Η Ελλάδα, λένε πως είναι η πιο στρεσογονα χώρα της Ευρώπης. Γιατί άραγε; Εγώ πχ μενω στο Χαλάνδρι. Χθες, έφυγα από το σπίτι μου να πάω 200 μ παρακάτω στη στάση «Αριστοτέλους» επι της Λεωφόρου Παπανικολή, να πάρω το λεωφορείο 421, να πάω στο μετρό της Αγίας Παρασκευής, να κατέβω Μοναστηράκι, να παρω τον ηλεκτρικό, να κατέβω Βικτώρια, να πάρω οποίο λεωφορείο περνάει από Πατησίων για να πάω στο ιατρειο του δήμου Αθηναίων στην Κυψέλη που κάνω πρακτικη.
Πέρασα τη διάβαση που δεν έχει προσβάσιμο φανάρι ενώ η ράμπα του απέναντι πεζοδρομίου, βρίσκεται πέντε μέτρα δεξιότερα από τη διάβαση.
Στο πεζοδρόμιο, κατά μήκος της λεωφόρου Παπανικολή, ήταν ένας τύπος που κάτι εφτιαχνε, και είχε παρκάρει το μηχανάκι του διαγώνια, κλείνοντας το ολο. Πήγε να με πιάσει από πίσω. Του ζήτησα να μην με αγγίζει αλλά να ξεπαρκάρει το μηχανάκι του διότι φυσικά δεν μπορούσα να βγω στη λεωφόρο.
Λίγο πιο κάτω, μια επιχείρηση, κλασσικά έκανε την τροφοδοσία της ενώ τους έχω πει 100 φορές να μην την κάνουν μέρα μεσημέρι γιατί το φορτηγό τους κλείνει όλο το πεζοδρόμιο. Με τα πολλά, με είδε ο οδηγός και ξεπάρκαρε. Ευτυχώς, έτυχε να είναι μέσα. Άλλες φορές δεν με βλέπουν ή κάνουν πως δεν με βλέπουν κι αναγκάζομαι να βγω στη λεωφόρο και να παίξω τις ζωές του Μπάμπου και τη δική μου, Κορώνα - Γράμματα.
Εδεησα να φτάσω στη στάση, μα το 421 δεν σταμάτησε να με πάρει, προφανώς γιατί ο οδηγός, είδε τον Μπάμπου, παρά το γεγονός πως είχα και το λευκό μπαστούνι ανοιχτό.
Έτσι, περίμενα 20 λεπτά το επόμενο. Αυτά, συνέβησαν στα πρώτα 200 μέτρα. Τελικά, εκανα δυο ώρες να φτάσω στην Πατησίων. Δυο ώρες από την πολύτιμη, μοναδική, μικρή ζωη μου, να τρώγονται έτσι. Και το χειρότερο είναι πως έχουμε αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση. Πόσο κρίμα και υποτιμητικό για τους εαυτούς μας. Χώρα χωρίς ποιότητα ζωής πως να έχει ψυχική ευμαρεια των κατοίκων της.
Σχόλια