Η φίλη μου είχε δίκιο. Ο Παύλος δεν είναι δύσκολος, αλλά ντροπαλός. Λες και έχει βάλει τιμωρία τον εαυτό του επειδή του επέτρεψε να παραμείνει στο προσκήνιο, γιατί ποτέ δεν αρνήθηκε κάποιος (ούτε ο ίδιος) ότι ο Παύλος είναι ο ορισμός του "κλειστού" τύπου, στην ψυχοσύνθεση του οποίου τα πολλά τα φώτα λειτουργούν μάλλον σαν κατάρα.
Γι' αυτό ακριβώς, δεν άφησα λέξη να πέσει κάτω. Γι' αυτό ακριβώς, έκανα και την παραπάνω εισαγωγή. Γιατί δεν θέλω να μπερδέψω τα λόγια του με δικές μου σκέψεις. Παρ' ό,τι είχα ένα σωρό αποδείξεις ότι τα λόγια και ο Παύλος βγάζουν το καλύτερο από τη σχέση τους στη διαδικασία της στιχουργικής, κατέληξα μια ώρα μετά την ώρα του ραντεβού μας, ότι τα λόγια και ο Παύλος είναι ένα ζευγάρι που δεν τσακώνεται ποτέ. Ούτε όταν καλείται να κουβεντιάσει με κάποιον άγνωστο μέσα στο στούντιό του.
Ξέρω τι ήταν. Ήταν τα χρόνια της τρίτης Γυμνασίου που όργωνα με τον κολλητό μου, τον Μήτσο, τα στενάκια και τις πλατείες της Ηλιούπολης (αν σ' έχει βγάλει ο δρόμος προς τα κει, ξέρεις ότι οι πλατείες της Ηλιούπολης είναι εξωφρενικά πολλές) έχοντας ένα ακουστικό εγώ στο αριστερό αυτί και ένα αυτός στο δεξί -γιατί το μαύρο καλώδιο δεν περίσσευε για να περπατάμε και με απόσταση μεταξύ μας- και ακούγοντας στο repeat το μια "Ματιά Σαν Βροχή". Απ' το "Ρομπότ" μέχρι το "Αλλάζει Πρόσωπα Η Θλίψη", το δάχτυλο στο "next track" και ο δίσκος απ' την αρχή.
Για τους πιστούς τους, για όσους δηλαδή δεν θεώρησαν ποτέ το ελληνικό ροκ ως ασθένεια, ανέκδοτο, λίγο, αντιγραφή, ανέμπνευστο ή για όσους δεν μιλάνε ή γράφουν ΞΑΦΝΙΚΑ με σεβασμό για την ιδιοφυία του Παύλου Παυλίδη, τα Ξύλινα Σπαθιά (όπως και οι Τρύπες ή τα Διάφανα Κρίνα) ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί δημιουργούσαν-μεσουρανούσαν ακριβώς την εποχή που οι fans τους μάθαιναν τον κόσμο, διαμόρφωναν χαρακτήρα, μεγάλωναν. Αυτές οι μπάντες ήταν ο πρώτος μεγάλος εφηβικός έρωτας πριν τον πρώτο μεγάλο εφηβικό έρωτα. Κι επειδή στην Ελλάδα ποτέ δεν σφύζαμε από τέτοιους, ο Παυλίδης και ο Αγγελάκας, κάνουν ανεκτή, μην πω αναγκαία, μια γενίκευση του στιλ "οι δύο -όλοι κι όλοι- πραγματικοί Έλληνες ροκ σταρ", στο πλαίσιο πάντα μιας σαφώς πετυχημένης μπάντας, με μακρά δισκογραφία, με, με, με. Φαινόταν ήδη από τα μέσα των 90s, κάνει μπαμ τώρα που ψάχνουμε με το κιάλι ελληνόφωνες ροκ μπάντες που να έχουν πάρει σοβαρά τον εαυτό τους, για αρχή.
Μειώνοντας λοιπόν τα βήματα μέχρι τον προορισμό μου, περπατώντας προς το στούντιο του Παύλου στη Ν. Σμύρνη (αυτόν τον "πολύ όμορφο χώρο" όπως λέει κι ο ίδιος δείχνοντας ότι εκτιμά το ίδιο βαθιά και τις πιο απλές λέξεις), κρατούσα αυτό το "ντροπαλός" που μου είχε αντιπαραβάλει μια φίλη στο "δύσκολος" που θεωρούσα εγώ για τον Παυλίδη.
Λίγο μετά, ένας δίσκος του Rufus Wainwright στο χαμηλό τραπεζάκι του καθιστικού, ένα άσπρο τεριέ, η Μέλι, που μου έγλειφε τα χέρια για περίπου ένα 20λεπτο, ένας στ' αλήθεια πολύ ωραίος χώρος και ο Παύλος, σίγουρα όχι ο σπιντάτος Παυλίδης της "Ξεσσαλονίκης", αλλά αυτός του 2012, των 25+ χρόνων στη μουσική, ο κάπως πιο κατασταλαγμένος Παυλίδης των B-movies (και της λέξης "πάλκο" και των εισαγωγών με το "το σίγουρο είναι ότι") θα συνθέσουν το σκηνικό της συνάντησης.
Η φίλη μου είχε δίκιο. Ο Παύλος δεν είναι δύσκολος, αλλά ντροπαλός. Λες και έχει βάλει τιμωρία τον εαυτό του επειδή του επέτρεψε να παραμείνει στο προσκήνιο, γιατί ποτέ δεν αρνήθηκε κάποιος (ούτε ο ίδιος) ότι ο Παύλος είναι ο ορισμός του "κλειστού" τύπου, στην ψυχοσύνθεση του οποίου τα πολλά τα φώτα λειτουργούν μάλλον σαν κατάρα.
Γι' αυτό ακριβώς, δεν άφησα λέξη να πέσει κάτω. Γι' αυτό ακριβώς, έκανα και την παραπάνω εισαγωγή. Γιατί δεν θέλω να μπερδέψω τα λόγια του με δικές μου σκέψεις. Παρ' ό,τι είχα ένα σωρό αποδείξεις ότι τα λόγια και ο Παύλος βγάζουν το καλύτερο από τη σχέση τους στη διαδικασία της στιχουργικής, κατέληξα μια ώρα μετά την ώρα του ραντεβού μας, ότι τα λόγια και ο Παύλος είναι ένα ζευγάρι που δεν τσακώνεται ποτέ. Ούτε όταν καλείται να κουβεντιάσει με κάποιον άγνωστο μέσα στο στούντιό του.
Σχόλια