Ο Τζον Ρόμπερτ «Τζο» Κόκερ John Robert "Joe" Cocker, (Μαΐου 1944–22 Δεκεμβρίου 2014) ήταν Άγγλος μουσικός και τραγουδιστής. Είναι γνωστός για το χαρακτηριστικό γρέζι της φωνής του, τις σπασμωδικές κινήσεις του σώματός του ενώ ερμήνευε και τις ποικίλες επιτυχημένες και καθοριστικές διασκευές δημοφιλών τραγουδιών.
Η διασκευή του Κόκερ στο τραγούδι των Beatles «With a Little Help from My Friends» έφτασε στο νούμερο ένα των βρετανικών τσαρτς το 1968. Ερμήνευσε το τραγούδι ζωντανά στο Γουντστοκ το 1969 και στους Εορτασμούς για το Χρυσό Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ Β' το 2002. Η δική του βερσιόν αποτέλεσε και το κομμάτι των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς «The Wonder Years» (1988–1993). Η διασκευή που πραγματοποίησε το 1974 στο τραγούδι «You Are So Beautiful» έφτασε στο νούμερο πέντε των αμερικανικών τσαρτς. Στον Κόκερ απονεμήθηκαν πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται ένα Γκράμι το 1983 για το «Up Where We Belong», ντουέτο με τη Τζένιφερ Ουάρνς που έφτασε στην κορυφή των αμερικανικών τσαρτς.
Το 1993 υπήρξε υποψήφιος στα Brit Awards για το βραβείο του καλύτερου άρρενα καλλιτέχνη της χρονιάς. Το 2007 παρέλαβε στη γενέτειρά του χάλκινη τιμητική πλακέτα, ενώ το 2008 εντάχθη στο Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε επίσημη τελετή στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για την προσφορά του στη μουσική. Ο Κόκερ βρίσκεται στο νούμερο 97 της λίστας με τους 100 σημαντικότερους τραγουδιστές που έχει δημοσιεύσει το περιοδικό Rolling Stone.
Ο Joe Cocker γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1944 στη βιομηχανική πόλη του Σέφιλντ στη Βρετανία και από μικρός, παράλληλα με τη δουλειά του σε βενζινάδικο της γειτονιάς του, σπούδαζε σε τεχνική σχολή. Ο ιδιόρρυθμος αλλά ευφυής Cocker έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ένας από τους εξαιρετικότερος Βρετανούς τραγουδιστές που έχουν ποτέ παρουσιαστεί στο μουσικό στερέωμα.
Στα 14 χρόνια του ανακάλυψε τον Ray Charles, τη φωνή του οποίου προσπάθησε με επιτυχία -είναι η αλήθεια- να μιμηθεί στα επόμενα χρόνια. Λίγο πριν, ο Lonnie Donegan και η μουσική skiffle που έπαιζε τον οδήγησαν να αγοράσει μια φτηνή ντραμς και να αρχίζει να παίζει συνοδεύοντας τους φίλους του που είχαν αγοράσει κιθάρες.
Όταν η τρέλα τού skiffle ξεπεράστηκε, ο Cocker στράφηκε στο ροκ και σε ονόματα όπως οι Little Richard και Gene Vincent, αλλά και στα μπλουζ του Muddy Waters, όπως και πολλοί άλλοι από τους μετέπειτα βρετανούς αστέρες τού ροκ.
Από τον Ray Charles εντύπωση του είχε κάνει το What’d Ι say και το πρώτο άλμπουμ τού Ray που αγόρασε ήταν το Yes indeed!, το οποίο κυριολεκτικά έλιωσε από τα πολλά παιξίματα.
Στα 15 του συμμετέχει ως ντράμερ στο πρώτο του συγκρότημα, που είχαν το όνομα The Cavaliers. Δύο χρόνια αργότερα το συγκρότημα αλλάζει το όνομά του σε Vance Arnold and the Avengers και ο Joe Cocker γίνεται ο τραγουδιστής τους και αρχίζουν τις περιοδείες συνοδεύοντας συγκροτήματα όπως οι Hollies και οι Rolling Stones. Το όνομα Vance ήταν μία παραλλαγή του Vince (Everett), όνομα που χρησιμοποιούσε ο Elvis Presley στον ρόλο του στην ταινία Jailhouse rock, που ο Cocker δεν το είχε ακούσει σωστά, και του τραγουδιστή της μουσικής κάντρι Eddy Arnold.
Το πρώτο τους single ήταν η διασκευή του “I’ll Cry instead” των Beatles και κυκλοφόρησε για λογαριασμό της Decca Records. Αυτός ο υπέροχος πραγματικά δίσκος απέτυχε όσον αφορά τις πωλήσεις. Όμως ο ισχυρός χαρακτήρας του Joe Cocker δεν του επέτρεψε να τα παρατήσει.
Το 1965 εγκαταλείπει το βενζινάδικο και υπογράφει ως σόλο καλλιτέχνης στην εταιρεία Decca, για την οποία κυκλοφορεί το πρώτο του τραγούδι, που ήταν η ερμηνεία του στο Ι’ll cry in stead των Beatles, στο οποίο παίζει κιθάρα ο Jimmy Page. Το τραγούδι θα είναι σκέτη αποτυχία και ο Cocker ύστερα από μία περιοδεία μαζί με το συγκρότημα των Manfred Mann θα επιστρέψει στα καθήκοντά του στο βενζινάδικο.
Η νέα του προσπάθεια στη μουσική ήταν η δημιουργία των Grease Band, στους οποίους έπαιζαν οι Henry McCullough κιθάρα και ο Chris Stainton, που θα γίνει ο βασικότερος συνεργάτης του στα επόμενα χρόνια, μπάσο. Ακολούθησαν ένα σωρό εμφανίσεις του γκρουπ, που κράτησαν 2 χρόνια. Σκοπός τους, να αποκτήσουν ένα “γερό όνομα”, και κατ’ επέκταση να ανταμειφθούν δισκογραφικά.
Οι Grease Band, που έπαιζαν βρετανικό φανκ και διασκευές σε τραγούδια της Motown, θα κάνουν συνέχεια περιοδείες στις βόρειες πόλεις της Βρετανίας και ο Chris Stainton θα γράψει το πρώτο τραγούδι που θα προκαλέσει κάποιο ενδιαφέρον. Είχε τον τίτλο Marjorine και ο Denny Cordell, μάνατζερ των Procol Harum, θα αναλάβει να τους βοηθήσει.
Η εμφάνιση της μπάντας στο φεστιβάλ τζαζ και μπλουζ του Winsdor θα προκαλέσει καλές εντυπώσεις και ο Joe Cocker θα ξαναδοκιμάσει την τύχη του κυκλοφορώντας άλλο ένα τραγούδι των Beatles, το With a little help from my friends, που θα γίνει Νο. 1 και θα τον καθιερώσει οριστικά.
Στο άλμπουμ, που θα έχει ως τίτλο την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, θα συμμετάσχουν ονόματα όπως οι Stevie Winwood, Albert Lee και Jimmy Page, που αποδεικνύουν την εκτίμηση που του είχαν οι μουσικοί της εποχής.
Το 1969 στην περιοδεία του στην Αμερική θα γνωρίσει τον Leon Russell, ο οποίος θα του δώσει το τραγούδι Delta Lady και στη συνέχεια θα γίνει ο παραγωγός στο άλμπουμ του Joe Cocker, στο οποίο δύο από τα μέλη των Beatles θα γράψουν από ένα τραγούδι αποκλειστικά για τον Cocker, ο George το Something και ο Paul το She came in through the bathroom window. Οι Beatles αργότερα θα τα συμπεριλάβουν και στο άλμπουμ τους Abbey Road.
Το αποκορύφωμα της χρονιάς του 1969 για τον Cocker ήταν η εντυπωσιακή του εμφάνιση στο φεστιβάλ του Woodstock. Η υπέροχη ερμηνεία του στο “With A Little Help From My Friends” ακούστηκε και στο φιλμ “Woodstock“.
Ο Joe Cocker έμεινε στην Αμερική για πολλούς μήνες. Στα τέλη του 1969 γνώρισε επιπλέον επιτυχία με το “Feelin’ Alright” του Dave Mason, κυκλοφορώντας το “Joe Cocker!”. Η δεκαετία του ’70 ξεκίνησε για τον Cocker με μία περιοδεία όπου παρουσίασε τον δίσκο του “Mad Dogs And Englishmen“, που πήρε αυτό το όνομα από το τραγούδι του Noel Coward, και το υλικό που θα προκύψει από αυτήν θα γίνει διπλό άλμπουμ και κινηματογραφική ταινία.
Οι Αμερικανοί θα εντυπωσιαστούν από τη σκηνική του παρουσία και θα παρομοιάσουν τις παράξενες κινήσεις του στη σκηνή με αυτές του Frankestein, ήρωα του μυθιστορήματος της Mary Shelley, που στη συνέχεια οδήγησαν σε σειρά κινηματογραφικών ταινιών.
Στην συνέχεια ακολούθησε μια ταινία και ένα άλμπουμ που τον έφεραν πολύ κοντά στα όρια της παρακμής με αποτέλεσμα να καταφύγει στο ποτό. Στην Αγγλία είχε σχεδόν ξεχαστεί από το μεγαλύτερο μέρος των θαυμαστών του.
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του στα επόμενα χρόνια θα είναι πετυχημένες διασκευές σε γνωστά τραγούδια από το παρελθόν, όπως τα The letter των Box Tops, You’re so beautiful του Billy Preston, Cry me a river της Julie London και Feelin’ alright των Traffic, στο οποίο χρησιμοποίησε στα φωνητικά τη Merry Clayton έναν χρόνο πριν αυτή ηχογραφήσει με τους Rolling Stones το Gimme shelter.
Αυτή την περίοδο κυκλοφορούν φήμες ότι είχε πρόβλημα με το αλκοόλ. Ο Cocker θα εξαφανιστεί από το Λος Άντζελες και θα πάει κοντά στους γονείς του, στο Σέφιλντ. Το 1972 θα επιστρέψει στις συναυλίες και θα κάνει άλλη μια πετυχημένη περιοδεία στην Αμερική με τη βοήθεια του Chris Stanton, αλλά τα προβλήματα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο έντονα και, εκτός από το αλκοόλ, ο Cocker θα συλληφθεί στην Αυστραλία και για κατοχή μαριχουάνας.
Στα υπόλοιπα χρόνια της δεκαετίας του ’70 θα κυκλοφορήσει μερικά άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αφού τα προβλήματα από το αλκοόλ δεν του επέτρεπαν να τα προωθήσει με τον κατάλληλο τρόπο.
Το 1972 απελάθηκε από την Αυστραλία κατά την διάρκεια της τότε περιοδείας του. Ήταν συχνά μεθυσμένος επί σκηνής. Όμως στο studio ηχογραφήσεων ο Cocker ήταν ακόμα καταπληκτικός. Μέσα στην λίστα των επιτυχιών του περιλαμβάνονταν κομμάτια όπως το “Midnight Rider“, “You Are So Beautiful” και “Put Out The Light“.
Το 1974 ήταν η χρονιά που ο Joe Coker ηχογράφησε το ικανοποιητικό “I Can Stand A Little Rain“. Κάποιοι άλλοι στην θέση του μπορεί να τα είχαν ήδη παρατήσει αλλά ο Cocker σίγουρα δεν ήταν από εκείνους. Ανεξάρτητα από την φιλοξενία από τους Crusaders στο όχι και τόσο ιδιαίτερο “I’m So Glad I’m Standing Here Today“, κατάφερε να επιζήσει δισκογραφικά. Τα επόμενα χρόνια το όνομα του Cocker δεν ακούστηκε παρά μόνο ελάχιστα. Όλα αυτά μέχρι το 1982. Ήταν εξάλλου γνωστό ότι θα του έπαιρνε οπωσδήποτε δύο χρόνια προκειμένου να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ.
Το 1982 η συνεργασία του με την Jennifer Warnes για την κυκλοφορία του βασικού τραγουδιού της ταινίας An officer and a gentlemen θα οδηγήσει στη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του με το Up where we belong, το ερμήνευε μαζί με την γλυκιά φωνή της Jennifer Warnes, που θα φτάσει στην κορυφή αρκετών καταλόγων με τις επιτυχίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένης και της Αμερικής. Τα ντουέτο αυτό κατάφερε να φέρει στον Cocker αρκετά βραβεία ανάμεσα στα οποία ένα Oscar Καλύτερου τραγουδιού από ταινία αλλά και Grammy.
Αυτό ακριβώς τον επανέφερε το 1983 στα Βρετανικά charts μετά από από 13 χρόνια απουσίας του από αυτά!! Γιορτάζοντας τπ γεγονός επέστρεψε έστω και καθυστερημένα στην πατρίδα του για ένα αξέχαστο κονσέρτο. Το “Civilized Man” ήταν μάλλον απογοητευτικό αλλά το 1986 κυκλοφόρησε το album “Cocker” το οποίο αφιέρωσε στην μητέρα του Madge η οποία πέθανε ενώ αυτός βρισκόταν στο studio. Την παραγωγή του album υπέγραφε τότε ο Terry Manning ενώ το πασίγνωστο πλέον σε όλους τραγούδι “You can leave your hat on” που συμπεριλαμβανόταν στο album χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην ταινία “9 1/2 weeks” και πιο συγκεκριμένα στη σκηνή με το περιβόητο striptease της Kim Basinger κάνοντας το αυτόματα το πιο διάσημο τραγούδι για striptease όλων των εποχών. Ένα χρόνο αργότερα ο Cocker ξαναχτύπησε με το “Unchain My Heart“. Το ομώνυμο τραγούδι που πρώτος είχε ερμηνεύσει ο έμπιστος σύμβουλός του Cocker, ο Ray Charles, βγήκε σαν single αλλά η επιτυχία που γνώρισε ήταν μεγάλη αποσπώντας μάλιστα και μια υποψηφιότητα για βραβείο Grammy.
Ακολούθησε το άλμπουμ “Night Calls” όπου περιείχε το τραγούδι του Bryan Adams “Feels Like Forever“, καθώς και το αξιόλογο remake του “You’ve Got To Hide Your Love Away” που θυμίζει Beatles αλλά και το πολύ καλό “Can’t Find’My Way Home”. Μία δυνατή διαφημιστική καμπάνια υποστήριξε την περιοδεία του Joe Cocker που πραγματοποιήθηκε το 1994. Ήταν τυχερό που η περιοδεία του αυτή συνέπεσε με το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του “Have A Little Faith“.
Επακολούθησε το “The Simple Things” και τα επιπλέον singles που έφεραν το άλμπουμ στους πίνακες επιτυχιών των περισσότερων χωρών. Το 1994 ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ χαρακτήρισε τον Joe Cocker ως έναν συνεσταλμένο καλλιτέχνη. Ο απαλλαγμένος πια από το ποτό και νηφάλιος όσο ποτέ Joe συνέχισε ακάθεκτος την δεκαετία του ’90. Με την εκθαμβωτική φωνή του έθεσε έναν φόρο στον εαυτό του με το άλμπουμ “Organic” (1996) το οποίο περιείχε αρκετά remakes. Αναφέρουμε ενδεικτικά το καταπληκτικό “You Are So Beautiful” του Billy Preston, και το “Darlin’Be Home Soon” σύνθεση του John Sebastian. Το 1997, ακολούθησε η δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Across from midnight” που περιείχαν τις επιτυχίες “Tonight”, “What Do I Tell My Heart?”, “What Becomes of the Broken-Hearted”,την διασκευή στο πασίγνωστο “Could you be loved” του Bob Marley αλλά και το αγγλό-γαλλικό “N’Oubliez Jamais” στο video clip του οποίου πρωταγωνιστεί η μεγάλη ντίβα του γαλλικού κινηματογράφου Catherine Deneuve.
ww.youtube.com/watch?v=_Xa_1KxR-8M
Τον Νοέμβριο του 1998 κυκλοφόρησε ένα ντουέτο με τον Ιταλό superstar Eros Ramazzotti υπό τον τίτλο “That’s All I Need to Know (Difenderò)” το οποίο ηχογραφήθηκε κατά την διάρκεια της περιοδείας του τελευταίου και κυκλοφόρησε με το album “Eros Live” αλλά και ως maxi-single. Ακολούθησε το album “No Ordinary world” το 1999 και τα “Respect yourself” (2002), “Heart & Soul” (2004), “Hymn for My Soul” (2007) και “Hard Knocks” (2010) τα οποία σημείωσαν μέτρια επιτυχία.
Τελευταία του δισκογραφική δουλειά είναι το album “Fire it up” του 2012 μέσα από το οποίο ξεχώρισαν το ομότιτλο και το single “I come in peace”.
Από τότε θα κάνει κατά καιρούς διάφορες εμφανίσεις σε συναυλίες, θα ηχογραφεί σε αρκετά σπάνια χρονικά διαστήματα κάποιο νέο άλμπουμ και βασικά θα περνάει τον περισσότερο χρόνο του στο κτήμα που έχει στο Κολοράντο.
Το 2007, ο Cocker εμφανίστηκε παίζοντας μικρούς ρόλους, στην ταινία Across the Universe, ως ο κύριος τραγουδιστής μια άλλης επιτυχίας των Beatles, “Come Together”. Τον Απρίλη και Μάη του 2009, ο Cocker πραγματοποίησε μια περιοδεία στη βόρεια Αμερική για το album του Hymn for My Soul.
Στις 26 Οκτωβρίου 2010 επισκέφθηκε την Αρμενία για πρώτη φορά με την περιοδεία του Hard Knocks.
Ο Cocker επέστρεψε στην Αυστραλία το 2008 και ξανά το 2011. Την τελευταία φορά, συμμετείχε στη συναυλία των George Thorogood and the Destroyers ως opening act.
Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2014 ο φίλος του και συνεργάτης του σε μια μεγάλη συναυλία που δόθηκε στην Madison Square Garden, Billy Joel δήλωσε από την σκηνή πως ο Joe Cocker δεν είναι πλέον πολύ καλά στην υγεία του και πως θα έπρεπε πλέον να εξεταστεί η ένταξή του στο Rock & Roll Hall of Fame για την συνολική προσφορά του στην μουσική.
Ο Joe Cocker έχοντας στις «πλάτες» του περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες στην δισκογραφία, απεβίωσε στις 22 Δεκεμβρίου 2014 από καρκίνο του πνεύμονα, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην παγκόσμια μουσική σκηνή και συνάμα μια τεράστια κληρονομιά. Ο ατζέντης του Barrie Marshall επιβεβαίωσε το θλιβερό αυτό γεγονός χαρακτηρίζοντας τον Βρετανό Sir Joe Cocker… “Απλά μοναδικός” (και με το δίκιο του) ενώ συμπλήρωσε πως ήταν η καλύτερη rock/soul φωνή που γεννήθηκε ποτέ στην Βρετανία και παρέμεινε ο ίδιος άνθρωπος καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του! Για τον θάνατο του Joe Cocker, ο Paul McCartney δήλωσε πως επρόκειτο για έναν αξιόλογο άνθρωπο που πρόσφερε πάρα πολλά στον κόσμο!
Η καριέρα του Cocker πέρασε από πολλά αλλά χάρη στην μεγάλη του φιλοδοξία και στο πάθος του για την μουσική, κατάφερε να ξεπεράσει ότι εμπόδιο του παρουσιάστηκε στο δρόμο προς την επιτυχία. Ο Joe Cocker θα μπορούσε κάλλιστα να τραγουδήσει το αλφάβητο κάνοντάς το να ακούγεται συναρπαστικό!!
Τα σημάδια από την καλλιτεχνική του πορεία θα μείνουν στον τρόπο ερμηνείας αρκετών μετέπειτα τραγουδιστών, που πάντα θα συγκινούνται από τις φωνές λευκών που εκφράζουν τον ήχο των μπλουζ.
Δισκογραφία:
Studio albums
With a Little Help from My Friends (1969)
Joe Cocker! (1969)
Mad Dogs and Englishmen (1970)
Joe Cocker (1972/EU: 1973)
I Can Stand a Little Rain (1974)
Jamaica Say You Will (1975)
Stingray (1976)
Luxury You Can Afford (1978)
Sheffield Steel (1982)
Civilized Man (1984)
Cocker (1986)
Unchain My Heart (1987)
One Night of Sin (1989)
Night Calls (1991/US: 1992)
Have a Little Faith (1994)
Organic (1996)
Across from Midnight (1997)
No Ordinary World (1999/US: 2000)
Respect Yourself (2002)
Heart & Soul (2004/US: 2005)
Hymn for My Soul (2007/US: 2008)
Hard Knocks (2010)
Fire it up (2012)
Σχόλια