Επιστροφή στην Θεσσαλονίκη. Δύσκολη η προσαρμογή. Λίγο το πολύωρο ταξίδι, λίγο η απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας, λίγο που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου….. είμαι και άνθρωπος της τάξης.
Ψάχνω τα «κουτάκια» μου και δεν τα βρίσκω πουθενά. Τι ψυχαναγκασμός κι αυτος! Θα τα ξέχασα στην Αφρική…. ή θα τα άφησα. Μακάρι να τα άφησα! Πολλά άφησα σ’εκείνον τον υπέροχο τόπο που όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να ζούσα εκεί από πάντα. Σαν να επέστρεψα! Ένα μέρος τόσο μακρινό, τόσο διαφορετικό μα και τόσο οικείο. Ένα μέρος όπου οι άνθρωποι ζουν μόνο μ’αυτά που πραγματικά χρειάζονται. Όχι, όχι! Με πολύ λιγότερα απ’αυτά που χρειάζονται.
20 λίτρα νερό την εβδομάδα για κάθε οικογένεια για να πιεί, να μαγειρέψει, να πλυθεί {πόσα λίτρα άραγε ξοδεύω εγώ για το πρωινό μου ντούζ;} κι όταν αυτά τελειώσουν περπατάνε κάποια χιλιόμετρα και γεμίζουν τα μπιτόνια με νερό….. στάσιμο νερό……από τη λίμνη. Την είδα τη λίμνη…..βρώμικη……γεμάτη βατράχια. Πρέπει όμως τα παιδιά να πιούν νερό. Κι όταν αρρωστήσουν θα υπάρχουν φάρμακα; Κάποια παιδιά διανύουν χιλιόμετρα κάθε μέρα με τα πόδια μέσα από δύσβατες και επικίνδυνες περιοχές για να πάνε στο σχολείο.
Μα πως γίνεται αυτά τα παιδάκια να είναι τόσο χαρούμενα; Λάμπουν τα ματάκια τους από χαρά κάθε φορά που μας βλέπουν να περνάμε από το δρόμο για να πάμε στο χωριό. Τρέχουν πίσω από τα αυτοκίνητα και μας χαιρετάνε. Μας έμαθαν και μας φωνάζουν και με τα ονόματά μας. Και μόλις φτάνουμε τρέχουν όλα μαζί να μας πιάσουν απ το χέρι και να έρθουν μαζί μας. Να παίξουμε, να βγούμε φωτογραφίες, να φορέσουν τα γυαλιά μας, να πάρουν τα κινητά μας. Κι εκεί που παίζουμε μετά από μισή ώρα κι έχω ξεχαστεί, να προβάλει ένα χεράκι και να μου επιστρέφει το κινητό μου.
Το περίμενα καιρό αυτό το ταξίδι. Ήθελα πολύ να προσφέρω. Αυτό που εισέπραξα όμως δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Πήγα για να δώσω και πήρα. Πήρα πολλά! Άπληστη! Αχόρταγη! Μα μου έδιναν ασταμάτητα. Πήρα αγάπη. Πολλή αγάπη! Πήρα χαμόγελα. Αληθινά! Αγκαλιές! Μάτια φωτεινά! Που δίνουν και δίνουν και δίνουν χωρίς να ζητούν. Πως γίνεται να έχουν τόσα λίγα και να δίνουν τόσα πολλά; Δεν μου βγαίνει η αριθμητική! Να εδώ τώρα χρειάζονται τα «κουτάκια». Μπά! Δεν έχω τόσα κουτάκια να τα χωρέσω όλα.
Καλά έκανα και τα ξέχασα…ή τα άφησα. Μακάρι να τα άφησα!
Σημείωση keep life
Όταν ζητήθηκε από την Τερέζα η άδεια να αναρτηθούν οι σκέψεις της, ζήτησε να αναφερθεί η ομάδα @wheeling2help, χάρη στους οποίους έκανε το ταξίδι.
Μας λέει επίσης ότι ο @elpis chrysovergis και η @dora bitsi τις προηγούμενες ημέρες ποδηλάτησαν μια απόσταση 150 Km στην Αφρική με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για να αγοράσουν ποδήλατα για τα παιδάκια που περπατάνε χιλιόμετρα καθημερινά για να πάνε στο σχολείο τους.
Δείτε περισσότερα στα link που ακολουθούν
Όταν ζητήθηκε από την Τερέζα η άδεια να αναρτηθούν οι σκέψεις της, ζήτησε να αναφερθεί η ομάδα @wheeling2help, χάρη στους οποίους έκανε το ταξίδι.
Μας λέει επίσης ότι ο @elpis chrysovergis και η @dora bitsi τις προηγούμενες ημέρες ποδηλάτησαν μια απόσταση 150 Km στην Αφρική με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για να αγοράσουν ποδήλατα για τα παιδάκια που περπατάνε χιλιόμετρα καθημερινά για να πάνε στο σχολείο τους.
Δείτε περισσότερα στα link που ακολουθούν
Σχόλια