Τους τελευταίους μήνες μας διάλεξε ένας γάτος κλέβοντάς μας αρχικά μια σακούλα με υπολείμματα ψαριών. Φριξ τον βαφτίσαμε, τον ταΐζουμε, το χαϊδεύομε, του βάζουμε καμιά αμπούλα και μέχρι εκεί, υπάρχει η σκέψη για στείρωση και είσοδο στο σπίτι αλλά δεν παίρνουμε την τελική απόφαση.
Προχθές νωρίς το πρωί στριφογύριζε στα πόδια μου ενώ ετοίμαζα το φαγητό του, με την περιφερειακή όρασή μου είδα την κίνηση ενός ανθρώπου έξω από την αυλή με κατεύθυνση να προσπεράσει το σπίτι. Δίχως κανέναν απολύτως έλεγχο της σκέψης μου, σχεδόν είδα να συμβαίνει, φαντάστηκα ότι θα ορμήσει η Φαίδρα όπως έκανε και θα άρχιζε να γαυγίσει ως γνήσιος λύκος – φύλακας στον ξένο που πλησιάζει το σπίτι.
Η αίσθηση ενός ζώου δίπλα μου, ξύπνησε μέσα μου ως άλλο πειραματόζωο του Ρώσου, γιατρού, φυσιολόγου και ψυχολόγου Ivan Pavlov την ενέργεια, την κίνηση, τα ντεσιμπέλ της Φαίδρας, την δική μου αντίδραση να την σταματήσω για να μην ξυπνήσει την γειτονιά και τα παιδιά.
Πόσο ταυτιζόμαστε με την επαφή; Πόσο κομμάτι – τμήμα ενός συνόλου γινόμαστε με τον καιρό, με την τριβή; Πόσο δύσκολο, καμιά φορά ακατόρθωτο είναι να το αλλάξουμε αυτό;
Πόσο ωραίο είναι να κατανοούμε αυτά που ζούμε κι ας μας πονάν, πόσο μοναδική είναι η επαφή με τα ζώα…. .
Με μας τελικά(;)
β.ψ.
Σχόλια