Οι θρήσκοι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η μία πιστεύει ότι πεθαίνοντας πηγαίνουμε κάπου αλλού, ανάλογα με τη ζωή που έχουμε κάνει. Οι καλοί στον παράδεισο, οι αμαρτωλοί στην κόλαση. Η δεύτερη κατηγορία μπορεί να μην πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, πιστεύει όμως σε κάποιου είδους επίγειο παράδεισο, που άλλοτε τον ονομάζει σοσιαλισμό, άλλοτε κομμουνισμό, άλλοτε αναρχία.
Εσύ πάλευες όλη τη ζωή σου μόνο ενάντια στην κόλαση που έβλεπες καθημερινά γύρω σου: Στα πρόσωπα των τσακισμένων ανθρώπων που αγωνιούν για το μεροκάματο, σε αυτούς που στα μισά του μήνα διαπιστώνουν ότι ο μισθός τελείωσε. Στα μάτια μιας γυναίκας χτυπημένης από τον «λεβέντη» και σ᾽ αυτά ενός παιδιού που πεινάει. Στη βάρκα με τους μετανάστες που θαλασσοδέρνεται στο Αιγαίο Γενάρη μήνα. Στα νέα παιδιά χωρίς μέλλον. Στα δέντρα που καίγονται ή κόβονται προς όφελος της «ανάπτυξης».
Εσύ ήξερες ότι παράδεισοι δεν υπάρχουν. Ούτε ουράνιοι ούτε επίγειοι. Πάλευες για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τους μικρούς, καθημερινούς τους παραδείσους που κι εσύ γούσταρες: Ένα ποτήρι κρύο τσίπουρο σε μια σκιερή αυλή, ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι, μερικοί φίλοι που συζητούν καπνίζοντας, το υγρό φιλί κι η ζεστή αγκαλιά, μια βουτιά στη θάλασσα, μια βόλτα στη χειμωνιάτικη λιακάδα – πράγματα απλά. Για να μην υπάρχει κόλαση. Κι αυτός ακριβώς ήταν ο δικός σου παράδεισος: Ο αγώνας σου.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν πήγες «εκεί πάνω», αλλά «εκεί μέσα». Στις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων που συνεχίζουν τον αγώνα. Καρδιές μεγάλες, που πάντα έχουν χώρο για όσους τις κάνουν να σκιρτούν. Και είναι σίγουρο ότι περνάς καλά «εκεί μέσα».
Περικλή, μας λείπει η παρουσία σου, αλλά είσαι πάντα κοντά μας.
Σχόλια