 |
| photo: willowisps.gr |
Στο χωριό που μεγάλωσα βιβλιοπωλείο δεν είχε. Είχε όμως στο διπλανό χωριό, εκεί που πήγαινα σχολείο. Ήταν ένα μικρό βιβλιοπωλείο στη γωνία στον πεζόδρομο. Ένα μικρό δωμάτιο όλο κι όλο, σκοτεινό, γεμάτο ράφια που ακουμπούσαν το ταβάνι. Ο βιβλιοπώλης πάντα χαμογελαστός και γλυκομίλητος, που σε κάθε του κουβέντα το μουστάκι του άλλαζε σχήμα.
Έμπαινες μέσα και μύριζες τις γομολάστιχες, αυτές ντε που σβήνουν τα λάθη ακόμα και της ζωής, δίπλα ακριβώς τα καλοξυσμένα μολύβια, έτοιμα να γράψουν όλες τις αλήθειες και όλα τα ψέματα και τα τετράδια περίμεναν υπομονετικά στο ράφι. Βιβλία πολλά δεν είχε. Μόνο κάτι δερματόδετα παραμύθια με γκραβούρες.
Εκεί μέσα πρωτοδιάβασα τη Σταχτοπούτα, στη ζούλα εννοείται. Που λεφτά να το αγοράσω. Πήγαινα κάθε μέρα μετά το σχολείο, τάχα να αγοράσω κάτι μικρό και όση ώρα έκανα πως έψαχνα, έπαιρνα το βιβλίο στα χέρια μου το μύριζα, το ξεφύλλιζα και διάβαζα όσες περισσότερες σελίδες μπορούσα. Κόντευα να το τελειώσω, όταν μια μέρα το βιβλίο της Σταχτοπούτας, το δικό μου βιβλίο, δεν ήταν εκεί. Βούρκωσα. Κάποιος το είχε αγοράσει και γω παρόλο που ήξερα το τέλος του, δεν πρόλαβα να το διαβάσω. Πήρα ένα μολύβι και πήγα στο ταμείο. Πλήρωσα.
Ο βιβλιοπώλης πήρε τα χρήματα, μα σαν έκανα να φύγω μου είπε:
- Στάσου! Αυτό είναι για σένα.
Μου δώσε ένα τυλιγμένο βιβλίο σε ριγέ χαρτί περιτυλίγματος. Το άνοιξα προσεκτικά. Ήταν η Σταχτοπούτα μου.
- Είναι για σένα, για καλή σχολική χρονιά. Μου είπε.
Εκείνο το δώρο έκανε το Σεπτέμβρη μου τον πιο γλυκό μήνα του χρόνου. Κείνος ο βιβλιοπώλης χαράκτηκε στη μνήμη μου, και ας μη θυμάμαι το όνομά του. Εκείνο το μικρό βιβλιοπωλείο, μπορεί τώρα να μην υπάρχει, μα πάντα θα υπάρχει στις διψασμένες καρδιές όλων όσων θέλουν να γευτούν, να μυρίσουν, να ακούσουν, να αγγίξουν και να δουν τα παράξενα πλάσματα που ζουν σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο!
Σχόλια