40 χρόνια Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη, λίγες σκέψεις

Τις επόμενες μέρες 
(27.11.1983) συμπληρώνονται  τα 40 χρόνια από τη δημιουργία της πρώτης Θεραπευτικής Κοινότητας Απεξάρτησης της χώρας, της ΙΘΑΚΗΣ. Ουσιαστικά συμπληρώνονται 40 χρόνια από την γέννηση και του ΚΕΘΕΑ. Στο ΚΕΘΕΑ δούλεψα για 10 χρόνια, τα πρώτα 3 στο Θεραπευτικό Πρόγραμμα ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και τα υπόλοιπα 7 στο Θεραπευτικό Πρόγραμμα ΙΘΑΚΗ. Δούλεψα με διάθεση για προσφορά, απ' τα 27 μέχρι τα 37 μου, μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος για την ζωή ενός ανθρώπου.

Λοιπόν με αφορμή τα 40χρονα γενέθλια του Θεραπευτικού Προγράμματος ΙΘΑΚΗ. Πραγματοποιείται ομαδική έκθεση με τίτλο: ''Βγες απ' το μαύρο Μπες στο χρώμα ". Πρόκειται για μια εικαστική παρέμβαση 40 καλλιτεχνών / καλλιτεχνίδων για τα σαράντα χρόνια ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ. Η έκθεση αποτελείται από 38 μεγάλων διαστάσεων έργα ζωγραφικής και μεικτής τεχνικής, μία εγκατάσταση και ένα γλυπτό. Βρίσκεται στον εκθεσιακό χώρο τέχνης ''ΗΛΙΟΣ'' στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Η έκθεση θα είναι ανοικτή για το κοινό έως και τις 30 Νοεμβρίου καθημερινά 14:00 – 21:00 εκτός Σαββάτου και Κυριακής. Τα εγκαίνια ήταν το Σάββατο 11.11.2023 και πήγα.

Η γειτονιά που βρίσκεται ο εκθεσιακός χώρος τέχνης ''ΗΛΙΟΣ'' είναι μια πολύ ζεστή γειτονιά. ΑΛΛΑ, θεωρώ πως δεν είναι δυνατόν να γιορτάζονται τα 40 χρόνια ζωής, λειτουργίας της Ιθάκης στην Θεσσαλονίκη (δεν αναφέρω ξανά ότι ουσιαστικά πρόκειται για την γενέθλια ημέρα της θεραπευτικής πρότασης για τις ουσίες της χώρας) και να μην φιλοξενείται σε άλλον μεγαλύτερο χώρο.

Η βαρύτητα της προσφοράς της Ιθάκης στην πόλη, σε συνδυασμό με τον υψηλό επαγγελματισμό του προσωπικού και τις προσωπικότητες που κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει αμισθί το πρόγραμμα ΙΘΑΚΗ και το φορέα ΚΕΘΕΑ, με κάνουν να μεταφέρω τις σκέψεις μου περιμένοντας μια διοργάνωση για τα 40 χρόνια, μεγαλύτερη.

Ειδικά τώρα, τέσσερα χρόνια μετά από τη κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ, με τον διορισμό του Δ.Σ. από την κυβέρνηση, καθώς και την πολύ πρόσφατη επιδείνωση – υποβάθμιση με την δημιουργία νέου φορέα (ΕΟΠΑΕ) Εθνικός Οργανισμός Πρόληψης και Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων και ενοποίηση του συνόλου των θεραπευτικών προτάσεων στην χώρα. Όπως διαβάζουμε πρόκειται για έναν εθνικό οργανισμό με τη μορφή ΝΠΙΔ, που σημαίνει την κατάργηση του συνόλου των υφιστάμενων Οργανισμών και Μονάδων, και συγχώνευση των ΝΠΙΔ του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ, των προγραμμάτων ΔΔ που λειτουργούν στα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία όπως το 18 Άνω, η Αργώ, ο Ιανός και των Κέντρων Πρόληψης που λειτουργούν με τη μορφή ΑΜΚΕ σε ένα φορέα με το προσωπικό τους.

Λοιπόν, ΚΑΙ για αυτό εκτός των 40 χρόνων της Ιθάκης, θα έπρεπε να το πω πολύ απλά ''να βουίξει ο τόπος''. Ήμουν στα εγκαίνια στον πεζόδρομο έξω από τον χώρο τέχνης ''ΗΛΙΟΣ'', μέσα γίνονταν ομιλίες με αφορμή την εκδήλωση, έξω όπως καθόμουν έβλεπα παλιούς συναδέρφους, μέλη υπό θεραπεία, ανθρώπους καθαρούς μετά από χρόνια, σκεφτόμουν και άλλους που έχουν πεθάνει και ήρθαν αυτές οι σκέψεις εκείνες τις στιγμές.

Η συγκεκριμένη έκθεση θα έπρεπε να φιλοξενείται στο Δημαρχείο της πόλης, αυτές οι 40 δημιουργίες θα μπορούσαν να τοποθετηθούν ξεχωριστά σε 40 επιλεγμένα σημεία της πόλης μερικές ημέρες πριν και να συναντηθούν στα εγκαίνια όλα μαζί, συμβολίζοντας και τον τόπο συνάντησης της Ιθάκης, της θεραπείας με το ανθρώπινο τελικά.

Το έργο της Ιθάκης, του ΚΕΘΕΑ, δεν μπορεί να εκτιμηθεί, αυτό το ξέρουν πάρα πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλοί απλοί άνθρωποι που δέχθηκαν τις υπηρεσίες και έβαλαν χρώματα στο προσωπικό μαύρο τους. Ήρθαν πολλές σκέψεις, είναι μεγάλο το γεγονός των 40 χρόνων και συναντιέται με την κατάσταση στην πολιτική πρόταση των ημερών για την απεξάρτηση, για την θεραπεία ή την συντήρηση.

Θεωρώ ότι το ΚΕΘΕΑ και η ΙΘΑΚΗ έχει και γνωρίζει καλά τα εργαλεία για να γιορτάσει τα 40χρονα γενέθλια της και ακόμα πιο πολλά. Ακόμα και μετά από τα εγκαίνια και την ολοκλήρωση αυτής της φάσης, η έκθεση αυτή πρέπει να συνεχίσει το ταξίδι της, έρχονται και Χριστούγεννα.
Στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο του παλιού και (όπως ο ίδιος μας λέει τόσα χρόνια) ''από καμπόσες μεριές'' καλού συναδέρφου και Ανθρώπου Σταύρου Τσαλαμπούνη. Το ‘πα και στον ίδιο για το έργο του, στα μάτια μου ήταν το πιο ερασιτεχνικό από όσα είδα, το πιο παιδικό με την έννοια της απλότητας. Σαν μια γιαγιά ή ένας παππούς εκεί που λέει ένα παραμύθι, ζωγραφίζει αυτοσχέδια μια μέλισσα για να την δείξει στο εγγόνι. Κι αυτό τελικά μου επιβεβαίωσε κι ο Σταύρος μετά την ''κριτική'' μου, λέγοντας μου ότι όλες οι μέλισσες χαμογελάν.

Κι έτσι είναι τελικά, αν χαμογελάν οι μέλισσες θα χαμογελάμε κι εμείς. Αν βουίξει ο τόπος θα ακουστεί η βοή, όπως η θεραπευτική κραυγή!!!! !
β.ψ.


Σχόλια