Τρία χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Γεωργιάδη

Από το f/b Gioula Rapti /12 Νοεμβρίου 2016 
Μπορεί να μην φταίει τελικά το 2016. Να μην σκορπάει θανατικό ή να μας παίρνει τα καλύτερα παιδιά. Μπορεί απλά να μεγαλώσαμε. Να πεθαίνουν αυτοί που ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια τους, να φεύγουν συνομήλικοί μας. Μοιραίο και φυσικό μαζί. Ο Γιώργος Γεωργιάδης ήταν από τους πρώτους ρεπόρτερ, γνωστός ήδη, που γνώρισα όταν εγώ ξεκινούσα στην Ελευθεροτυπία. Και που φυσικά τον έβλεπα μετά στις ανταποκρίσεις του σε εφημερίδες και κανάλια. Διάβαζα πριν λίγο πώς συμπύκνωσε ο ίδιος τα 30 χρόνια της δουλειάς του, την ίδια του τη ζωή. Κι αυτό έχει τη σημασία του.

“Δεν έχω την εντύπωση ότι είδα στη ζωή μου πολλά. Άλλωστε, πιστεύω ότι όσο περισσότερα βλέπεις, όσο περισσότερο ταξιδεύεις, τόσο καταλαβαίνεις ότι δεν είδες τίποτα. Γιατί η κάθε εικόνα, η κάθε στιγμή αλλάζει, ανάλογα με τη διάθεση ή τον φόβο σου. Αλλάζει από το φως ή το σκοτάδι. Από την απουσία ή τον ίλιγγο. Το κάθε τι μοιάζει διαφορετικό. Σκοπός είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος κι αυτό μόνο μ’ έναν τρόπο το καταφέρνεις: Να είσαι δίπλα στους άλλους συνεχώς. Να μπορείς να μιλήσεις αλλά να ξέρεις και ν’ ακούς. Να βλέπεις τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν του δίνεις το χέρι για να σηκωθεί. Αυτή είναι η δουλειά μου!… Αυτή είναι η ζωή μου!… Το να μην ξέρεις πού θα βρεθείς αύριο και πότε θα επιστρέψεις, είναι σκληρό… Όμως και άλλα εκατό χρόνια να είχα μπροστά μου, το ίδιο θα έκανα! Ζώντας το άγριο ένστικτο εκείνου που επιτίθεται, σε κάνει να γαληνεύεις όταν βρεθείς κοντά στον ανίσχυρο. Το να βλέπεις ανθρώπους να σκοτώνονται, σε κάνει ν’ αγαπάς τους ανθρώπους. Το να διαχειρίζεσαι μία είδηση κάτω από συνθήκες ζωής και θανάτου, σε κάνει πιο υπεύθυνο”. (Από την ΗΜΕΡΑ. την εφημερίδα της Ζακύνθου, που συνεργαζόταν τα τελευταία χρόνια)
Γεια σου, Γιώργο!

Σχόλια