-“Καλημέρα σες. Τζάμι; Γεια σου φίλε μου.”
Κάθε μέρα στο ίδιο φανάρι, μου εύχεται υγεία και μια όμορφη μέρα. Μου ζητά να κάνει μια δουλειά για μένα και ανοίγει την παλάμη του χωρίς να την κοστολογήσει. Τον ρωτάω καμιά φορά αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι. Δεν με καταλαβαίνει. Πάλι λέει “καλημέρα σες, γεια σου φίλε μου”.
Μπορώ όμως και βλέπω τα μάτια του και νιώθω το χαμόγελο του κάτω από την μουτζουρωμένη μάσκα. Ίσως και να νιώθει πως κάτι μας συνδέει, ίσως να ξέρει πως σκέφτομαι την ιστορία του. Σίγουρα δεν ξέρει πως αυτός και οι καθημερινές ευχές του με έκαναν να την σκεφτώ. Το 2002 μετακομίσαμε κι δύο. Εγώ από το χωριό στην πόλη, 20 χλμ δρόμος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο Φίλος μου από τη χώρα του στη χώρα μου, περίπου 5500 χλμ δρόμος κυρίως με τα πόδια. Θυμάμαι ακόμα την γιαγιά μου να κλαίει την ώρα του αποχαιρετισμού μας. Και ‘γω δάκρυσα, ακόμα κι αν ήξερα πως κάθε Κυριακή θα τρώγαμε μαζί και θα μου έλεγε “παραμύθια” από τον πόλεμο. Μάλλον είχε και ο Φίλος μου γιαγιά, σίγουρα θα ‘χε. Δε νομίζω να την ξανάδε, ούτε να την αποχαιρέτισε.
Όταν τον είδα πρώτη φορά στο φανάρι, έψαξα για τη χώρα του, τι έγινε και βρέθηκε εδώ να εύχεται σε μένα υγεία. Αφγανιστάν, Ταλιμπάν, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και λίγο παρακάτω η δικιά μου χώρα. Η χώρα μου πήρε απόφαση εμπλοκής στον πόλεμο της χώρας του την ίδια χρονιά που “μετακομίσαμε” κι δύο. Οι χώρες μας ήταν σε διαφορετικές πλευρές της ιστορίας. Όσο και να ψάχνω την σωστή καταλήγω σε μια τρίτη, αυτή που εγώ και ο Φίλος μου είμαστε στην ίδια.
Σχόλια