ΠΟΛΛΟΙ ανησυχούν ότι αργά ή γρήγορα «θα γίνουμε Αργεντινή», αλλά υπάρχουν και μερικοί που κάθε βράδυ ανυπομονούν να ξεχαστούν για λίγο από τα δεινά της κρίσης σε στέκια που έχουν κάτι από την πατρίδα του τανγκό.
Εστίες της λατινοαμερικάνικης μουσικής όπως το «El Bandoneon» στο Θησείο και το «El Cabeceo» στην Αργυρούπολη, αλλά και το θέατρο «Δίπυλον» στου Ψυρρή, το καφέ «Γράμμα» στη Στοά του Βιβλίου, η ντίσκο «33 στροφές» στο «Κάραβελ», φιλοξενούν εναλλάξ μιλόνγκες, βραδιές τανγκό δηλαδή, που εκτυλίσσονται όμως και στον δρόμο, στην Ερμού, μια και το μόνο που χρειάζονται οι διοργανωτές και οι χορευτές είναι η μουσική.
Τα υπόλοιπα, ευγένεια, φαντασία, δεξιοτεχνία, ανάγκη για επικοινωνία και αλλιώτικη ψυχαγωγία, τα φέρνουν -όπως και τη διάθεση για φλερτ- μαζί τους, φορώντας ψηλοτάκουνες γόβες οι ντάμες, ασπρόμαυρα παπούτσια οι καβαλιέροι. Αλλοι, βέβαια, έρχονται με τα τζιν και τα φοιτητικά σακίδια ή κατ' ευθείαν από τη δουλειά με τις επαγγελματικές τους τσάντες, αφού στις μιλόνγκες όλοι είναι καλοδεχούμενοι, αρκεί να μοιράζονται την αγάπη για το αυθεντικό τανγκό και να σέβονται τη χαμηλόφωνη τελετουργία τους.
Η αργεντίνικη μουσική παράδοση είναι εξάλλου δημοκρατική: δεν χρειάζεται να είσαι νέος και αθλητικός για να χορέψεις γοητευτικά. Και συχνά βλέπεις πενηντάρηδες να τινάζουν από πάνω τους τη σκόνη του γραφείου και να μεταμορφώνονται σε ταγούς ενός εγκρατούς ερωτισμού. Όπως και συνηθισμένες γυναίκες να γίνονται μάγισσες του αισθησιασμού χάρη στο βλέμμα κι ένα περήφανο τίναγμα της γάμπας. Είναι φυσικό: Η πιο ερεθιστική εκδοχή της λαγνείας είναι η πιο αυστηρή.
ΓΛΥΠΤΑ, αγγεία, ειδώλια, λυχνάρια, κοσμήματα, επιτύμβια ανάγλυφα και δεκάδες άλλα πολύτιμα αρχαιολογικά ευρήματα από πέντε μακρινά νησιά έχουν φέρει το αεράκι του Αιγαίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. «Αγονη γραμμή: Καστελόριζο, Σύμη, Χάλκη, Τήλος, Νίσυρος» είναι ο τίτλος της πρώτης από τις εκθέσεις αυτού του κύκλου, που θα πραγματοποιούνται κάθε δύο ή τρία χρόνια.
Ανάμεσα στα εκθέματα, και μια ελληνιστική επιγραφή επίδοσης, με την οποία η πολιτεία ζητούσε από κάθε κάτοικο της Κω να συνεισφέρει για τις έκτακτες ανάγκες του νησιού το λιγότερο 50 δραχμές. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν είχαν ρεύμα για να τούς το κόψουν.
ΜΕΣΗΜΕΡΙ σε μια εφορία της ανατολικής Αττικής: Το κρύσταλλο που χωρίζει τους υπαλλήλους από τους πολίτες που περιμένουν τη σειρά τους φτάνει μόλις δέκα εκατοστά πάνω από το γκισέ. Οι τελευταίοι πρέπει να σκύψουν για ν' ακούσουν τι λένε οι υπάλληλοι και, πολλές φορές, κολλάνε το πρόσωπο πάνω στο μάρμαρο για να μη χάσουν λέξη από τους καινούριους χρησμούς που φθάνουν για το βιός τους. Οσοι περιμένουν να 'ρθει το νούμερό τους βλέπουν την πλάτη των συμπολιτών τους να κυρτώνεται, καμιά φορά και τα πόδια τους ακόμα να λυγίζουν αδέξια μπρος στο διάφανο τείχος.
Τουλάχιστον, η ώρα της αναμονής περνά με καλό ελληνικό τραγούδι, που ακούγεται διακριτικά απ' τα ηχεία: «Οι φύλακες μαζί και οι κρατούμενοι/ περίπου δέκα εκατομμύρια αγνοούμενοι» τραγουδούσε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, όταν ήρθε η σειρά του 127.
Μερικοί, παρακολουθώντας τους προηγούμενους να ταπεινώνονται, στέκονται όρθιοι στην αρχή. Αλλά η φωνή του υπαλλήλου σπάνια φτάνει καθαρή, και σύντομα ξεχνιούνται και σκύβουν και αυτοί στη χαραμάδα. «Πάλι/ Τράβα σκανδάλη/ Σ' ό,τι προλάβαμε και ζήσαμε/ Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι» τραγουδούσε και η Αλκηστη Πρωτοψάλτη όταν ήρθε η ώρα του 146...
enet.gr / ΦΩΤΗΣ ΑΠΕΡΓΗΣ
Σχόλια