Έφυγε τώρα και ο Κώστας… Λείπει και ο Γκουϊντο, ο Δήμος, ο Περικλής.. Σε ποιόν να μιλήσεις;
Πώς να γράψεις για το θάνατο ενός ανθρώπου που συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή σου; Ώρες τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι ο Κώστας Παπαϊωάννου δεν υπάρχει πιά. Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες, και έρχονται στο μυαλό μου πολύτιμες στιγμές, τόσο προσωπικές που πονάνε. Και άλλες από δημοσιογραφικούς και πολιτικούς αγώνες. Ανάμεσά τους και εκείνη την υπέροχη φωτογραφία με τον Κώστα και το Γιώργο Βότση, το Γιώργο Καραλή, στα νιάτα τους, να σηκώνουν το χέρι με το σήμα της νίκης σ΄εκείνη τη μεγάλη απεργία.
Πώς να πείς, σε ανθρώπους που πιά νομίζουν ότι δημοσιογραφία είναι το κουτσομπολιό και τα πρωϊνάδικα ότι υπήρξε και μια άλλη γενιά δημοσιογράφων που θα έδινε και τη ζωή της για να αποκαλύψει τι κρύβεται πίσω από το θάνατο του Γρηγόρη Λαμπράκη ή του Πόλκ;
Πώς να εξηγήσεις σε συναδέλφους, που θεωρούν φυσικό επακόλουθο να πουλάς τη δουλειά σου ή τον εαυτό σου σε διαφημίσεις, ότι υπήρξαν κάποιοι δημοσιογράφοι, σαν τον Κώστα, που απορρίπτανε διαφημίσεις στην εφημερίδα τους (σ.σ. Ποντίκι) γιατί το θεωρούσαν αντιδεοντολογικό, κι άς είχαν ανάγκη τα έσοδα;
Πώς να πείς σε ανθρώπους που λένε… έχω 5.000 φίλους, ότι υπάρχουν και φίλοι που δεν έχουν καθόλου φμπ, αλλά είναι πάντα κοντά σου σε ότι σου συμβαίνει, που μοιράζονται τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες στιγμές και δεν σου είπαν ποτέ…δεν μπορώ τώρα, έχω δουλειά;
Πώς να τα πείς όλα αυτά; Και σε ποιους; Λείπει και ο Γκουϊντο να το συζητήσουμε. Λείπει κι ο Περικλής. Λείπει και ο Δήμος. Έφυγε τώρα και ο Κώστας…
Σκέφτεσαι μόνο πόσο τυχερός ήσουν να συναντήσεις, από τα πρώτα νιάτα σου, τέτοιους ανθρώπους μιας προηγούμενης γενιάς που πιά τελειώνει.
Ποιος ήταν ο Κώστας Παπαϊωάννου
Από το hellasjournal.com
Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, 4 Μαρτίου 2022 ο σπουδαίος δημοσιογράφος Κώστας Παπαϊωάννου
Υπήρξε ο δημιουργός της εβδομαδιαίας σατιρικής εφημερίδας «Το Ποντίκι» το 1979, της οποίας διατέλεσε εκδότης και διευθυντής για 26 χρόνια, μέχρι το 2005.
Γεννήθηκε το 1938 στη Νέα Σμύρνη.
Ο πατέρας του Νίκος προερχόταν από οικογένεια εγκατεστημένη εδώ και πολλούς αιώνες στην Αθήνα («γκάγκαρος Αθηναίος») ενώ η μητέρα του Αγγελική καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη.
Ξεκίνησε την δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1956, σε ηλικία 18 ετών, στην εφημερίδα «Ακρόπολις», όπου αρχικά κάλυπτε το δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ στην συνέχεια έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ.
Έμεινε εκεί μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974, οπότε μεταπήδησε στα «Νέα», ως υπεύθυνος πλέον για το πολιτικό ρεπορτάζ. Ταυτόχρονα (1975-78), υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Αντί».
Το 1979, και ενώ εργαζόταν ως πολιτικός συντάκτης στα «Νέα» (έμεινε έως το 1986), ξεκίνησε παράλληλα και την έκδοση του «Ποντικιού», μιας εβδομαδιαίας «πολιτικής – αποκαλυπτικής – σατιρικής εφημερίδας» (κατά την αυτοπαρουσίασή της), η οποία πολύ γρήγορα προκάλεσε αίσθηση με τα ευρηματικά πρωτοσέλιδά της (συνήθως κάποια γελοιογραφία σε μορφή κολλάζ) αλλά και την εξαιρετική «εσωτερική πληροφόρηση» που διέθετε, ειδικά μετά την άνοδο στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981.
Τον Ιούνιο του 2005 ο Παπαϊωάννου συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν παντρεμένος με την Άννα και είχε μια κόρη και δύο εγγόνια. Μετά τη συνταξιοδότησή του, κατοικούσε στην Αίγινα.
Το έργο του Κώστα Παπαϊωάννου
Ο δημοσιογράφος Κώστας Παπαϊωάννου στη διάρκεια της καριέρας του έγραψε πολλά βιβλία. Μεταξύ άλλων εκδόθηκαν:
Η ιστορία της Κυρίας ΟΥ (Καστανιώτης, 1983) / Ο δράκος του Σέιχ-Σου: υπόθεση Παγκρατίδη (Το Ποντίκι, 1988) / Δέκα μικροί και μεγάλοι νέγροι (Το Ποντίκι, 1989)
Ιστορία μιας νύχτας ατέλειωτης (Το Ποντίκι, 1991) / Αστυνομική ιστορία (Το Ποντίκι, 1992) / Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’48: Υπόθεση Τζωρτζ Πολκ (Το Ποντίκι, 1993) / Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’63: Υπόθεση Γρηγόρη Λαμπράκη (Το Ποντίκι, 1993) / 15 Ιουλίου 1965: «Επιχείρηση ΑποσταΣΙΑ» (Το Ποντίκι, 1995) / Αρχίστε από δω τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!… (Το Ποντίκι, 1995)
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: μια πολιτική ανασκο(λο)πηση της Ιστορίας, 1944-2007 (Καστανιώτης, 2008
Έγραψε ακόμα τα:
Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα (με τον Μιχάλη Ιγνατίου)
Οι έξι Θάνατοι του Τζόρτζ Πολκ (με τον Μιχάλη Ιγνατίου)
Σχόλια