Τομ Ρόμπινς - "Ο χορός των εφτά πέπλων"

Από το o-klooun.com / CoverPhoto: @Vadim Stein / 11.2015
Η ακινησία των αντικειμένων είναι μια ψευδαίσθηση. Ο κόσμος των πραγμάτων φαίνεται στατικός, «άψυχος» στους ανθρώπους εξαιτίας ενός νευρομυϊκού σοβινισμού και μόνο. Είμαστε τόσο πολύ ερωτευμένοι με το δικό μας φάσμα δραστηριοτήτων, ώστε δεν αντιλαμβανόμαστε πως το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του Σύμπαντος ξετυλίγεται έξω από το δικό μας φάσμα και συμβαίνει σε ταχύτητες τόσο πιο αργές ή τόσο πιο γρήγορες από τη δική μας ώστε κρύβεται από τις αισθήσεις μας σαν από ένα, από ένα ΠΕΠΛΟ.

Πιστεύουμε ότι τα αντικείμενα που συναντάμε στην καθημερινή ζωή μας είναι άκαμπτα, εντελώς προβλέψιμα στερεά, παγωμένα στο χώρο και στο χρόνο, κάτι που μας κάνει να τα θεωρούμε κατώτερά μας. Πώς είμαστε όμως τόσο σίγουροι για το τι κάνουν αυτά τα αντικείμενα όταν δεν τα κοιτάζουμε; Ή όταν η όρασή μας είναι ανεπαρκής για να τα κοιτάξουμε όπως πρέπει;
* * *
Κάθε άνθρωπος δεν έχει μόνο εντυπώσεις προερχόμενες από τις αισθήσεις του αλλά και τη θέληση να δέχεται τέτοιες εντυπώσεις, όχι μόνο την ικανότητα να παρατηρεί τον κόσμο αλλά και την ικανότητα να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο παρατηρεί- μια ικανότητα που σε τελική ανάλυση, είναι η ικανότητα να αλλάζεις τον ίδιο τον κόσμο. Τα άτομα εκείνα που αναγνωρίζουν ότι η φαντασία είναι ο δάσκαλος της πραγματικότητας τα ονομάζουμε «σοφούς» ενώ εκείνα που το γνωρίζουν αυτό και ενεργούν ανάλογα, τα ονομάζουμε «καλλιτέχνες». Ή και τρελλούς.
* * *
Όσο δεν φοβάσαι δεν μπορεί να σου κουμαντάρει κανείς τη ζωή. Να το θυμάσαι αυτό. Η κόλαση είναι να φοβάσαι. Ο παράδεισος είναι να αρνείσαι να φοβηθείς.
* * *
Οι πρώτες θρησκείες έμοιαζαν με λασπωμένες λιμνούλες με μπόλικη υδροβλάστηση. Κρυμμένο εκεί, το ψάρι της ψυχής μπορούσε να παίζει και να τρέφεται. Τελικά όμως, οι θρησκείες έγιναν ενυδρεία. και μετά έγιναν ιχθυοτροφεία. Από το μικρό ψαράκι μέχρι το κατεψυγμένο φιλέτο δεν είναι μεγάλη η απόσταση…

Η θρησκεία είναι ένας από τους κυριότερους δημιουργούς της ανθρώπινης δυστυχίας. Δεν είναι απλώς το όπιο της μάζας: είναι το υδροκυάνιό της. Φυσικά οι απανταχού παρόντες υπερασπιστές της θρησκείας θα σπεύσουν να επισημάνουν ότι η θρησκεία παρηγορεί τους αρρώστους, τους κουρασμένους και τους απογοητευμένους. Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά η Θεότητα δε χασομερά σουλατσάροντας στη ζώνη της παρηγοριάς!

Σαν λαχταράει κανείς να δει το πρόσωπο του Θείου πρέπει να βγει από το ενυδρίο, να ξεφύγει από το ιχθυοτροφείο, να κολυμπήσει σε άγριους καταρράχτες, να βουτήξει σε βαθιά φιορδ. Πρέπει να εξερευνήσει το λαβύρινθο του υφάλου, τις σκιές των νουφάρων.

Πόσο περιοριστικό και πόσο προσβλητικό είναι να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι ένας καλοκάγαθος δεσμοφύλακας , ένας απών διευθυντής του ιχθυοτροφείου που μας φυλακίζει μέσα στην « παρηγοριά» των τεχνητών λιμνών, όπου κάποιοι μεσάζοντες ραντίζουν το περιορισμένο εγκλωβισμένο νερό μας με αποστειρωμένες νιφάδες επεξεργασμένων θρεπτικών ουσιών. Η λαχτάρα για το Θεϊκό είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. (Και μπορεί κάλλιστα να είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό των σκίουρων, των τριαντάφυλλων και των διαμαντιών)

Προσεγγίζουμε το Θεϊκό διευρύνοντας την ψυχή μας και φωτίζοντας το μυαλό μας. Και ο σκοπός της ύπαρξής μας μπορεί να είναι το να επισπεύσουμε αυτές τις δυο διαδικασίες.
* * *
Η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμοποιημένο και τυποποιημένο μυστικισμό. Το πρόβλημα είναι ότι ο μυστικισμός δεν προσφέρεται για θεσμοποίηση και τυποποίηση. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να οργανώνουμε το μυστικισμό, καταστρέφουμε την ουσία του.

Η θρησκεία λοιπόν είναι ένας μυστικισμός στον οποίο έχει φονευθεί το μυστικιστικό στοιχείο. Ή τουλάχιστον έχει σβηστεί.

(...) Η θρησκεία όχι μόνο καταπιέζει και δημιουργεί διχόνοια, αλλά είναι και μια άρνηση κάθε θεϊκού στοιχείου που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Είναι μια ασφυξία της ψυχής.
* * *
Αυτός που κερδίζει δεν τα παρατάει ποτέ κι αυτός που τα παρατάει δεν κερδίζει ποτέ.
* * *
Η ζωή είναι πολύ σοβαρή για να την παίρνεις στα σοβαρά.
* * *
Όποιος έχει απόλυτα κριτήρια για το καλό και το κακό είναι επικίνδυνος. Όσο επικίνδυνος είναι ένας μανιακός με ένα γεμάτο περίστροφο. Εδώ που τα λέμε, αυτοί που έχουν απόλυτα κριτήρια για το καλό και το κακό είναι συνήθως οι μανιακοί με τα περίστροφα.
* * *
Πώς μπορεί ένας ευσυνείδητος άνθρωπος να κυνηγά την ομορφιά όταν υπάρχει τόσος πόνος και αδικία στον κόσμο; Η απάντηση της Έλεν Τσέρι ήταν ότι αν δεν καλλιεργήσεις την ομορφιά μετά από λίγο δεν θα μπορείς να αναγνωρίσεις ούτε την ασχήμια. Η επικράτηση της κοινωνικής ασχήμιας κάνει ακόμη πιο απαραίτητη την αφοσίωση του ανθρώπου στην ομορφιά…

Από μια άποψη η ομορφιά είναι η υπέρτατη διαμαρτυρία και ως διαμαρτυρία διαρκεί γενικά περισσότερο από τον οργασμό που είναι το υπέρτατο καταφύγιο.

Τομ Ρόμπινς "Ο χορός των εφτά πέπλων", (αποσπάσματα)
Ένας Άραβας κι ένας Εβραίος ανοίγουν μαζί εστιατόριο απέναντι από το κτίριο του ΟΗΕ. Ίσως να μοιάζει με ξεκίνημα σοβινιστικού ανέκδοτου, στην πραγματικότητα όμως είναι ο άξονας του μυθιστορήματος. Ένα τολμηρό, αστείο, και ανησυχητικά προκλητικό βιβλίο, στο οποίο μια κονσέρβα φασόλια φιλοσοφεί, ένα κουταλάκι του γλυκού τα χάνει, μια νεαρή σερβιτόρα κυριαρχεί στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Νέας Υόρκης κι ένας βίαιος οξυγονοκολλητής που δε σηκώνει πολλά, ανακαλύπτει το χαμένο Θεό της Παλαιστίνης – ενώ όλες οι παραισθήσεις που εμποδίζουν την ανθρωπότητα να αντικρύσει την αλήθεια σωριάζονται κατά γης η μια μετά την άλλη όπως τα πέπλα της Σαλώμης.

Σχόλια