Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και περισσότερο ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα ζητήματα που αφορούν τη συνεργασία σχολείου – οικογένειας και έρευνες που έχουν διεξαχθεί και διεξάγονται τονίζουν ότι αυτή η συνεργασία είναι ουσιαστικής σημασίας, καθώς διευκολύνει την υγιή γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών.
Σύμφωνα με έρευνες που βασίζονται σε συστημικά μοντέλα για την κατανόηση των ανθρώπινων σχέσεων, βασική αρχή αποτελεί η άποψη ότι το άτομο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του συμμετέχει σε πολλά και διαφορετικά συστήματα (ευρύτερο περιβάλλον, οικογένεια, σχολείο), τα οποία βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση και επηρεάζουν την ανάπτυξή του (π.χ. οικοσυστημικό μοντέλο του Bronfenbrenner, 1989). Η αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται ανάμεσα στα μικροσυστήματα (π.χ. σχέση ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και στους γονείς) θεωρείται ο στόχος παρέμβασης για τη βελτίωση και την αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού, καθώς το πλήθος και η ποιότητα των αλληλεπιδράσεων που λειτουργούν σε αυτό καθορίζουν την αποδοτικότητα του περιβάλλοντος του συστήματος για τη θετική ανάπτυξη του παιδιού (Ζηλιασκοπούλου, 2014).
Γιατί είναι σημαντικές οι συναντήσεις γονέων;
Στις συναντήσεις γονέων και κηδεμόνων, σκοπός είναι να ενημερωθούν οι γονείς για την εικόνα που έχουν οι καθηγητές για τον/την μαθητή/τρια, σχετικά με το μάθημά τους, τόσο για την ακαδημαϊκή επίδοση όσο και για τη στάση και τη συμπεριφορά του/της στο πλαίσιο του σχολείου.
Παράλληλα, οι γονείς έχουν την ευκαιρία να συλλέξουν και άλλες χρήσιμες πληροφορίες, που τους βοηθούν να υποστηρίξουν τα παιδιά τους αποτελεσματικότερα. Ανάλογες πληροφορίες τους βοηθούν στο να πάρουν μια ‘‘καλή γεύση‘‘ για το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά, όταν είναι στο σχολείο, να δουν τα παιδιά μέσα από τα μάτια του καθηγητή/τριάς τους, που μπορεί να έχει δει πτυχές του χαρακτήρα τους, που δεν έχουμε δει ούτε εμείς οι ίδιοι. Το μοίρασμα αυτό διευκολύνει τη συλλογή δεδομένων και χτίζει την ολόπλευρη εικόνα των παιδιών.
Ως διαπροσωπική επικοινωνία ορίζεται η κάθε λεκτική και μη λεκτική συμπεριφορά που γίνεται αντιληπτή από ένα άλλο άτομο. Δε συνίσταται στην απλή ανταλλαγή πληροφοριών αλλά θεωρείται αποτελεσματική, όταν ο ακροατής (δέκτης) κατανοεί το μήνυμα του ομιλητή (πομπού), αποδίδοντας σε αυτό τη σημασία που έχει για τον ομιλητή (Μπρούζος, 2009). Σε μια αλληλεπίδραση τα άτομα είναι ταυτόχρονα αποστολείς και λήπτες των μηνυμάτων. Επομένως, η επικοινωνία θεωρείται αποτελεσματική, όταν αντλεί από την αρχή της ισότητας και του αμοιβαίου σεβασμού και στοχεύει στην επίτευξη της αρχής «και οι δυο κερδισμένοι». Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να εγκαθιδρυθεί αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στον/στην εκπαιδευτικό και στους γονείς, η οποία ενισχύει τη συνεργασία, προλαμβάνει αλλά και συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων και συγκρούσεων (Σακαλάκη, 1994).
Τέλος, η αρμονική συνεργασία σχολείου – οικογένειας προϋποθέτει την αποτελεσματική επικοινωνία ανάμεσα στα δύο μέρη, η οποία προκύπτει μέσα από τη δημιουργία μιας σχέσης εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού. Απώτερος σκοπός είναι η ομαλή εξέλιξη και ολόπλευρη υποστήριξη του παιδιού, θέτοντας μεταξύ σχολείου και οικογένειας κοινούς στόχους.
Ως εκ τούτου, καμία προσπάθεια δεν πάει χαμένη, όσον αφορά τα παιδιά.
Βιβλιογραφία
- Μπρούζος, Α. (2009). Ο εκπαιδευτικός ως λειτουργός συμβουλευτικής: μια ανθρωπιστική θεώρηση της εκπαίδευσης. Αθήνα: Gutenberg.
- Μυλωνάκου- Κεκέ, Η. (2009). Συνεργασία σχολείου, οικογένειας και κοινότητας: θεωρητικές προσεγγίσεις και πρακτικές εφαρμογές. Αθήνα: Παπαζήση.
- Σακαλάκη, Μ. (1994). Ψυχολογία της επικοινωνίας: θεωρητικά ρεύματα και προοπτικές της έρευνας. Αθήνα: Παπαζήση.
- Ζηλιασκοπούλου, Δ. (2014). Συνεργασία σχολείου-οικογένειας: πρακτικές ενίσχυσης της επικοινωνίας και αντιμετώπισης των δυσκολιών. Θέματα διδασκαλίας και αγωγής στο πολυπολιτισμικό σχολείο: επιμορφωτικό υλικό, 491-510.
Σχόλια