Ξύπνησα το πρωί να πάω στη δουλειά. Είπα καλημέρα στη γυναίκα μου και φίλησα το παιδί μου. Εφτασα με το μηχανάκι στο αστυνομικό μέγαρο, φόρεσα τη φαιοπράσινη στολή, πήρα κράνος, ασπίδα, όπλο από τον φοριαμό, έναν καφέ σε πλαστικό ποτήρι από το κυλικείο, βρήκα τους άλλους συναδέλφους, χαριεντιστήκαμε λίγο με κρύα ανδροπρεπή αστεία και μπήκαμε στην κλούβα. Εχει διαδηλώσεις πάλι σήμερα. Διαδηλώσεις φοιτητών. Κουμμούνια και ανάρχες. Δήθεν φοιτητές. Κοπρόσκυλα που τα στέλνουν οι γονείς τους να σπουδάσουν κι αυτά κάνουν πορείες... για την Κούβα. Για οτιδήποτε.
Ούτε ξέρω γιατί διαδηλώνουν σήμερα. Φοβάμαι κιόλας μη μου ανοίξουν κάνα κεφάλι. Μας βρίζουν. Γιατί, είμαστε «γουρούνια» ή «δολοφόνοι»; Ε ρε και να πέσει κανένα απ’ αυτά τα κωλόπαιδα στα χέρια μου... Εμείς δεν έχουμε παιδιά; Γιατί τα δικά μας δεν τρέχουν στις πορείες; Οχ, οχ, βλέπω κάμποσοι είναι μαζεμένοι στην πλατεία. Κάτσε να ‘χω τα δακρυγόνα έτοιμα. Ξεκινάνε. Πετάνε πέτρες, ευτυχώς έχω την ασπίδα.
Πότε θα δώσει ο ασύρματος άδεια για χρήση χημικών; Εδωσε! Βαράτε τους. Κυνηγήστε τους. Να τος ο αλήτης, τον στρίμωξα στη γωνία. Το κλομπ είναι στο χέρι μου. Να τον σπάσω στο ξύλο μέχρι να ματώσει ή να του βάλω απλώς χειροπέδες και τον περιποιηθούν στην Ασφάλεια; Οχ, έρχονται κι άλλοι κι είμαι μόνος. Εχω αποσπαστεί. Κινδυνεύω, με λούζει κρύος ιδρώτας! Μοιάζουν εξαγριωμένοι. Παραμιλάω, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου και πετάγομαι κάθιδρος από τον ύπνο. Ουφ, τι τρόμος! Εφιάλτης ήταν... Είμαι απλός άνεργος. Ευτυχώς.
Σχόλια