Στο φανάρι στα κόκκινα

Είμαι στο φανάρι, 12:00 μεσημέρι, ζεστή τρελή και υγρασία, πάνω στο φανάρι ακουμπά το μελαμψό αγόρι με τα σύνεργα της δουλειάς, ένα μπουκάλι μίγμα νερού με απορρυπαντικό και το καθαριστήρι των παρμπρίζ. Ίσως τσιγγάνος, ίσως Πακιστανός, δεν ξεπερνά τα 15, ιδρωμένο, κουρασμένο παιδί, απόγνωση στο βλέμμα του. Σαν να λέει "τι κάνω εδώ", αυτό κατάλαβα εγώ.... . Τι κάνει που; Εκεί στο φανάρι ή σ' αυτό τον κόσμο; 

Η επόμενη σκέψη ο μεγάλος μου γιός, ίδιας ηλικίας, εκείνη την ώρα ήταν στην waterland.

Ανάβει πράσινο, ξεκινάω με την μηχανή θέλω να αναπνεύσω, να με χτυπήσει αέρας, απέναντι μου δυο σύννεφα με ένα κενό ανάμεσα τους, σαν μάτια έμοιαζαν στο μεγάλο μπλε πρόσωπο. Τι κάνεις ρε Θεέ, που είσαι γαμώ τις αδικίες σου. 

Ακούει το κράνος.

Δευτέρα μεσημέρι τέλος περιφερειακής, 

φανάρι Φοίνικα Θεσσαλονίκης κατεύθυνση δυτικά.

β.ψ.