Μισό

Προχ ξύπν γυρ στ οκτ, έβγα βόλ τη φαίδ, τα στάντ στι βόλτ είν μίσ ώρ το πρ και μίσ τ απόγ. Προχ λοίπ πάν στ δεκ λεπ θυμή ότι έπρε να είμ πίσ στ οκτ κ δέκ γι πέρ έν εργά γι κάπ μερέμ έτ έπρ να γυρ πι όσ γρήγ γίν, έτσ κ έγι. Ο έργ μ περίμ έξ απ τ σπί. Όσ αυτ δούλε εγ αποφά ν τελειώ εν κείμ που είχα ξεκιν πρι δ ημέ κ μ δυσκολ ιδιαί, δ έ κ ίντε κ έτ δ μπορ να βρ όσ στοιχ θέλ. Ο εργ κάθ περί τεσ ωρ, εγ τ κείμ δ μπο να το τελ, έκαν δουλ αλ δ τέλε. Άλ φορ μου ζητ κατ, άλ μιλ στο κιν, αλ μο επια τη κου. Έτσ το κειμ έμει στ μέσ.

Είχ πα μι η ωρ κ επρ να βγ κ στ αγο γιατ καπο πραγμ δ μπορ ν περιμ αλ. Στι μιμισ ξεκιν η περιπλ, τα αγχ πο είχ μεγα γιατ ήξ πω δυσκ θα τελε όλ. ‘Οπ περπατ στ δρό βρή έν φίλ κάλ πο γυρ απ τ Ισπ μετ απ δυ χρον, δε μπο κ δ ήθελ ν μ πά γι έν κάφ. Ο κάφ έγ μπύ, η μπύ φαγ κ το φαγ καφ, εν το ρολ έδ έξ κ ο καλ φίλ έπρ να φύ. Ήτ όμορ αλ δ μα έφτα ο χρο, απ τη αλ οι περισ δουλ μο δ είχ τελ κ εγ έπρ στ επμι ν πα στ ΚΤ να παραλ έν δέμ απ τα Αθή μ μουσι που περ έν μην.

Ήμ μπερδ όλ η μέρ πήγ ν ολοκ άλ πάν κάτ συνέβ κ το παρ γίν παρελ γιατ κάτ άλ προέκ, έτ είχ νέ παρ που λίγ μετ γίν ξαναγ παρελ χωρ όμ ν υπάρ η χάρ τ ολοκλήρ. Περπατο σ χαμ στο δρό μ τι χαμέ σκέψ κ δ ήξε τι θ έκα μέχ τις επμι. Είχ σχε μι ώρ κέν κ εν είχ τόσ ν κάν δ χωρου μές σ αυτ τ ώρ. Το περπ μ κούρ, απ φαγ και καφ ήμο σκάσ, δ ήξε τ ήθε. Αγό μι εφημ και κάθ ν πι κάτ. Διάβ χωρ να καταλ τ διαβ, απλ περνού τα γράμ, ο λέξ, ο σειρ, ο παράγ, τ άρθ. Ξεχάσ, ηρέμ, άρχ να αισθά καλύτ, το μπερδ σ ν’ χ φύγ.

Κοίτ τ ρολ κι τ εγκεφ περ ξυσ. Έπρ ν’ μ στ ΚΤ στ επμι, είχ πά οκ πάρ δε, η αποθή έκλ στις οκ. Δ ξέ πω έφτ εκ στ οκ ακριβ. Ο υπάλ κλείδ, τ παρακά ν μο δώδ τα δέμ, ΄΄στράβ’’, το κατάλ απ τα ύφ τ, τελ μ τ ‘δώ. Εί ανάγ ν πι νε, κάθ στ κυλί τ ΚΤ, έπι τ νε μ και χάζ τ c ιδρωμ μ χαρού. Κανον έπρε ν’ χ ηρεμή όμ δ μπορ. Κοίτ το ρολ μο κ έπα σ. Ήτ οκμι κ εί ραντ σ οκ κ τετα μ μ ομα ανθρ για ν κανον τ ωρ γ μαθή AD. Τ άσχη ήτ ό όλ είχ αλλά τ προγρά το γ ν βολέ εμέ, οπό κατάλ.

Ότ έφτ στ εν ο μισ είχ φύγ θυμωμ. Έφτα στ δε σ σπί ράκ, η με είχ φύγ κ εγ ένοι ό δεν εί κάν τίπ απολύ. Κ τ προηγού με μισ δουλ έκα σ υπόγ κ ταυτόχ άλ μισ στ αποθή σ σοφί, δίχ ν ολοκληρ κά. Έπε γ ύπ κουρέ.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε πολλούς από εμάς, έχουμε να κάνουμε άπειρα πράγματα και πάμε να τα κάνουμε όλα μαζί με αποτέλεσμα να μη γίνεται τίποτα ολοκληρωμένα. Χανόμαστε μέσα στο χάος και μοιάζουμε ανήμποροι καταφέρνοντας όλα να είναι μισά και δίχως απτό αποτέλεσμα.

Είναι δύσκολο αυτό, σαν όλο το προηγούμενο ‘’μισό’’ κείμενο. Είναι δύσκολο αυτό και για εμάς που κάνουμε τα μισά αλλά πολλές φορές και για τους άλλους. Δεν έχω γράψει πιο δύσκολο κείμενο, δεν το΄ γράψα ολοκληρωμένο και μετά το ‘κοψα. Προσπάθησα να βγει έτσι πάνω στην οθόνη και μου βγήκε η ψυχή μέχρι να ολοκληρωθεί. Σίγουρα αν φτάσατε μέχρι εδώ την ανάγνωση δυσκολευτήκατε και εσείς, σκεφτείτε όμως πόσα μισά κάνετε στην καθημερινότητα, είτε γιατί δεν προλαβαίνετε είτε γιατί δεν μπορείτε. Δεν μπορείτε γιατί ίσως δυσκολεύεστε, και είναι μια χαρά αυτό αρκεί να υπάρχει αναγνώριση.

Πάντα σ’ ότι λέω ή γράφω πρώτο αποδέκτη έχω τον εαυτό μου. Μισά και δυσκολίες και είναι ωραίες οι άτιμες, όχι τα μισά. Είναι ωραίες οι άτιμες σαν τη ζωή μας.