- Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου.
Δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά.
Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
- Φτάσε όπου μπορείς
παιδί μου..
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γής.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
- Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σφύριξε ξεσκίζοντας τον αέρα.
Αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή κι ο αέρας έτρεμε :
- Φτάσε όπου δεν μπορείς!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Σχόλια