To 2012 η Τσικνοπέμπτη ήταν 16 Φλεβάρη, 2-3 μέρες πριν είχα περάσει από συνέντευξη για δουλειά. Είχε αποφασιστεί η πρόσληψή μου στο Κέντρο Ειδικής Αγωγής Θεσσαλονίκης, θα ξεκινούσα την δουλειά την Δευτέρα 20 Φλεβάρη (σαν σήμερα).
Φεύγοντας εκείνη την μέρα μου ‘χαν πει θυμάμαι να επισκεφθώ τον χώρο την Τσικνοπέμπτη, να γνωρίσω συναδέρφους και παιδιά σε γιορτινή ατμόσφαιρα, να πάρω ένα κλίμα, μια ιδέα.
Το σοκ ήταν μεγάλο και θετικό εκείνη την Τσικνοπέμπτη του ’12, έτσι;;;;;
Μετά την απόλυτα δομημένη δεκαετή εργασιακή εμπερία μου στο ΚΕΘΕΑ όπου όσοι γνωρίζουν από ΚΕΘΕΑ καταλαβαίνουν (ούτε γαμώτο μπορείς να πεις – και σωστά), έζησα το απόλυτο πάρτυ.
Η τελευταία φορά που είχα χορέψει πριν την Τσικνοπέμπτη του 2012 ήταν στον γάμο μου το 2005..... ε!!!!! Εκείνη την μέρα χόρεψα!!!!!
Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη και 20 Φλεβάρη. Συμπληρώνω 8 χρόνια ως Κοινωνικός Λειτουργός στο Κέντρο Ειδικής Αγωγής Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρω αν είναι πολλά ή λίγα τα χρόνια, δεν ξέρω πόσα ακόμα θα είναι, ξέρω ότι έχω ζήσει πάρα πολλά, με πολύ γέλιο..... μέχρι δακρύων..... έχουν έρθει όμως και δάκρυα στεναχώριας, λύπης.
Δύσκολο πράγμα οι συνειδητοποιήσεις των αλλαγών, των γονιών που έρχομαι σε επαφή στην δουλειά. Μεγαλώνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους με νοητική υστέρηση. Τότε η φυσιολογικότητα του ποιος φεύγει πρώτος και τι αφήνει πίσω του μοιάζει τρομακτική όσο τίποτα άλλο.
Το περισσότερο γέλιο με απίστευτα περιστατικά το έχω ρίξει με τον άνθρωπο που ήταν η αφορμή να ρίξω και το περισσότερο κλάμα με το φευγίο του τον Οκτώβρη του ’18. Τον συνάδεφο ψυχολόγο Γιάννη Κοκτσίδη.
Έχουμε την τάση οι άνθρωποι τα όμορφα πολλές φορές να τα μπολιάζουμε με λύπες, πως το κάνουμε ρε γαμώτι μου;
Ας είμαστε καλά να βλέπουμε αυτά που κάνουμε τουλάχιστον..... μπας και γίνουμε καλύτεροι ίσως και σοφότεροι.
Οι φωτογραφίες είναι από στιγμές τα τελευταία 8 χρόνια στην δουλειά στο Κέντρο Ειδικής Αγωγής Θεσσαλονίκης.
Καλή Τσικνοπέμπτη!!!!!
Σχόλια