Τον Φλεβάρη του 1975, μετά την πτώση της χούντας του Ιωαννίδη και πριν την ιστορική δίκη των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, μια φασιστική ομάδα αξιωματικών του στρατού οργάνωνε το γνωστό ως «πραξικόπημα της πυτζάμας» για να ρίξει την κυβέρνηση Καραμανλή. Την συνωμοσία αποκάλυψε την τελευταία στιγμή, ο τότε διευθυντής του Τμήματος Ασφαλείας της ΚΥΠ και χειριστής των Αρχείων της ΕΣΑ ταγματάρχης Αλεξάκης.
Είχαν σχεδιάσει τα καρακόλια να μας συλλάβουνε με τις πιτζάμες! Μας ειδοποίησαν στο παραπέντε μέσω «συνδέσμου» από τα «κεντρικά γραφεία» της ΠΑΜΚ να φύγουμε όλοι οι μαθητές της οργάνωσης από τα σπίτια μας και να βρούμε γιάφκες να κρυφτούμε που να μη τις ξέρουνε ούτε οι γονείς μας. Πανικός! «Οι άνδρες ποτέ δεν κλαίνε, επαναστάτης είσαι εσύ ή μυξιάρικο;» Πήγαμε σε δύο σπίτια που δεν ήτανε «καρφωμένα», τα νοίκιαζαν οι γονείς των 14χρονων συναγωνιστών μας η οποίοι δεν ήταν ακόμα «σεσημασμένοι», γιατί είχανε έρθει Γυμνάσιο στην Χαλκίδα κατεβαίνοντας απ τα πίσω ορεινά χωριά της Δίρφης, απ την μεριά του Αιγαίου.
Εκεί πήγαν στο δημοτικό σχολείο διαβάζοντας με λάμπες πετρελαίου, δεν είχε φτάσει την δεκαετία του ’60 στους Στρόπονες και στην Λάμαρη το ηλεκτρικό ρεύμα. Όπως πολύ σωστά έλεγε ο σύντροφος Λένιν: «Κομμουνισμός ίσον εξηλεκτρισμός συν σοβιέτ» και στις «γιάφκες» μας στον Αι Γιάννη και στου Μπαταριά το «ήλεκτρον» δηλαδή η «ηλέκτωρ», η λαμπρή, φωτεινή, μυθική Ηλέκτρα, η κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, ήτανε εκεί και έλαμπε πριν το ιστορικό τηλεοπτικό σποτ του Γκιωνάκη: «Είδες η ΔΕΗ;»
Με την μαλακία που έδερνε τον Αντώνη (τον Κοκορίκο, είχε πει αργότερα ο μπαμπάς Μητσοτάκης: «ο Κοκορίκος με έριξε, από τον ΣΚΑΊ») θα μας μπουζουριάζανε όλους. Είχε επιβάλει, με δημοκρατική ψηφοφορία, να γραφόμαστε όλοι στα «μαύρα τα κατάστιχα» και υπήρχε στο συρτάρι, στα γραφεία της ΠΑΜΚ, αναλυτική λίστα με περισσότερους από 80 μαθητές και μαθήτριες, τις διευθύνσεις, τα τηλέφωνα των σπιτιών μας, όλα. Αμα έπεφτε ο κατάλογος στα χέρια του «μαθητικού της ασφάλειας» την είχαμε πουτσίσει εντελώς!
Τέσσερα κομάντο της επαναστατικής μας οργάνωσης κάμανε έφοδο από τα δικαστήρια της Χαλκίδας, περνώντας σαν σκιές της νύχτας, σαν έλουροι, ανάμεσα στον Τζώρτζη, τον Ζαφείρη και τον Καλιγούλα (τους τρείς κομπανιέρος του μαθητικού της Ασφάλειας Χαλκίδας με τις ολόμαυρες καπαρντίνες, μαύρα γυαλιά και καπέλα, πράκτορας Θου -Βου, τρέλα με κορδέλα!) ανέβηκαν στα γραφεία και κάψανε τα ενοχοποιητικά έγραφα στον «Αντρίκουλα.»
Είχανε βαπτίσει το βρωμερό αποχωρητήριο (μόνο όταν ερχότανε η Αννούλα από την Οδοντιατρική, όταν ερχόταν το καθάριζε) με τ όνομά μου για να με περιπαίζουνε οι βλαμένοι που τελικά αποδείχτηκαν και άχρηστοι (εδικά ο Μιχάλης κι ο Ζήσης) γιατί απ την τρομάρα τους βάλανε φωτιά στα γραφεία, λαμπάδιασε το κτήριο και ήρθε η πυροσβεστική με τις μάνικες να τους βγάλει έξω.
Η πρώτη εφημερίδα που έγραψα ήταν η «Εφημερίδα Τοίχου» την οποία προσπαθούσα να καρφώσω με πρόκες, κι ένα σφυρί έξω από την «Μηχανική Σχολή», κοντά στο γήπεδο. Έγραφα: «Να καταργηθεί το Αρρένων και το Θηλαίων, κορίτσια αγόρια στο ίδιο θρανίο μαζί! Να καταργηθεί η υποχρεωτική προσευχή, η μπλε ποδιά, η άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, ο «πελαργός», η «κουκουβάγια» και το κούρεμα με την ψιλή. Κάτω ο Καραμανλής –Ζήτω η μαθητική Επανάσταση»!
Μας κυκλώνουνε δύο υπέροχες ελληνικές λιμουζίνες «Γκάλαντ», που χε δωρίσει ο «Σαρακάκης» στην Ασφάλεια, φάγαμε κάτι σφαλιάρες σβουριχτές και μπάτσες γερές, αλλά παρά ολίγο να την γλυτώσουμε γιατί μας είδανε που ήμασταν κάτι «σπόρια» και δεν τους γεμίζαμε το μάτι. -«Ποιος τα κόλλησε αυτά, μαρτυρήστε πριν είναι αργά» – «Ιδέα δεν έχουμε κύριε, κάτι ασκήσεις στα μαθηματικά μας έδωσε ο Μπάμπης, που μένει εδώ δίπλα, και πάμε σπίτι να διαβάσουμε, γιατί έχουμε διαγώνισμα αύριο.»
Θα την γλυτώναμε αν κράταγα λίγο πιο σφιχτά το σφυρί με την μασχάλη μέσα από το στρατιωτικό τζάκετ (στυλ Τσε Γκεβάρα κι έτσι), αλλά έτρεμα τόσο πολύ απ τον φόβο μου και μου έπεσε κάτω. Μας χώσανε στις λιμουζίνες και μας κουρέψανε γουλί στην Ασφάλεια, παρουσία του φοβερού χουντικού διοικητή με το όνομα Αθάνατος. Πρώτες φίρμες την άλλη μέρα στο σχολείο, συνελεύσεις, αποχή, σαρώσαμε στις εκλογές για τις νεοσύστατες μαθητικές κοινότητες. Κατέβηκα και παρέδωσα στον … Μήτσο (τον Κουφοντίνα -της «17 Νοέμβρη» – που έκανε χρέη αρχισυντάκτη) το κείμενο – καταγγελία για να δημοσιευτεί στον «Μαθητικό Αγώνα» (έχω όλα τα συλλεκτικά τεύχη στο αρχείο μου)
«ΠΑΜΚ –ΠΑΜΚ –ΠΑΜΚ –ΜΙΤ- ΦΕΝΤΑΓΙΝ –ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ –ΒΙΕΤΚΟΓΚ»! Το σύνθημα των «Γκεβαριστών» της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ –ότι και καλά είμαστε το νέο αντάρτικο – κυριαρχούσε στην πρώτη μαθητική συγκέντρωση στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ. Ακούω μια φωνή πίσω μου: «Μη γυρίσεις, σε δύο ώρες – πριν φύγετε με το τρένο για Χαλκίδα – εσύ και μόνο εσύ νακάθεσαι στο δεύτερο παγκάκι στην πλατεία Κολιάτσου (στο άντρο των απανταχού «εισοδιστών» -Τροτσκιστών). Σε δύο ώρες καθόμουν: «Μη γυρίσεις το κεφάλι σου». Δεν τον είδα, ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν: «Η επαναστατική γραμμή είναι να μπούμε στα εργοστάσια παριστάνοντας τους εργάτες και να χτίσουμε πρωτοβάθμια εργοστασιακά σωματεία. Αυτά που λέει ο συναγωνιστής Μήτσος ότι θα γίνουμε σαν τους αντάρτες Τουπαμάρος της Ουρουγουάης είναι μικροαστικές φαντασιώσεις».
Σαν σε θρησκευτική κατάνυξη, είχα έναν μεγάλο δόντι -ένα θείο απ τα αμπέλια και με βαλε το καλοκαίρι να κουβαλάω αμίαντο με καροτσάκι στο «ΕΛΕΝΙΤ», στην Νέα Λάμψακο. Ο φίλος μου ζει, ήταν ο πρόεδρος του σωματείου που φτιάξαμε και εγώ μάλλον ζω και δύο τρείς ακόμη. Όλοι οι άλλοι εργάτες πέθαναν από καρκίνο στον πνεύμονα. Ο καρκινογόνος αμίαντος άργησε πολύ να απαγορευτεί. Στα 15, μου έπεσε το καροτσάκι στο πόδι, «εργατικό ατύχημα» σε ανήλικο, έγραψαν. Τα ένσημα από τον νεκροθάλαμο αμίαντο μου χρησίμευσαν στο να κατοχυρώσω σύνταξη άνευ ορίου ηλικίας με βάση τις ευεργετικές διατάξεις του άρθρου 10 για όσους αλλάξαμε δύο ασφαλιστικά ταμεία (σε λίγο θα γινόμουν εκδότης περιοδικού) μέχρι την 31-1-1979…
Στην φωτογραφία (που τράβηξε ένα κορίτσι που με αγαπούσε από το Θηλαίων, στην ζούλα γιατί μας αποθανάτηζαν μόνο οι Ασφαλίτες για να μας έχουνε «σταμπαρισμένους») μιλάω σε ηλικία 14 χρονών στην πλατεία Αγίου Νικολάου στην Χαλκίδα, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε συγκέντρωση χιλιάδων μαθητών. Εμείς (το Αρρένων, το Θηλαίων, το Νυχτερινό και Τεχνική Σχολή Μιχελή, όπου επικρατούσαν οι μαθητικές οργανώσεις ΠΑΜΚ – ΜΟΔΝΕ -ΔΗΜΑΚ) είχαμε κατέβει ανάποδα – σε σχέση με την άνωδο των αρχαίων Αβάντων – με μεγάλη διαδήλωση την οδό Αβάντων. Το 2ο Γυμνάσιο –Λύκειο όμως το έλεγχαν οι Μαοϊκοί της ΑΑΜΠΕ (Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Μαθητική Παράταξη Ελλάδας) η μαθητική παράταξη του ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας).
Ήταν η πιο σουρεαλιστική σκηνή στην αρχαία πόλη που εποίκησε κάποτε την Σικελία: εκατοντάδες μαθητές με κόκκινα πανό και σημαίες να περνάνε μπροστά από την πιάτσα των ταξί του Αγίου Νικολάου και να φωνάζουν: «Έξω οι δύο υπερδυνάμεις» και «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι –Ρώσοι», εμείς να θέλουμε να τους μουντάρουμε να τους ρίξουμε κουτουλιές και οι ταξιτζήδες με ανοιχτό το στόμα, σαν να βλέπουν UFO, να σταυροκοπιούνται.
Σχόλια