Συνάντηση με τον κορονοϊό

Ονειρεύτηκε ότι συνάντησε τον κορονοϊό. Δυο φορές είχε νοσήσει, την μια με συμπτώματα την άλλη χωρίς, την πρώτη ανεμβολίαστος, την δεύτερη εμβολιασμένος. Αυτή η συνάντηση ήταν διαφορετική, δεν ήταν μέσα του, ήταν απέναντι του, απέναντί του και εξουθενωμένος, σχεδόν τον λυπόσουν, η εικόνα του ήταν ενός ταλαιπωρημένου πλάσματος έτοιμο να καταρρεύσει, χλωμό με λυγισμένο το κορμί του, καμιά σχέση με τον παντοδύναμο εξολοθρευτή του ανθρώπινου είδους.

''Τι έχεις; Πως είσαι έτσι; Τι έπαθες; Το εμβόλιο;'' Τον ρώτησε εκείνος.

''Δεν άντεχω άλλο'', είπε σχεδόν ψιθυριστά, ''δεν αντέχω, δεν μπορώ''.

''Τι πράγμα σε νικάν τα αντισώματα του εμβολίου;''

Ενώ έσταζε ιδρώτας απ' το μέτωπό του κατάφερε και είπε με παύσεις: "δεν αντέχω άλλο, εσάς... τους ανθρώπους, δεν μπορώ... τι είναι αυτά που κάνετε, πως μπορείτε και προκαλείται τόσο πόνο στους ανθρώπους... οι ίδιοι, στο είδος σας, δεν έχετε ανάγκη κανέναν σαν εμένα, εξαφανίζεστε μόνοι σας. Δεν αντέχω άλλο σου λέω, εγώ ίδιος είμαι, δεν υπάρχουν μεταλλάξεις... εσείς γίνεστε θηρία ανίκητα και μοιάζω εγώ διαφορετικός''. Είπε κατεβάζοντας το κεφάλι. ''Άσε με σε παρακαλώ Άνθρωπε''.
β.ψ.

Σχόλια