«Το Δεκέμβριο του 2019, κι ενώ δούλευα ως ζαχαροπλάστης σε ένα ξενοδοχείο στο Γκρατς της Αυστρίας, έπαθα μόλυνση στον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού. Το δάχτυλό μου είχε πρηστεί, έβγαζε πύον, ενώ μου είχε φύγει και το νύχι. Με έστειλαν σε μια εξειδικευμένη κλινική στο Χάλλε της Γερμανίας. Έκανα μάλιστα, τρία χειρουργεία. Μόλις, όμως, ολοκλήρωσα τις φυσικοθεραπείες, έβγαλα το νάρθηκα και μπορούσα πάλι να ξαναπιάσω δουλειά, ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα. Καθώς δεν είχα άλλα χρήματα να πληρώνω τη διαμονή μου, πήρα το δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα. Επί χρόνια, τα περισσότερα χρήματα που έβγαζα από τη δουλειά μου πήγαιναν στην αποπληρωμή των οικογενειακών χρεών.
Λόγω της ασθένειας του πατέρα μου, που “έφυγε” από καρκίνο, είχαμε ζοριστεί πολύ οικονομικά, ενώ πριν από τρία χρόνια έχασα και τη μητέρα μου από τη Νόσο του Χάντινγκτον. Η αρρώστια της μητέρας μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο τα χρέη. Το περασμένο καλοκαίρι, εργάστηκα ως μάγειρας στη Σαντορίνη, όντας απλήρωτος. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι.
Τη “σχεδία” την ήξερα ως αναγνώστης. Την αγόραζα όταν ερχόμουν στην Ελλάδα. Τον Οκτώβριο αποφάσισα να χτυπήσω την πόρτα της και να φορέσω το κόκκινο γιλέκο. Τολμώ να πω πως η “σχεδία” είναι η πιο ωραία εργασιακή μου εμπειρία. Η επαφή με τον κόσμο, που είναι πρόσχαρος, γεμάτος ενθουσιασμό και διάθεση προσφοράς, είναι μια μορφή ψυχανάλυσης για μένα. Πουθενά αλλού δεν είχα αισθανθεί τόσο όμορφα. Ο ίδιος ο κόσμος της “σχεδίας” με εμπνέει να χαμογελώ», μας εκμυστηρεύτηκε, μεταξύ πολλών άλλων, ένας από τους ανθρώπους της «σχεδίας» μας, ο Στέφανος, στην τελευταία σελίδα του τεύχους Φεβρουαρίου 2021 (#88), το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε μέσω συνδρομής.
Σχόλια