Ακίδα ο Αύγουστος

Σαν ακίδα που δε φαίνεται με γυμνό μάτι ο Αύγουστος. Τόσο μικρός μοιάζει δίχως να 'ναι. Μοιάζει μικρός κι είναι ίδιος με τους υπόλοιπους.

Όμως εμείς οι άνθρωποι, που να χωρέσουμε πάνω σε μια ακίδα, την κούραση; Την ανάγκη; Τις ανάγκες;

Όλο το καλοκαίρι μια ακίδα είναι, ο Αύγουστος μια ακίδα είναι. Γι' αυτό ενοχλεί τόσο, για αυτό πονάει τόσο, για αυτό μας πονάει τόσο.

Μια ακίδα που χωράν πάνω της όλα.... . 
Όχι όμως εμείς.... . 

Μια ακίδα που χωράν πάνω της όλα.... .

Η αλμύρα, τα αλμυρίκια, ο ήχος των τζιτζικιών, τα ξερά κιτρινισμένα απ' τον ήλιο χόρτα, ο ιδρώτας μιας χρονιάς, τα βότσαλα που δεν φτάνουν κι ας είναι άπειρα, όπως οι κόκκοι της άμμου, όπως τα κύματα, όπως η κίνησή τους καθώς μας προσπερνάν.

Όλα χωράν πάνω στον ακιδιάτικο Αύγουστο.
Όλα χωράν στο ακιδιάτικο καλοκαίρι. 
Για αυτό μας πονά.

Όρθιος στο κοτλέ του βυθού σαν σχολικό τετράδιο σημειώσεων, παίρνει και ταξιδεύει τις στιγμές μιας χρονιάς, της ζωής ως τώρα, ως την στιγμή αυτή.

Σταυροπόδι στο παγκάκι με τις πευκοβελόνες τριγύρω, σαν μολύβια σημειώσεων πάνω σ' ότι έχεις πιο κοντά μετά το μέσα σου, την τελευταία σελίδα της εφημερίδας. 

Την πρώτη του επόμενου.

Καλή αντάμωση Αύγουστε!!!! !
β.ψ.

Σχόλια