Από το lakonikos.gr / Παναγιώτης Τζουνάκος
Πρέπει να ήταν το 1972, όταν πήγα για γραπτή εξέταση στο μάθημα της «Τοπολογίας» στην Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου στην Αθήνα στο ένα από τα δύο αμφιθέατρα (κουπόνια τα λέγαμε τότε) που μόλις είχαν κατασκευαστεί. Είχαμε ακούσει ότι τα θέματα θα δίνονταν από έναν νέο καθηγητή των Μαθηματικών, τον Παύλο Γεωργίου. Βιβλίο δεν υπήρχε, μόνο κάποιες κακογραμμένες σημειώσεις είχαμε και έτσι η ανταπόκριση στο δύσκολο μάθημα γινόταν ακόμη δυσκολότερη. Λίγοι φοιτητές σε πηγαδάκια έξω από την αίθουσα συζητούσαμε σχετικά με το μάθημα, όταν παρουσιάστηκε ο καθηγητής, ένας απλός νέος άνθρωπος, που μόνο για πανεπιστημιακός καθηγητής δεν έμοιαζε εκείνη την εποχή και ο οποίος άρχισε να μιλάει ελεύθερα μαζί μας. Του εκθέσαμε τη δυσκολία του μαθήματος και την προχειρότητα των σημειώσεων, έδειξε να μας καταλαβαίνει και σε κάποια σημεία συμφώνησε. Μπήκαμε στην αίθουσα και μας έδωσε για επεξεργασία τρία θέματα, από τα οποία έπρεπε να απαντήσουμε στα δυο και σε ένα θέμα ελεύθερης επιλογής του καθενός. Αμέσως η αγωνία μετατράπηκε σε ευχάριστη διάθεση και ικανοποίηση, αφού η επιτυχής έκβαση της εξέτασης του μαθήματος ήταν πολύ κοντά.
Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον ξαναείδα, ούτε ποτέ είχα κάποια πληροφόρηση. Όμως παρέμενε μέσα μου μια εξαίρεση, σαν μια ρωγμή σε ένα περιχαρακωμένο, απόμακρο και απρόσιτο καθηγητικό κατεστημένο. Αν πω ότι πρώτη και τελευταία φορά ήλθα τόσο κοντά με καθηγητή στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα συνομίλησα μαζί του, ίσως σήμερα να θεωρείται αδιανόητο.
Αυτά ανασύρθηκαν από τη μνήμη μου, όταν προχθές διάβασα στην εφημερίδα μια αναφορά του δημοσιογράφου που υπογράφει ως ΝΙ.Κ.
«Παύλος Γεωργίου. Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στο στρατόπεδο. Ήρεμος, αυστηρός, επίμονος και με τετράγωνη λογική. Ο Παύλος Γεωργίου, καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε πάει για το μάθημά του στη Σχολή, μετά το Πολυτεχνείο το 1973. Ήταν λίγοι φοιτητές στην αίθουσα. Ρώτησε γιατί και κάποιοι του απάντησαν ότι κάνουν απεργία. Γιατί δεν κάνετε και εσείς τους ρώτησε. Και αφού τους είπε λίγα λόγια έφυγε. Πήγε στο σπίτι του. Εκεί τον περίμεναν από την Ασφάλεια και τον συνέλαβαν. Κατευθείαν στη Γυάρο. Ήταν στην τελευταία φουρνιά των εκτοπισμένων στο νησί. Γυρίσαμε όλοι στις 25 Ιουλίου 1974. Πέθανε προχθές στην Πάτρα, όπου είχε αποτραβηχτεί».
Τα συναισθήματα ανάμεικτα «γονατίζουν» μπροστά στην απλότητα και την αξιοπρέπεια.
Σχόλια