Οχετία

foto prezatv.blogspot.com 12.08.08

Ήταν καλοκαίρι ’98, μόλις είχα πάρει μετάθεση για Έβρο, Κουφόβουνο. Δεν πήγα και με την καλύτερη ψυχολογία ‘’επάνω’’, είχαν γίνει διάφορα και ήμουν ‘’αρπαγμένος’’. Πρώτη έξοδος στο Διδυμότειχο, άγνωστη πόλη, δίχως παρέα από επιλογή νομίζω. Βρέθηκα πάνω στα τείχη την ώρα που έπεφτε ο ήλιος εννιά παρά θα’ ταν, μούσκεμα στο ιδρώτα, σύννεφο τα κουνούπια πάνω μου. Μπροστά ο μεγάλος κάμπος με τις δυο χώρες, δεν ξεχώριζα που τελειώνει η Ελλάδα και που αρχίζει η Τουρκία. Μοναδική διέξοδος όταν είσαι φαντάρος είναι το τηλέφωνο. Όπως έβλεπα τις δυο χώρες δίπλα - δίπλα σκέφτηκα πως αν είναι δυο φίλοι από κάθε μεριά και θέλουν να μιλήσουν στο τηλέφωνο θα πληρώσουν ένα κάρο λεφτά.

Καλοκαίρι ’08, άνθρωποι σκοτώνονται στα δεξιά και πάνω από εμάς στον χάρτη. Τη προηγούμενη εβδομάδα σε κάποιες εργασίες που έκανα στο σπίτι ο ένας από τους εργάτες ήταν από την Γεωργία, η οικογένεια του είναι εκεί. Ήταν ‘’σκασμένος’’, τον ρώτησα τι πιστεύει. Δεν μπορώ να καταλάβω είπε πως σκοτώνονται μεταξύ τους, είναι αδέρφια, 17- 18 χρονών παιδιά, πως πυροβολούν ο ένας τον άλλον, έχουν το ίδιο αίμα, μιλούν την ίδια γλώσσα.

Ποια Οσετία σκέφτομαι, Οχετία είναι η όλη κατάσταση. Άντε τα αδέρφια που έχουν όπλα στα χέρια ίσως μόνο με όπλα μπορούν να αντιμετωπιστούν, οι άλλοι που είναι άμαχοι πως; τι; γιατί; Προχθές στο Γκόρι 11:00 το πρωί δεν υπήρχε ούτε ένας στρατιώτης, έπεσε όμως βόμβα διασποράς από τους Ρώσους οι οποίοι το αρνούνται. Υπήρξαν πολλές μικρές διαδοχικές εκρήξεις για μισό λεπτό, έσκασαν πολλά μικρά βομβίδια σε μικρή έκταση, από μικρούς τοσοδούληδες ανθρώπους.

Όταν βλέπω στη τηλεόραση εικόνες από φυσικά φαινόμενα νοιώθω μικρός, αδύναμος που δεν μπορεί να αντιδράσει. Τώρα ξέρω είναι αλλιώς, και αυτό το αλλιώς είναι ακαθόριστο. Ένας σαν εμένα που αναπνέει, πίνει νερό, τρώει, λειτουργεί καταστροφικά σαν φυσικό φαινόμενο και νοιώθω μαλάκας από έναν πραγματικά μαλάκα.

Ολυμπιακό καλοκαίρι του ’08 κι’ έδωσαν συγχαρητήρια στις δύο αθλήτριες την Ρωσίδα και την Γεωργιανή που αγκαλιάστηκαν πάνω στο βάθρο των νικητών, έτσι πρέπει είναι ‘’πιασάρικο’’ πουλάει. Μόνο που δεν το ονομάζω βάθρο αλλά βόθρο. Σεβασμός στον άνθρωπο και στα δικαιώματά του. Ζήτησε άραγε κανείς συγνώμη από την 9χρόνη Λιν Μιαόκε που ήταν κούκλα αλλά από φωνή τίποτα και από την 7χρόνη Γιανγκ Πεϊγί που ήταν ‘’άσχημη’’ αλλά από φωνή αηδόνι;

Εικονική πραγματικότητα στην έναρξη των αγώνων με τα ψεύτικα βεγγαλικά γιατί η πραγματικότητα είναι αλλιώς και δεν χωρά στη πράξη, σαν τα αναβολικά. Σαν τη διαδικασία αφής στο μεγάλο μπουρί στην έναρξη. Έτρεχε ο πρώην αθλητής και η σκιά του προσκυνούσε σαν να’ θελε να μην υπάρχει, κρεμασμένος από τα σκοινιά και ήταν σαν μαριονέτα δίχως ζωή που άλλος την κατευθύνει.

‘’Κολλάω’’ με κάποια αγωνίσματα και βλέπω τηλεόραση, τότε νευριάζω με τον εαυτό μου γιατί συμμετέχω στο ψεύτικο του πράγματος. Πως θα’ ταν αν αποχωρούσαν οι αποστολές των χωρών από τους Ολυμπιακούς επειδή γίνεται ο πόλεμος; Θα την ‘’άκουγε’’ κανείς; Κανείς δεν αποχώρησε αλλά οι αγώνες δεν τέλειωσαν ακόμα και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όσο ουτοπική και αν είναι.