Αλλάζουμε φάσεις, αλλάζουμε ρόλους, μαζί αλλάζουν και οι συνθήκες στη ζωή μας και οι καταστάσεις. Πολλές φορές δεν παίρνουμε χαμπάρι πως γίνεται αυτό, άλλες ξέρουμε πως θα αλλάξουν πράγματα αλλά αν δεν τα ζήσουμε δεν ξέρουμε τίποτα, απλά φανταζόμαστε. Μεγάλη υπόθεση το βίωμα.
Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε αλλάξει ρόλους και όλα όσα σαν ντόμινο αλλάζουν στη ζωή. Ρόλοι, στο σχολείο, στο σπίτι στις σχολικές του δημοτικού ηλικίες, στο γυμνάσιο και το λύκειο, ταυτόχρονα και στο σπίτι, στις διάφορες και διαφορετικές δραστηριότητες, μετά πιθανά σε κάποια σχολή, παράλληλα σε πρώτες δουλειές για χαρτζιλίκι ή για την επιβίωση. Έχει και άλλα, στο στρατό, στις οικογενειακές και στις κοινωνικές σχέσεις, στη δουλειά από άλλα πόστα, άρα από άλλους ρόλους.
Οι ρόλοι αλλάζουν μαζί και εμείς. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε, άλλοτε δεν το καταλαβαίνουμε, άλλοτε περιμένουμε γνωρίζοντας σε λογικό επίπεδο τις αλλαγές, αλλά το βίωμα κάνει τη διαφορά και ορίζει τα πράγματα στη ρεαλιστική τους διάσταση.
Οι γονείς μας που μεγαλώνουν, άλλος ο ρόλος μας πια. Όταν γινόμαστε γονείς, όχι όταν μαθαίνουμε ότι θα έρθει ένα παιδί στη ζωή μας. Όταν έρχεται, μόλις γεννηθεί, τότε γεννιόμαστε και εμείς γονείς. Αν θέλετε (και το γράφω αυτό μετά από κουβέντα με τη Δάφνη) όταν ξεκινά η ανατροφή ενός παιδιού με την δική μας απόφαση και ευθύνη.
Ρόλοι, φάσεις, καταστάσεις, συνθήκες που αλλάζουν. Φοιτητής είχα άλλη σχέση με τον άνθρωπο που σήμερα παρουσιάζω το εξαιρετικό ημερολόγιο του από τις εκδόσεις Καστανιώτη, ''365 ημέρες γονιός'', τη Δάφνη Φιλίππου. Ο φοιτητής που έγινε επαγγελματίας και η καλή επαγγελματίας που έγινε πιο καλή επαγγελματίας και δίνει τροφή όχι μόνο στο περιορισμένο αριθμό φοιτητών, αλλά στο ευρύ κοινό.
Αν έπεφτε στα χέρια μου το ημερολόγιο αυτό πριν έρθει στη ζωή μου ο μικρός Θεός που έχω ξαναγράψει, απλά θα έλεγα είναι ωραίο, είναι καλό. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ήμουν στη δουλειά όταν το πήρα στα χέρια μου, συγκινήθηκα καθώς το ξεφύλλιζα και τώρα το ίδιο συμβαίνει.
Ρεαλισμός και συναισθήματα σε δύο τρεις γραμμές, αυτό είχα να το νοιώσω από την ανάγνωση των Μονόχορδων του Γιάννη Ρίτσου (δώρο από καθηγήτρια μου αυτό στο λύκειο, (πόσα κοινά σκέφτομαι τώρα)). Δεν πρόκειται απλά για ένα ημερολόγιο της χρονιάς που έρχεται, πρόκειται για ένα βιβλίο που η θέση του είναι στη βιβλιοθήκη, για μια ζωή. Η γνώση που δίνει μεταβιβάζεται στη καθημερινότητα, στον εαυτό και στους άλλους. Δεν είναι μόνο για γονείς που έχουν παιδιά, είναι για όλους που σίγουρα έχουν ένα παιδί μέσα τους.
Κλείνω μεταφέροντας σας αυτό που γράφει για την 20η Νοέμβρη του 2009 : Δεν αρκεί να του πεις ότι το σώμα του του ανήκει και ότι πρέπει να το σέβεται και να το προστατεύει. Για να το μάθει, πρέπει να βιώσει το σεβασμό των ορίων μέσα στην οικογένεια.
Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε αλλάξει ρόλους και όλα όσα σαν ντόμινο αλλάζουν στη ζωή. Ρόλοι, στο σχολείο, στο σπίτι στις σχολικές του δημοτικού ηλικίες, στο γυμνάσιο και το λύκειο, ταυτόχρονα και στο σπίτι, στις διάφορες και διαφορετικές δραστηριότητες, μετά πιθανά σε κάποια σχολή, παράλληλα σε πρώτες δουλειές για χαρτζιλίκι ή για την επιβίωση. Έχει και άλλα, στο στρατό, στις οικογενειακές και στις κοινωνικές σχέσεις, στη δουλειά από άλλα πόστα, άρα από άλλους ρόλους.
Οι ρόλοι αλλάζουν μαζί και εμείς. Άλλοτε το καταλαβαίνουμε, άλλοτε δεν το καταλαβαίνουμε, άλλοτε περιμένουμε γνωρίζοντας σε λογικό επίπεδο τις αλλαγές, αλλά το βίωμα κάνει τη διαφορά και ορίζει τα πράγματα στη ρεαλιστική τους διάσταση.
Οι γονείς μας που μεγαλώνουν, άλλος ο ρόλος μας πια. Όταν γινόμαστε γονείς, όχι όταν μαθαίνουμε ότι θα έρθει ένα παιδί στη ζωή μας. Όταν έρχεται, μόλις γεννηθεί, τότε γεννιόμαστε και εμείς γονείς. Αν θέλετε (και το γράφω αυτό μετά από κουβέντα με τη Δάφνη) όταν ξεκινά η ανατροφή ενός παιδιού με την δική μας απόφαση και ευθύνη.
Ρόλοι, φάσεις, καταστάσεις, συνθήκες που αλλάζουν. Φοιτητής είχα άλλη σχέση με τον άνθρωπο που σήμερα παρουσιάζω το εξαιρετικό ημερολόγιο του από τις εκδόσεις Καστανιώτη, ''365 ημέρες γονιός'', τη Δάφνη Φιλίππου. Ο φοιτητής που έγινε επαγγελματίας και η καλή επαγγελματίας που έγινε πιο καλή επαγγελματίας και δίνει τροφή όχι μόνο στο περιορισμένο αριθμό φοιτητών, αλλά στο ευρύ κοινό.
Αν έπεφτε στα χέρια μου το ημερολόγιο αυτό πριν έρθει στη ζωή μου ο μικρός Θεός που έχω ξαναγράψει, απλά θα έλεγα είναι ωραίο, είναι καλό. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ήμουν στη δουλειά όταν το πήρα στα χέρια μου, συγκινήθηκα καθώς το ξεφύλλιζα και τώρα το ίδιο συμβαίνει.
Ρεαλισμός και συναισθήματα σε δύο τρεις γραμμές, αυτό είχα να το νοιώσω από την ανάγνωση των Μονόχορδων του Γιάννη Ρίτσου (δώρο από καθηγήτρια μου αυτό στο λύκειο, (πόσα κοινά σκέφτομαι τώρα)). Δεν πρόκειται απλά για ένα ημερολόγιο της χρονιάς που έρχεται, πρόκειται για ένα βιβλίο που η θέση του είναι στη βιβλιοθήκη, για μια ζωή. Η γνώση που δίνει μεταβιβάζεται στη καθημερινότητα, στον εαυτό και στους άλλους. Δεν είναι μόνο για γονείς που έχουν παιδιά, είναι για όλους που σίγουρα έχουν ένα παιδί μέσα τους.
Κλείνω μεταφέροντας σας αυτό που γράφει για την 20η Νοέμβρη του 2009 : Δεν αρκεί να του πεις ότι το σώμα του του ανήκει και ότι πρέπει να το σέβεται και να το προστατεύει. Για να το μάθει, πρέπει να βιώσει το σεβασμό των ορίων μέσα στην οικογένεια.
Σχόλια