Από το egomiocyprus.blogspot.com / 10.2021
Ζώντας στα σύνορα, εκεί όπου ''κάθε τόσο νιώθεις έντονη την ανάγκη να δραπετεύσεις, να πας να ζήσεις για λίγο στον κόσμο εκείνο που δεν ανήκεις, αφήνοντας τον κόσμο όπου ανήκεις χωρίς καθόλου να ζεις''
‘‘Είναι περίεργο, πολύ περίεργο να ζεις πάνω στην κόψη του ξυραφιού, πάνω στα σύνορα των δυο κόσμων. Γιατί έτσι όπως είναι το καινούριο σπίτι μας, από τη δώθε μεριά της Εγνατίας κι απέναντι είναι η Καμάρα και η σειρά των χαμηλών σπιτιών με τα ραγισμένα και φθαρμένα προσωπεία, έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι πραγματικά πάνω στα σύνορα, στο μεταίχμιο της νέας πόλης με τα τετράγωνα θηρία της και της παλιάς με τα σεμνά και φτωχικά της σπίτια’’.
Ό,τι διαβάζετε είναι αντιγραφή από το πρώτο μέρος (Το φύλλο) της τριλογίας - εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, 2007 - του Βασίλη Βασιλικού ‘‘Το Φύλλο Το Πηγάδι Τ’ Αγγέλιασμα’’, πάμε παρακάτω:
‘‘Στον κόσμο που ανήκω υπάρχει άνεση, μα καμιά χαρά. Στον απέναντι κόσμο μπορεί να υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, δυστυχία, μα ωστόσο μια κάποια διάθεση κεφιού απλώνεται με τη νύχτα κι οι άνθρωποι εκεί τραγουδάνε πιο αμέριμνοι, ανασαίνεις πιο ελεύθερα, γιατί λιγότερη είναι η στοιβαγμένη πέτρα κι υπάρχουν ακόμα δέντρα και λουλούδια στις αυλές.
Οι γραμμές των τραμ είναι το ορόσημο. Τα περίπτερα, τα συνοριακά φυλάκια. Γι’ αυτό σου λέω πως είναι δύσκολο να ζεις πάνω στα σύνορα.
Κάθε τόσο νιώθεις έντονη την ανάγκη να δραπετεύσεις, να πας να ζήσεις για λίγο στον κόσμο εκείνο που δεν ανήκεις, αφήνοντας τον κόσμο όπου ανήκεις χωρίς καθόλου να ζεις.
Ώσπου στο τέλος το μόνο που κερδίζεις είναι να μην ξέρεις πού είσαι και να χάνεις κάθε τόσο την οποιαδήποτε σιγουριά που σου χαρίζουν τα οποιαδήποτε όριά σου.
Έτσι περίπου αισθάνομαι στο καινούριο μας σπίτι. Είναι νωρίς ακόμα για να κάνω προβλέψεις’’.
*Η αίσθηση (αντίληψη) πως ζούνε στα όρια/ μεταίχμια του χώρου και του χρόνου επιφορτισμένοι με το υπαρξιακό χρέος να τα ορίσουν με έναν κάποιο (οποιονδήποτε) οικουμενικό και διαχρονικό τρόπο – ώσάν η επινόηση του (όποιου) νήματος νοηματικά συνδέει όλους τους κόσμους κι όλους τους χρόνους τους να είναι δική τους (θεία) νοητική υπόθεση – είναι αυτή και μόνο αυτή που ανασαίνει τη ζωή στις πραγματικές συγγραφικές υπάρξεις σε όλες τις γωνιές του κόσμου, στους αιώνες των αιώνων.
Άνευ αυτής – της (ζωτικής) συγγραφικής αίσθησης της ζωής στα όριά της – creative writing η μία και μοναδική εναπομείνασα συγγραφική αυταπάτη για τους ‘‘μέσους’’ μια ζωή ανθρώπους: σημείο των καιρών μας της (απατηλής) κυριαρχίας των μέσων.
Σχόλια