Το καλοκαίρι του 1987 ήμουν 14 ετών. Ήταν το καλοκαίρι που η Εθνική ομάδα μπάσκετ πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ήταν Κυριακή 14 Ιουνίου, όπως και σήμερα είναι Κυριακή. Κερδίσαμε τη Ρωσία 103 - 101, η μεγαλύτερη επιτυχία στον αθλητισμό στην νεότερη Ελληνική ιστορία. Ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ και όλοι οι υπόλοιποι..... συμπαίκτες και αντίπαλοι.
Εκείνη την ημέρα γυρίζαμε η οικογένειά μου κι εγώ από την Χαλκιδική, δεν θυμάμαι αν γυρίζαμε από καλοκαιρινές διακοπές ή από ένα απλό ΣαββατοΚύριακο.
Σταματήσαμε στην Θεσσαλονίκη σε κοντινούς συγγενείς για να δούμε το τελικό και μετά θα συνεχίζαμε για Βέροια. Είδαμε τον αγώνα στο σπίτι και μετά βγήκαμε για φαγητό σε πιτσαρία στην Βασ. Όλγας, όλη η πόλη μια πανηγυρική παρέα.
Στην επιστροφή λίγο μετά για την Βέροια, η Βασ. Όλγας και όλοι οι δρόμοι στο κέντρο μποτιλιαρισμένοι. Ήταν καλοκαίρι κι είχε ζέστη, πολλοί βρέχονταν. Η οικογένειά μου κι εγώ μέσα στο 5αρι Renault με ανοιχτά τα παράθυρα κομμάτι της μεγάλης παρέας. Ο πατέρας μου οδηγούσε, εγώ προέφηβος στην θέση του συνοδηγού δίπλα του, πίσω η μητέρα μου κι αδερφή μου.
Κάποια στιγμή κάποιος πλησίασε από το παράθυρο του πατέρα μου με ένα κύπελλο με νερό και έκανε να τον βρέξει. Θυμάμαι σαν τώρα τα προτελευταία λόγια του πατέρα μου προς τον άνθρωπο: ''μη αγόρι μου''. Τα τελευταία του ''στεγνά'' λόγια αφού γλύτωσε το βρέξιμο ήταν σε 'μένα: ''κλείσε το παράθυρο''.
Η προσοχή όλων μας ήταν στα αριστερά του αυτοκινήτου, όταν γύρισα να κλείσω το παράθυρο μετά τα λόγια του πατέρα μου, η προσοχή όλων μας άλλαξε μεριά προς τα δεξιά του αυτοκινήτου. Τότε, είδαμε τέσσερα άτομα να κουβαλάν ένα τεράστιο βαρέλι με νερό κάνοντας κίνηση προς το παράθυρό μου. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να σκύψω μπροστά προς το παρμπρίζ, ούτε λόγος να κλείσω το παράθυρο.
Σχεδόν όλο το νερό πέρασε πάνω απ' την πλάτη μου και έπεσε πάνω στον πατέρα μου. Θυμάμαι σαν τώρα την εικόνα του, 33 χρόνια μετά μόλις γύρισα να κοιτάξω. Μόλις που κατάφερνε να αναπνέει φυσώντας το νερό, όπως κάνεις μετά από μακροβούτι.....
Λίγο αργότερα στο τέλος της Βασ. Όλγας, στους προσκόπους τώρα, θυμάμαι να αλλάζουμε ρούχα, ενώ την άλλη μέρα ο πατέρας μου άδειαζε το νερό απ' το πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
33 χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία στο Eurobasket του 1987, μια επιτυχία και μια ανάμνηση. Γεγονότα που μένουν και μας στιγματίζουν θετικά, μας πλουτίζουν, αν υπάρχουν και παράλληλες ιστορίες τονίζονται κι άλλο.
Καθώς σκεφτόμουν το σημερινό κείμενο ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, στο ''Σαν Πλανόδιο Τσίρκο''. Μουσική Θάνου Μικρούτσικου, ερμηνεία Δημήτρη Μητροπάνου.
Και εδώ ο αγώνας
β.ψ.
Σχόλια