Ο Περικλής Κοροβέσης μέσα μας

Σκίτσο Εφημερίδα των Συντακτών / ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗΣ / 13.04.20
Είναι αυτός που μ' έκανε να θέλω να διαβάζω εφημερίδα, είναι αυτός που μ' έκανε να θέλω να γράφω. Όλα αυτά στα μέσα της δεκαετίας του '90, ήμουν φοιτητής Κοινωνικής Εργασίας στο Τ.Ε.Ι. Αθηνών τότε.

Κάθε Δευτέρα περίμενα την Ελευθεροτυπία για το "Ψευδοκράτος των Αθηνών". Η ενέργεια, η σκέψη, η τεκμηρίωση, η προοπτική που έδινε στα πράγματα, έδιναν σ' εμένα ένα κίνητρο για να προχωρά η ζωή, για να θέλω να μάθω βιωματικά.

Τα κείμενά του είναι γεύσεις, μετά γίνονται κάτι σαν εικόνες. Έχω στο αρχείο μου πάρα πολλά άρθρα του από την εποχή εκείνη του ''Ψευδοκράτους των Αθηνών'' της Ελευθεροτυπίας. Θυμάμαι πόσο μου έλειπε όταν απουσίαζε κάποια Δευτέρα, όπως και το τελευταίο διάστημα απ' την Εφημερίδα των Συντακτών. 

Το τελευταίο διάστημα είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην αρχή της περιόδου με τον περιορισμό της κυκλοφορίας μας και την γενική κατάσταση του covid 19, είχα αφήσει μια σκέψη στις 14.03 στο f/b: ''ξαφνικά σήμερα σκέφτηκα πόσες προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών που ανήκουν στην τρίτη ηλικία, θα πεθάνουν. Πόσες προσωπικότητες δικές μου, κοντινές, που με μεγάλωσαν και μεγάλωσα μαζί τους θα πεθάνουν.'' 

Κυρίως αυτόν είχα στο μυαλό μου. Είχα πολύ στο νου μου το επιβαρυμένο της υγείας του, το φυσικό επιβαρυντικό των συνηθειών του. Δεν πέθανε (έφυγε έγραψα αρχικά αλλά δεν πρέπει να κρύβομαι, ποτέ δεν το 'κανε κι εκείνος) από covid 19 αλλά η αίσθηση της αναχώρησης του δυστυχώς υπήρχε μέσα μου. Σαν το όλο κλίμα περιορισμού, σε ένα άλλο ενεργειακό επίπεδο τον έκανε να αναχωρήσει. 

Άνθρωποι που έρχονται τόσο κοντά με τον θάνατο και με τον τρόπο που ήρθε ο Περικλής Κοροβέσης γίνονται ή υπάνθρωποι ή περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αυτό έγινε κι αυτό αποτελεί παράδειγμα.

Ημέρα Σάββατο τον συναντούσαμε στην Εφημερίδα των Συντακτών, στο ''Κέντρο του Περιθωρίου''. Σάββατο μας έστειλε και το τελευταίο, το αμετάκλητο που λέει και ο Μίσσιος, το πιο πονετικό βιωματικά για εμάς  κείμενο του, στις 10 Απρίλη.

Μ' έστειλε πολλές φορές σε θεατρικές παραστάσεις και σε βιβλιοπωλεία μέσα από τις προτάσεις του. Άλλες συμφωνούσα, άλλες όχι. Θυμάμαι μια παράσταση κάπου πίσω  απ' τον Άρειο Πάγο σ' ένα μικρό θεατράκι. Η παράσταση είχε να κάνει με εξωγήινους νομίζω, δεν ήμουν σε ''φάση'', δεν μ' άρεσε καθόλου. Η πρόταση ήταν εκείνου, ίσως εγώ δεν καταλάβαινα κάτι, ίσως δεν έφτανα μέχρι τον δικό του τρόπο σκέψης. Επίσης με δυσκόλεψε η ''Επιχείρησις Ιουδίθ'', ''Οι Παράπλευρες Καθημερινές απώλειες'' όμως..... απλά απογειώνουν, μου θύμισαν τα ''Μονόχορδα'' του Γιάννη Ρίτσου. Μικρές δυνατές δόσεις με φουλ των συναισθημάτων, με φουλ των αισθήσεων, με φουλ της ζωής.

Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Καθώς βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου για αυτόν τον αποχαιρετισμό, θυμήθηκα. 

Πρέπει να 'ταν Φλεβάρης του 2000, ήταν περίπου 21:00, στο Μοναστηράκι. Σ' ένα καφέ στην Ερμού, κάτω απ' την Αθηνάς, κατεβαίνοντας για Θησείο στα αριστερά. Ήταν άδειο το μαγαζί, από εκείνα τα πρωινά καφέ του κέντρου, λίγο πριν κλείσουν το βραδάκι ή λίγο πριν μετατραπούν σε μπαρ. 

Σε εκείνο το άδειο μαγαζί της παγωμένης μεσοβδόμαδης Αθήνας του Φλεβάρη, εκείνο το βράδυ τελείωνε μια σχέση μου δίχως να το θέλω, αδιέξοδες συζητήσεις, ξέρετε πως είναι κάποιες φορές τα τελειώματα των σχέσεων. Μπήκε μέσα ο Περικλής Κοροβέσης, με το δερμάτινο μπουφάν, κάθισε νομίζω σε τραπέζι όχι στο μπαρ (δε θυμάμαι καλά) στητός, αλογοουρά, αντίστοιχο σουλούπι της Κολοκοτρωνέικης μύτης του. Όλη η παρουσία του στο χώρο ήταν από εκείνα τα ''καθίσματα'' για ένα πότο πριν από μια συνάντηση..... πριν από μια παράσταση. 

Σκέφτηκα να του μιλήσω, δεν το 'κάνα. Λίγο μετά καθώς ξεκλείδωνα την μηχανή παρατηρούσα την φιγούρα του μέσα στο καφέ. Καθώς οδηγούσα άκουγε το κράνος την σκέψη μου, ο Κοροβέσης είναι μαζί μου τώρα που τελειώνει αυτή η σχέση.....


Είμαι τυχερός που κουβέντιασα μαζί του τηλεφωνικά, ήταν μεγάλη η τιμή που μου έκανε το 2013 να κουβεντιάσει μαζί μου. Ούτε με ήξερε, ούτε κανένα ''όνομα'' ήμουν, ούτε τίποτα. Του 'χα στείλει ένα e-mail, μου στείλε το τηλέφωνό του και κουβεντιάσαμε απλά. 

Νομίζω πρέσβευε το απλό της ζωής!!!!! 

Ακούω την κουβέντα μας καθώς γράφω..... 
  • ''εμείς κουβαλάμε την ζωή''..... ''όταν έχεις ανάγκη (για δουλειά ως μετανάστης ή πρόσφυγας και ας μην ξέρεις) κάνεις τα πάντα και είναι θεμιτό για να μην κλέψεις και να μην σκοτώσεις''.....
  • ''η κοινωνική αντιπολίτευση (όταν πας και η κάτοικοι σε βλέπουν εκεί) όχι η προφορική αντιπολίτευση μέσ' την βουλή μετράει''..... 
  • για την βουλή και του βουλευτές στο ερώτημα αν θα ξανάβαζε υποψηφιότητα είπε: ''να πηγαίνω να κουβεντιάζω με μαλάκες, πρέπει να κάνω παρέα με τον Μπαχ με τον Μότσαρτ με σημαντικούς''..... 
  • για την εξουσία: ''ο πολιτικός  γουστάρει να σε γαμάει, γουστάρει την εξουσία''.....
  • ''η εξουσία είναι επιβήτορες επιβήτορες και γουστάρουνε να γαμάνε τους άλλους, δεν συνδιαλέγονται και νομίζουν ότι έχουν την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος'' .....
  • ''ότι φυτρώνει στην ψυχή μου δεν θα το αφήσω να το πάρουνε αυτό είναι όλο κι όλο''.....
Κάποια στιγμή μου 'πε: ''τα λέμε χοντρά ρε;''

Μα είναι "χοντρό" το απλό σκέφτομαι τώρα.....

Δεν ξέρω πως να κλείσω τον αποχαιρετισμό αυτόν. Αγόρασα την Εφημερίδα των Συντακτών της Μ. Δευτέρας 13 Απριλίου, φύλλο 2184. Ήξερα πως θα 'χε αφιέρωμα, χαζεύω μέρες τις πρώτες και τελευταίες σελίδες, δεν μπαίνω πιο μέσα, σαν να αρνούμαι. Πόσα διακινούνται μέσα μας χωρίς να γνωρίζουμε κάποιον προσωπικά, από αυτά που παράγει και ''κουμπώνουν'' μέσα μας. Η απώλεια έχει πολλές μορφές και ''πατάει'' σε διαφορετικά κουτιά μέσα μας, πολλές φορές παίρνει μορφή μέσω της σκέψης. 

Μεγάλη τύχη και πλούτος να ζούμε σε εποχές που ζούνε ΑΝΘΡΩΠΟΙ  σαν τον Περικλή Κοροβέση.

Ακούστε την συζήτησή μας εδώ ή εδώ
β.ψ.

Σχόλια