- Πάντα τα πρώτα λεπτά είναι τα πιο εκνευριστικά που υπάρχουν. Το όλο μέσα είναι ''πιασμένο'', μαγκωμένο, σαν μετά από αγώνα στο βουνό 40 και πλέον χιλιομέτρων.
- Η αμηχανία που έρχεται στο άκουσμα της ερώτησης από ανθρώπους που δεν τρέχουν ''τι σκέφτεσαι τις ώρες που τρέχεις;''
Τρέχοντας..... ξαφνικά γίνεται ένα κλικ….. Σαν τους παλιούς κυκλικούς διακόπτες, δεν υπάρχει φορά, δεν υπάρχει αρχή και τέλος.
Καθώς τρέχεις έρχονται ακαθόριστα διάφορα δίχως αρχή ή τέλος δίχως κόμμα ή τελεία δίχως σημεία στίξης πράγματα εικόνες πρόσωπα γεγονότα καταστάσεις.
Έρχονται ξαφνικά απ’ το βαθύ μέσα μας.
Την Κυριακή 9 Αυγούστου βγήκα στο δάσος το μεσημέρι. Στόχος ήταν να κάνω ένα διπλό κυκλικό τρίωρο περίπου 25 χιλιομέτρων.
Ξεκίνησα με καλή διάθεση, σχετικά γρήγορα μπήκα στο τούνελ του παλιού διακόπτη. ''Έφυγα'' απ’ το τρέξιμο, σαν έξω απ’ το σώμα.
Ροή ακαθόριστη δίχως σημεία στίξης και φραγμούς. Το όλο ένα, σαν τα πόδια να μην πατούσαν στο έδαφος, σαν η αναπνοή να μην ήταν βαριά και ας είχε ανηφόρα και ζέστη, το σκίσιμο του αέρα ήταν σταθερό σε ανηφόρα, κατηφόρα και ευθεία.
Γράφω κι η αίσθηση του τότε έχει αλλοιωθεί για να μεταφερθεί ατόφια στο κείμενο τώρα. Αν μου επιτραπεί ο όρος, υπήρχε ''αν-αλληλουχία'' προσώπων, γεγονότων, σκέψεων με ραγδαία ροή όμως. Εκεί που μονολογούσα μέσα μου ''μην σκέφτεσαι'' κι άλλες σκέψεις, κι μετά άλλες, κι άλλες.
Ευτυχώς έρχονταν η προτροπή απ’ την Βίβλο του τρεξίματος (προσωπική άποψη). ''Τρέξε όσο πιο μακριά γίνεται, κι ύστερα τρέξε κι άλλο'' (Scott Jurek – Eat & Run / Εκδ. Key Books). Κι ''έσπαγαν'' οι σκέψεις, τα πρόσωπα, οι καταστάσεις και ζούσα την κατάσταση στο εδώ και τώρα, μέσα στην φύση, βήμα το βήμα. Μέχρι να γυρίσει ξανά ο γνωστός παλιός διακόπτης και να ‘ρθουν σενάρια παλιά, νέα….. του μυαλού, μαζί με πρόσωπα, αγαπημένα, χαμένα, λατρεμένα, σχεδόν Θεϊκά, αλλά προς διαγραφή κατευθυνόμενα, νεκρά, ζωντανά νεκρά και μαζί σχέσεις….. με ίδια των προσώπων αυτών χαρακτηριστικά.
''Τι σκέφτεσαι όταν τρέχεις;''
Τι να πεις, πώς να το πεις και τελικά γιατί να το πεις. Το νοιώθεις και όταν συμβαίνει, βγαίνει έξω, όποιος το καταλάβει, το κατάλαβε.
Την Κυριακή 9 Αυγούστου η ζέστη του μεσημεριού, οι πέντε ώρες ύπνου της βραδιάς που πέρασε, η όχι καλή εκτίμηση για την ενεργειακή μου κάλυψη με οδήγησαν στην απόφαση να αλλάξει ή διαδρομή, να γίνει πιο σύντομη.
Κάποια στιγμή κατά την μειωμένη επιστροφή μου, βρισκόμουν σ’ ένα μονοπάτι που λατρεύω για την μοναξιά και την ομορφιά του. Ήρθε η σκέψη του χειρόφρενου της στιγμής. Χρειάστηκαν 2- 3’’ σκέψης και σταμάτησα.
Ξάπλωσα πάνω στις ξερές πευκοβελόνες στην μέση του μονοπατιού. Δεν μ’ ένοιαζε αν περάσει κάποιος, τόσο απλά. Έμεινα εκεί ξαπλωμένος για 2-3’. Η σπονδυλική μου στήλη ήταν ένα με το μονοπάτι. Ένοιωθα η γη να ρουφά, να παίρνει από μέσα μου κούραση, ζέστη, δίψα, σκέψεις και να τα εξαφανίζει στο δικό της μέσα. ''Έτσι φτιάχνονται οι σεισμοί σκέφτηκα''.
Μαγική αέναη σύζευξη.
Δυο εικόνες οι στιγμές.
Τα δέντρα από πάνω μου με δείγμα ουρανού πιο ψηλά τους.
Η επόμενη, αισθάνονταν, δεν βλέπονταν καθώς όλη η πίσω μεριά του σώματός μου άγγιζε το χώμα, το έδαφος.
Μαγική αέναη σύζευξη.
Τα 2-3’ κάτω, ένα με το έδαφος, μου έδωσαν ενέργεια για το υπόλοιπο μισάωρο μέχρι να ολοκληρωθεί η έξοδος.
''Τι σκέφτεσαι όταν τρέχει τόσες ώρες;'' Με ρωτάν.
Δεν σκέφτομαι
Σκέφτομαι
Ζω
Πεθαίνω
Καταλαβαίνω
Δεν καταλαβαίνω
Παράγω
Αναπαράγω
Εστιάζω
Πονάω
Ξεδιαλύνω
Σκέφτομαι
Ζω
Πεθαίνω
Καταλαβαίνω
Δεν καταλαβαίνω
Παράγω
Αναπαράγω
Εστιάζω
Πονάω
Ξεδιαλύνω
Σβήνω
Βλέπω
Χάνομαι
Βρίσκομαι
Νοιώθω
Βλέπω
Χάνομαι
Βρίσκομαι
Νοιώθω
Αγγίζω
Επιτρέπω
β.ψ.
Σχόλια