Πραγματικά η Λάρισα θρηνεί για τον α(προσ)δόκητο χαμό των δύο γιατρών της Εντατικής του νοσοκομείου της πόλης. Τον έναν εξ αυτών, τον Τηλέμαχο (Ζαφειρίδη), παθολόγο-εντατικολόγο, τον συνάντησα μια-δυο φορές στο πατρικό του στη Ραψάνη, στις παρυφές του Ολύμπου. Ήταν με την πανέμορφη σύζυγό του, τη Χρύσα, και τα τρία τους τρισχαριτωμένα παιδιά. Σοβαρός, ευγενικός, προσηνής -ούτε ίχνος πόζας και ιατρικής [επιστημονικής] οίησης. Από τους σπάνιους γιατρούς-ανθρώπους που δεν έχασαν ποτέ το συναίσθημα και τη φροντίδα προς τον ασθενή τους. Εκείνους τους γιατρούς που ενίοτε παραμελούν την οικογένειά τους και την όποια διασκέδαση προκειμένου να είναι δίπλα στους πάσχοντες.
Είναι λίγοι, ναι, αλλά είναι παρόντες, ευτυχώς, στην ελληνική επικράτεια. Είναι αυτοί που διασώζουν τον πολιτισμό και το νόημα στα ανθρώπινα, αυτοί που δεν επιτρέπουν να χάνεται η ελπίδα και η πίστη στον άνθρωπο. Να σκεφτούμε λίγο πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι-γιατροί αντιμετωπίζοντας καθημερινά στην Εντατική τον πόνο αλλά και την ελπίδα των ασθενών, που κυριολεκτικά γαντζώνονται επάνω τους λαχταρώντας την ίασή τους. Είναι το στολίδι και το κόσμημα του δημόσιου συστήματος υγείας αυτοί οι γιατροί και το καμάρι όσων ασθενών ήλθαν -έρχονται- σε επαφή μαζί τους.
Ανέφερα ότι η Λάρισα θρηνεί. Σε όποιο καφέ και αν κάθισα όταν επισκεπτόμουν τη Λάρισα και γινόταν γνωστό στους ντόπιους συμπότες ότι γνώριζα τον Τηλέμαχο, άνοιγαν οι αγκαλιές τους, φωτιζόταν το πρόσωπό τους, ήμουν ευπρόσδεκτος μόνο και μόνο γιατί γνώριζα αυτόν τον άνθρωπο. Τέτοια ανθρωπιά και τόση ανιδιοτέλεια σπάνια είχαν δει σε άλλον γιατρό, έλεγαν απνευστί.
Ήταν βέβαια και καμάρι του πατέρα του. Απορώ πού βρήκε την ψυχραιμία ο τελευταίος, ίσως και το σθένος, να μιλήσει για την απώλεια του σπλάχνου του σε τηλεοπτικό κανάλι. «Μάθαμε ότι είστε και σεις γιατρός» του είπαν τα τζιμάνια της νέας δημοσιογραφίας. Αμ, αγαπητοί μου δεν είναι ο οποιοσδήποτε γιατρός ο πατέρας. Είναι ο πρωτοπόρος στον τομέα της απεξάρτησης ψυχίατρος Φοίβος Ζαφειρίδης, αυτός που εισήγαγε τον θεσμό των θεραπευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα ήδη από το 1983 («Ιθάκη»), πολέμιος των βιοχημικών αντιλήψεων και εισηγητής της ανάλυσης των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών ως αιτίας εμφάνισης των εξαρτήσεων παντός είδους. Αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος. Εχει σημασία ότι χάθηκαν δύο από τους πλέον ανθρώπινους γιατρούς -και όπως έλεγαν συνάδελφοί τους στο Νοσοκομείο Λάρισας, το κενό φαίνεται δυσαναπλήρωτο.
Απλώς πρέπει να πω ότι γνώρισα τον σπάνιο αυτό άνθρωπο μέσω του πατέρα του, φίλου πολλών από την παρέα, κάθε καλοκαίρι, στα Χανιά. Περιττό να πω ότι όλοι είναι απαρηγόρητοι και στέκονται ολόψυχα δίπλα στην οικογένεια του αδικοχαμένου Τηλέμαχου -βεβαίως και στην οικογένεια του άλλου, επίσης αδικοχαμένου, αναισθησιολόγου στην Εντατική, Θοδωρή Χατζόπουλου. Παθιασμένοι και οι δύο με τον Όλυμπο, ίσως διότι μόνο εκεί μπορούσαν να εκτονωθούν από την ασφυκτική (διανοητική και ψυχολογική) πίεση της Εντατικής. Κρίμα. Κουράγιο, Φοίβε, κουράγιο, Χρύσα.
Σχόλια