Διαβάζω πολλά κείμενα κριτικής και αυτοκριτικής, μαστιγώματος και αυτομαστιγώματος ετούτες τις κρίσιμες για την Αριστερά μέρες. Κείμενα αιχμηρά, διεισδυτικά, αποκαλυπτικά, ενίοτε και σίγουρα χρήσιμα. Ωστόσο, κάτι ζωτικό λείπει από την περιγραφή της ζοφερής πραγματικότητας που ζει η χώρα μας, κάτι κρίσιμο εκφεύγει από την ανάλυση της πολιτικής συγκυρίας, κάτι ουσιώδες δεν βρίσκει χώρο έστω και υπαινικτικά στο ερώτημα «τι να κάνουμε».
Εκτός από καθήκοντα και αναγκαιότητες, υπάρχει και η χαρά που πάει χέρι χέρι με τον αγώνα, η απόλαυση του δρόμου και του κόσμου, ο έρωτας για τη ζωή και τους ανθρώπους, η ηδονή ως βασικό στοιχείο απελευθέρωσης, η επιθυμία που γεννάει το καινούργιο.
Μοιάζει σαν η γιορτή να είναι εξόριστη από το αριστερό σύμπαν, σαν για να λογίζεσαι αριστερός να πρέπει πρώτα να ξορκίσεις κάθε τι που χαρίζει γέλιο. Γι’ αυτούς τους λόγους ακριβώς το βιβλίο του Μικαέλ Φεσέλ (εκδόσεις «Πόλις») μοιάζει απενοχοποιητικό βάλσαμο και πνευματικό χάδι. Ο καθηγητής Φιλοσοφίας συζητά την επικαιρότητα της ηδονής, αναζητά το πώς φτιάχνεται ο παράδεισος σε συνθήκες κόλασης, μας θυμίζει την ανατρεπτική δύναμη του γέλιου, μιλά για την ευτυχισμένη συνείδηση και βλέπει στο παιχνίδι μια σοβαρότητα χωρίς σοβαροφάνεια.
Ο Φεσέλ έχει απόλυτο δίκιο: «στην πολιτική οι μόνες ελπιδοφόρες εμπειρίες είναι εκείνες από τις οποίες απουσιάζουν ο τρόμος και η ντροπή». Οπως γράφει στα «Κόκκινα Φανάρια» του, «καταδικαζόμαστε στη μελαγχολία, συναίσθημα το οποίο κάποιοι, έπειτα από τόσες αποτυχίες, θεώρησαν ότι είναι το μόνο που αρμόζει ακόμα στην Αριστερά. Μπροστά στην επικείμενη καταστροφή, και προκειμένου να την ξορκίσουμε, είναι καιρός να αρχίσουμε να προτιμάμε από τη μελαγχολία τα ξεσπάσματα γέλιου, το παιχνίδι ή όποια άλλη χαρά μπορεί να μας πείσει ότι, σε πείσμα των καιρών, το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει».
* Φράση από το βιβλίο, σελ. 244
Σχόλια