Το παιχνίδι των λυγμών
«ΑΚΟΜΑ και αν πεθάνω αύριο, θα είμαι ευτυχισμένη» έλεγε στις ελάχιστες συνεντεύξεις της, πέρυσι, η Εϊμι Γουάινχαουζ όταν τη ρωτούσαν για τα μελλοντικά της σχέδια.
Η 27χρονη βρετανή τραγουδίστρια με τη συγκλονιστική φωνή, που τραγουδούσε για την απεξάρτηση και τους χαμένους έρωτές της όταν δεν βυθιζόταν στο κρακ και τη βότκα, βρέθηκε νεκρή το προηγούμενο Σάββατο στο διαμέρισμά της, στο Κάμντεν του Λονδίνου.
Ηταν η αναπόφευκτη κατάληξη μιας συνεχούς πτώσης που ξεκίνησε αμέσως μετά την άνοδό της στην κορυφή. Στα 22 της χρόνια ήταν στο νούμερο ένα των βρετανικών τσαρτ με τον δίσκο «Back to Black» ενσαρκώνοντας το όνειρο της ποπ. Ηταν η κόρη του ταξιτζή από το βόρειο Λονδίνο που ανατράφηκε με τραγούδια της Μπίλι Χόλιντεϊ και της Ετα Τζέιμς και η φωνή της της άνοιξε τον δρόμο στη μουσική σκηνή. Και έγινε με αυτήν τη ρετρό σόουλ η πρώτη γυναίκα που μάζεψε σε μια νύχτα πέντε βραβεία Γκράμι.
Από την άλλη όμως η Ειμι δεν υπήρξε ποτέ μια συνηθισμένη ποπ σταρ. Ηταν το μαύρο πρόβατο σε μια άπληστη βιομηχανία, που έθετε τους δικούς της όρους. Επαίρονταν ότι δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά τον πρώτο της δίσκο, το «Frank», που την έβγαλε από την αφάνεια. Σόκαρε τους δημοσιογράφους όταν σε μια συνέντευξή της χάραξε με έναν σπασμένο καθρέφτη το όνομα του συντρόφου της στη γυμνή κοιλιά της. Κατηγορήθηκε για επίθεση σε μια θαυμάστριά της. Ηταν η πρώτη μουσικός που τόλμησε να βρίσει κατάμουτρα τον Μπόνο των U2. Και δεν δίσταζε να απευθύνεται με βρισιές στη δισκογραφική της κατηγορώντας τους υπευθύνους για «ηλιθιότητα».
Τα τραγούδια της ήταν όλα αυτοβιογραφικά. «Εάν δεν το έχω βιώσει, δεν μπορώ να το γράψω σε τραγούδι» έλεγε. «Είναι σαν εξορκισμός, αν δεν είχα τη μουσική για να εκφράσω όλα αυτά, θα πήγαινα χαμένη». Μπορεί να ήταν η πιτσιρίκα που «η φωνή της είχε τόση ενέργεια που σε κολλούσε στον τοίχο», από την άλλη όμως το αλάνι από το βόρειο Λονδίνο δεν ακολουθούσε ποτέ τους κανόνες. Σε μια βιομηχανία που έχει ανάγκη από συνεχή ανατροφοδότηση του ενδιαφέροντος της αγοράς για τον καλλιτέχνη, η Εϊμι δεν πρόσφερε τίποτα. Ούτε συναυλίες, ούτε νέα τραγούδια, μόνο καινούρια σκάνδαλα. Φερόταν σαν αυτοκαταστροφική ροκ σταρ από τη δεκαετία του '60 στον λαμπερό κόσμο της σημερινής ποπ σκηνής. Και τέτοιοι αναχρονισμοί δύσκολα χωράνε σε μια ξεκάθαρα οικονομική σχέση. Η Εϊμι ήταν μόνο ζημιογόνα καθώς είχε πέντε χρόνια να βγάλει δίσκο και ήταν ανίκανη να δώσει συναυλίες.
Η τελευταία πράξη της τραγωδίας παίχτηκε στο Βελιγράδι. Στο youtube κυκλοφόρησε το βίντεο από τις 18 Ιουνίου όπου η Εϊμι παραπατάει στη σκηνή, προσπαθεί να βρει το μικρόφωνο και ξεχνάει τους στίχους των τραγουδιών, ανάμεσα στα γιουχαΐσματα του πλήθους. Αυτό που δεν δείχνει είναι ότι στη σκηνή δεν ήθελε να βγει, αλλά βγήκε συνοδεία τεσσάρων μπράβων, που, όπως κατήγγειλαν οι άλλοι μουσικοί, την ανάγκασαν να εμφανιστεί. Υστερα ήρθε η ακύρωση της περιοδείας. Και την Παρασκευή το βράδυ γράφτηκε το τέλος, κάτω από έναν καταιγισμό από ντραμς, που έπαιζε η ίδια όλη νύχτα, όπως κατήγγειλαν οι γείτονες. Το κερί της ζωής πάντα καίγεται, μόνο που κάποιοι το ανάβουν και από τις δυο πλευρές.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ / 7 / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 31.07.2011
Σχόλια