Ανώνυμο
06.2001
Περνάνε τα χρόνια μα όχι οι στιγμές.
Πόσο παράδοξο και ρεαλιστικό μαζί είναι αυτό.
Αν είναι να μάθουμε και κάτι ακόμα απ’ όλη αυτή την ιστορία με το κορονοϊό, είναι πως δουλεύει όχι από κάτω, αλλά μέσα μας, βαθιά και κρυμμένα, με τρόπους που δεν καταλαβαίνουμε πάντα και κυρίως αμέσως.
Δουλεύει και εξωτερικεύετε με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους απ’ τον καθένα μας.
Η προσμονή είναι αγωνία, είναι ανασφάλεια μέσα στην επιβεβλημένη εσωστρέφεια του σπιτιού. Με την οικογένεια, όχι με τους γονείς και παππούδες. Παράδοξο ως ένα βαθμό κι αυτό, μείνε σε ‘σένα και κοντά με τους δικούς αλλά όχι μ’ όλους. Σαν κατεύθυνση απ’ το ψυχοθεραπευτή μοιάζει αυτό…..
Σαν ο ίδιος ιός που θέλεις θεραπεία για να απαλλαγείς απ’ αυτόν να προσφέρει θεραπεία. Αλλά τι είναι ο ιός αν ξεπεραστεί, δύναμη, ευκαιρία τελικά.
Η κρίση του ’10 – ’16 για να μιλήσω προσωπικά με έκανε καλύτερο άνθρωπο, το ίδιο εύχομαι και τώρα καλύτερο και πιο δυνατό ίσως.
Θα δείξει, πάντα δείχνει…..
Το σεβασμό μου στην προσμονή κι όσα φέρνει!!!!!
Και μια ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ κομματάρα με 10! Όχι !!!!!
Καλή ακρόαση…..
β.ψ.
Σχόλια