Οταν μιλάς μαζί τους και σε κοιτούν στα μάτια, όταν περιγράφουν αυτό που κατάφεραν ‒δηλαδή πόσο/αν ακολούθησαν τον «διατροφικό εαυτό» τους‒ αλλά και όταν χαμογελούν ή φεύγουν από το γραφείο θλιμμένοι, για άλλη μια φορά νιώθω πόσο σημαντική είναι η δουλειά μου. Και πολύ συχνά νιώθω χαρούμενη όταν καταφέρνω να επικοινωνήσω αποτελεσματικά με όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν πέρασε κανένας από το γραφείο που να μη θαύμασα την προσωπικότητά του και τις δεξιότητές του. Δεν πέρασε κανένας που να μην αντιλήφθηκα τις δυνατότητες και την επάρκεια που έδειξε. Πολλές φορές μάλιστα εγώ τους αντιλαμβανόμουν στην πραγματική τους διάσταση, ενώ εκείνοι έβλεπαν τον εαυτό τους μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.
Κάποιοι ολοκλήρωσαν τη θεραπεία, κάποιοι τη σταμάτησαν στην αρχή ή στη μέση και άλλοι, ενώ δεν προχωρούσαν, ήθελαν να έρχονται, αν και παρέμεναν στο ίδιο σημείο. Οπως και αν έπραξαν, ήταν αναφαίρετο δικαίωμα όλων τους να φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούσαν. Πήραν αυτό που ήθελαν ή αυτό που άντεχαν. Και έφυγαν. Ελάχιστες φορές ξαναγύρισαν κάποιοι, εφόσον γνώριζαν πόσο απαραίτητη είναι για το αδυνάτισμα η συνεχής δέσμευση και όχι η διακοπή – δηλαδή μια θεραπεία στα μέτρα τους.
Οποιον δρόμο και αν διαλέξαμε για να δουλέψουμε, ο στόχος και το αποτέλεσμα ήταν η ανάπτυξη της διατροφικής τους συνειδητότητας: να αντιληφθούν ή να μάθουν ότι η παχυσαρκία δεν είναι μια απλή υπόθεση, ώστε να την αντιμετωπίζουν με ένα απλό «ράψ’ το». Είναι μια ψυχοσωματική ασθένεια και χρειάζεται προσοχή, σεβασμό και πολύ συχνά ψυχοθεραπευτή.
Από το βιβλίο του Laurent Le Vaguerese Groddeck, «Η ασθένεια και η ψυχανάλυση», σε μετάφραση Βέτας Μπεσίλα-Στάγκου, εκδόσεις Χατζηνικολή 1986, δανείζομαι τα εξής: «Είναι αδύνατον, λέει ο Γκρόντεκ, να ξεχωρίσουμε την “ψυχή” από το σώμα. Για να τονίσει τη σημασία που δίνει σε αυτή την αντίληψη των πραγμάτων, το γράφει στην πρώτη κιόλας σελίδα των Διαλέξεών του, στο πρώτο γράμμα που στέλνει στον Φρόιντ στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου του Εκείνο: “Σώμα και ψυχή είναι ένα, το ανθρώπινο ον δεν έχει δύο λειτουργίες, δεν πιστεύω ότι το σώμα είναι κάτι κακό”. Πάνω σ’ αυτό το σημείο αφετηρίας οικοδόμησε άλλωστε ολόκληρη τη θεωρία του για το Εκείνο, το οποίο χρησιμοποιεί ως άξονα του συλλογισμού του και στη μυστηριώδη δύναμη του Εκείνο αποδίδει τη γένεση κάθε ευαίσθητης εκδήλωσης της ζωής και κυρίως των ασθενειών».
Στο υποκεφάλαιο «Ο σκοπός της ασθένειας» αναφέρει: «Ο Γκρόντεκ λοιπόν αποκηρύσσει αυτόν τον δυϊσμό και διερωτάται: Η ασθένεια έχει άραγε κάποιο τελικό σκοπό, κι αν ναι, ποιον; Απαντά καταφατικά στην ερώτηση και δηλώνει ότι ο σκοπός της ασθένειας μπορεί να προσδιοριστεί αν παρατηρήσουμε τον τρόπο συμπεριφοράς του συμπτώματος.
Αν κάποιος ασθενής πάσχει από πονοκεφάλους, αυτοί τον εμποδίζουν να σκεφτεί και να εμβαθύνει. Αρα, αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός της ασθένειας. Αν κάποιος υποφέρει από εμετούς, θα πει πως υπάρχει κάτι που ο ασθενής δεν θέλει να καταπιεί, αν έχει διάρροιες, οφείλεται στο ότι προσπαθεί να αποβάλει από πάνω του κάτι, αν είναι δυσκοίλιος επιθυμεί, αντίθετα, να κρατήσει κάτι, να μην το δώσει. Για τον Γκρόντεκ η αιτία δεν είναι ποτέ μία και μόνη, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν φέρνουμε στην επιφάνεια μία από τις αιτίες, αυτό αρκεί για να εξαφανιστεί το σύμπτωμα».
Γι’ αυτό και η διαταραχή βάρους δεν αντιμετωπίζεται μόνο οργανικά. Χρειάζεται να σκύψει κανείς με κατανόηση και να λάβει υπόψη του τι λένε οι πολυφαγίες κάθε ανθρώπου. Ετσι θα τον βοηθήσει να καταλάβει πόσο δεν φταίει, πόσο χρειάζεται «να διώξει τον χωροφύλακα» που έχει μέσα στο κεφάλι του. Τότε μόνο θα επιτρέψει στον εαυτό του να βοηθηθεί και να οδηγηθεί σε μια αναλυτική ψυχοθεραπεία, αφού η παχυσαρκία είναι το σύμπτωμα.
Σχόλια