Επειδή ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αρκετές βρισιές, και επειδή η ελληνική γλώσσα έχει πολλά, πολλά κοσμητικά επίθετα που μπορείς να εκσφενδονίσεις σε κόσμο που σου έχει σπάσει τα νεύρα. Και, προφανώς, σου εξηγούμε παραστατικά τι σημαίνουν.
Σαψάλης: Ο χαζός, αλλά και ο ξεμωραμένος
Αχμάκης: Ο αθώος, αλλά με τρόπο 50% γλυκούλη και 50% εκνευριστικό
Μινάρας: Η αγαπημένη ελληνική λέξη από Μ, αλλά αν είσαι από την Πάτρα
Μπουρσούκι: Ο άσχημος άνθρωπος, αλλά κυριολεκτικά είναι το κουνάβι. Που είναι μεγάλη αδικία, επειδή αυτό το ζουζούνι, άσχημο δεν το λες.
Μπακούκος: Ο κοντόχοντρος άνθρωπος. Πολύ body shaming, δεν το συνιστούμε.
Λέπουρας: Ο δειλός, ο λιπόψυχος. Κυριολεκτικά, ο λαγός.
Μούτι: Αρβανίτικα σκατά.
Μπουνταλάς: Ο χαζός, ο βλάκας
Σασκίνης: Το ίδιο με το πάνω, γενικά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να λέγεται «Εναλλακτικοί τρόποι για να πεις κάποιον βλάκα»
Σουρτούκης: Αυτός που γυροφέρνει πολύ (και ύποπτα)
Ξίκης: Ο λειψός, ο καχεκτικός—ο χτικιάρης, θα έλεγε κανείς
Σερσερής: Απίστευτο, αλλά σημαίνει χαζός, βλάκας, ηλίθιος
Χερχελές (ή χεργκελές): Ο αλητάμπουρας, το ρεμάλι
Χαρμάνης: Όπως μας ενημερώνει το ίντερνετ, ο «χασισοπότης» (Δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό)
Αμπντάλης (ή απτάλης): Ο ατσούμπαλος, ο χοντροκομμένος
Σχόλια