Joan Miro
Γιατί δενόμαστε με άλλους ανθρώπους; Πως δενόμαστε; Τι μας δένει; Τι μας φέρνει κοντά; Πως μαγικά γίνεται; Πως συναισθανόμαστε; Γιατί συναισθανόμαστε; Και μετά έρχεται ο πόνος, αδυσώπητος, σκληρός, σίγουρος και στιβαρός, καθολικός, ακλόνητος, ακαταμάχητος καταλαμβάνει τα πάντα (μας) που μου έλεγε μια κοπέλα παλιά.
Το νοιάξιμο. Ασπίδα αόρατη, φτερά ανοιγμένα, έτοιμα να κρύψουν, να φροντίσουν, να καλύψουν, να σκεπάσουν, τα καταχωνιάσουν..... τον πόνο. Φτερά έτοιμα να πετάξουν(;)
Φτερά η αγκαλιά όσο διαρκεί, απ' όσους διαρκεί, στο αδύναμο δυνατό στην όψη, για κουράγιο, για δύναμη, για φροντίδα, για να πάρει ότι μπορεί απ' το αδύνατο του απέραντου, για να καλύψει ότι μπορεί απ' το απύθμενο του πόνου.
Είναι στιγμές που θες να σε λεν Πέτρο, για να 'χεις της πέτρας την καλοσύνη και την οργή. Είναι στιγμές που θες να 'σαι πέτρα στης μάνας γης την αγκαλιά που η αλήθεια είναι κρυμμένη.
Είναι στιγμές..... απύθμενα ακατανόητες, ακόμα κι αν είναι τμήμα του συνόλου της φύσης μας.
Όταν νοιώθεις, όταν αισθάνεσαι συμβαίνει αυτό, δεν κατανοείς, δεν καταλαβαίνεις. Νοιώθεις.
β.ψ.
Σκέψεις με αφορμή μια δύσκολη μέρα, λίγες στιγμές κοντά σε έναν παλιό αγαπημένο συνάδερφο.
Σχόλια