Από το f/b / Kostas Vaxevanis (τίτλος ανάρτησης keep life)
H φωτογραφία είναι εκεί 53 χρόνια. Στο παιδικό δωμάτιο. Ποιο παιδικό δωμάτιο δηλαδή; Το γράφω έτσι για να το αντιληφθούν και όσοι δεν ξέρουν τι σημαίνουν τέσσερις τοίχοι με τρία κρεβάτια και τρία παιδιά. Δεν υπήρχαν παιδικά δωμάτια, μόνο χώρος για να χωρέσουν άνθρωποι. Αν οι άνθρωποι κουβαλούσαν και όνειρα, ο χώρος γινόταν ασφυκτικός. Πού να χωρέσουν όλα;
Ο μπόμπος στη φωτογραφία είμαι εγώ. Η φωτογραφία είναι στην πραγματικότητα ασπρόμαυρη αλλά επιχρωματισμένη. Κάθε χρόνο, ένας φωτογράφος περνούσε από το χωριό για να μαζέψει φωτογραφίες και αναμνήσεις (όλες ασπρόμαυρες) τις οποίες μεγένθυνε και στη συνέχεια χρωμάτιζε. Αυτές ήταν οι έγχρωμες φωτογραφίες με όλα τα μεγαπήξελ της αθωότητας.
Φέτος το καλοκαίρι, σήκωσα το κινητό τηλέφωνο (με τις 4 κάμερες παρακαλώ) και κατέγραψα την παλιά φωτογραφία, χωρίς να ξέρω γιατί το έκανα.
Ήταν η πρώτη φορά που έφτανα στο πατρικό σπίτι, με τον μπαμπά να έχει φύγει. Για καιρό δεν ομολογούσα πως ήταν μια ενδόμυχη προσπάθεια να επιστρέψω στα παιδικά χρόνια, με τους γονείς δίπλα μου, σίγουρους προστάτες και κυρίως παρόντες. Για πάντα. Με τον μπόμπο της φωτογραφίας να μεγαλώνει με άγνοια κινδύνου και πεισματικές βεβαιότητες.
Ένας καλός φίλος μου είχε πει, πως όταν χάνεις τον γονιό σου, τότε καταλαβαίνεις πως συνορεύεις με το χάος. Αυτή η φωτογραφία για κάποιο λόγο είναι το σύνορό μου με το χάος. Και το πένθος μου. Μπορεί να έχει χρώμα, αλλά είναι απλώς...επιχρωματισμένη
Σχόλια