Σήμερα το πρωί (15.03.20), πρέπει να ‘ταν 9:00, τρέχαμε στο Σέιχ Σου ήδη λίγο περισσότερο από δυο ώρες. Τρελή βροχή, κατά διαστήματα πολύ τρελή, ήταν όμως ιδανικές οι συνθήκες για τρέξιμο, δεν έκανε παγωνιά, τα αδιάβροχα πάνω, τα σορτσάκια και τα κοντά κολάν κάτω δούλευαν σχεδόν άψογα, η διάθεση ήταν στο μέγιστο βαθμό. Ξεκινήσαμε δύο, γίναμε τέσσερις και καταλήξαμε πάλι δύο.
Εκεί γύρω στις 9:00 και σε μια μικρή στάση για κάτι κορδόνια, κάτι νερά, κάτι να δούμε που είμαστε.
Κοιταχτήκαμε οι δύο που ‘χαμε απομείνει.
Αυτό που ζούσαμε δεν υπήρχε….. Ησυχία και οι ήχοι του νερού. Η βροχή, η γη με τα ρυάκια που είχαν δημιουργηθεί, ο ήχος της πάνω στο αδιάβροχο.
Ήρθε η κουβέντα πάλι για τον κορονοϊό. Τουλάχιστον αν έρθει θα τον κάνουμε καλές βόλτες, θα δει τι έχει να τραβήξει, θα ‘’την κάνει’’ με ελαφρά πηδηματάκια ο άθλιος. Tελικά καταλήξαμε ότι αν έρθει ο άτιμος θα μείνει. Τέτοιος τύπος είναι κι αυτός σαν κι εμάς της ταλαιπωρίας, του κρύου, της κακουχίας, της μανούρας, για αυτό τραβάμε όσα τραβάμε…..
Συνεχίσαμε με ένταση και προσπάθεια να μείνουμε ζεστοί όντας βρεγμένοι μέχρι το μεδούλι της ψυχής και της συνείδησής μας.
Συνεχίσαμε με σοβαρά και αστεία….. συνεχίσαμε και με σιωπές που δεν χαλούσαν απ’ τα τσαλαβουτήματα, τα γλιστρήματα, τις ανάσες κι ότι άλλο έρχονταν.
Συνεχίσαμε με πορεία σταθερή καθώς διακόπταμε της ροή της βροχής με την παρουσία μας εκεί…..
Τον σεβασμό μου στις μικρές σαν σταγόνες βροχής στιγμές!!!!!
15.03.20
β.ψ.
Σχόλια