Οι περισσότεροι αν όχι όλοι μπορεί να τρέχουμε και τρέχουμε για το τρέξιμο, για τον εαυτό μας δηλαδή, αλλά μια κλεφτεί ματιά στο ρολόι για τους σφυγμούς, τον χρόνο, τον ρυθμό την ρίχνουμε…. . Μην το αρνούμαστε.
Την περασμένη Κυριακή ξεκίνησα για ένα σύντομο κοντινό στο Σέιχ Σου. Τα πρώτα δυο χλμ ήταν και έντονα ανηφορικά και πρώτα, ο ρυθμός έγραφε 7’ 30’’ – 8’ 00’’, όταν ξεκίνησε το 3ο χλμ είχα μπροστά μου μια παρατεταμένη κατηφόρα περίπου 700 μέτρα και μετά μια καλή ευθεία. ‘’Ότι πρέπει σκέφτηκα για να ρίξω λίγο τον ρυθμό’’, συνέχισα ανεβάζοντας ένταση, ‘’δεν σταματάω με τίποτα άκουσα την σκέψη μου μέσα στο κεφάλι μου’’.
Λίγο μετά όμως έγινε η συνάντηση.
Ακριβώς στην μέση του μονοπατιού το μωρό χελώνα ή το παιδί χελώνα. Δεν συναντάω πολλές φορές μικρό χελωνάκι. Σταμάτησα, φωτογράφισα, άγγιξα. Το τρέξιμο είναι όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα, είναι το άγγιγμα μιας χελώνας.
Το 3ο βγήκε στο 7’ 20’’, άγγιξα όμως το διαφορετικό!!!! !
β.ψ.
Σχόλια