Από το facebook/ Αγγελος Σκούμπας
8ος Περίπλους Διάπορου, Βουρβουρού, Χαλκιδική, 15/9/2019
Εάν κάποιος θέλει να συγκρίνει έναν αγώνα δρόμου με ένα αγώνα κολύμβησης, υπάρχει ένας εμπειρικός αγώνας που λέει: απόσταση σε χιλιόμετρα στον δρόμο = απόσταση σε χιλιόμετρα στην θάλασσα x 4 . Με αυτή την σκέψη στο μυαλό δήλωσα πριν καιρό συμμετοχή στον 8ο περίπλου Διάπορου, με σκοπό να επιχειρήσω τον πρώτο μου υδάτινο μαραθώνιο..
Θεωρούσα τον εαυτό μου σχετικά έμπειρο σε μαραθωνίους και κυρίως σε διαχείριση πόνου, αφού είχα κάνει δύο Μέγα Αλέξανδρους, έναν Κλασσικό και ένα Ορειβατικό Ολύμπου τουλάχιστον.
Κατατάσσω δε κάθε αγώνα ανοιχτής θαλάσσης σε αντίστοιχο με αγώνα trail-βουνίσιο εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων που έχει η θάλασσα έναντι της πισίνας.
Φτάνοντας το πρωί στην Bουρβουρού, ένιωθα σαν να έμπαινα σε τάξη, σφίξιμο, άγχος και κάποια ανησυχία. Δεν ξέρω για σάς αλλά στο Γυμνάσιο είχαμε ένα καθηγητή που αρέσκονταν (?) συχνά μόλις έμπαινε πρώτη ώρα στην τάξη να λέει «… βγάλτε μία κόλλα χαρτί…» Εκεί μου κοβόταν τα πόδια, ιδρώτας, πόνος στην κοιλιά, γρήγορες αναπνοές και ξεχνούσα ότι είχα μάθει.
Έτσι και στο σημείο εκκίνησης, δέκα λεπτά μετά την άφιξη, ένας αέρας περίπου 4 μποφόρ μετέτρεψε την λίμνη με τα γαλανότερα νερά της Χαλκιδικής κατά πώς λένε, σε παραλία της Χαβάης και σε τρικυμία το μυαλό μου.
Γυρνάω να κοιτάξω γύρω μου, καλαμιές, μερικές βάρκες κάνα δύο να χαζολογούν, το αυτοκίνητο, και τα κλειδιά στην τσέπη…..να με γαργαλάνε.
Σε λίγο έφτασε και η προπονήτριά μου. Θα πρέπει να αντίκρυζε από τις πιο φοβισμένες φάτσες στην ζωή της. Το χαμόγελό της καθησυχαστικό, όλα θα πάνε καλά. Αγωνίζεται και η ίδια. Πόσο κουράγιο άραγε δίνει σε μένα ? Έχει κρατήσει τίποτε για τον εαυτό της ? Ευτυχώς δεν είναι σαν τον Γυμνασιακό μου προπονητή που έλεγε τα γνωστά πολεμικά τσιτάτα, περί κομάντος, τα παλικάρια δεν φοβούνται κλπ.
Αρχίζουν να μαζεύονται οι βάρκες συνοδείας και όπως κλασσικά συμβαίνει μερικές λείπουν. Καθυστέρηση…Αυτή η καθυστέρηση αρχίζει να σκοτώνει. Ο αέρας δυναμώνει και το μυαλό δουλεύει.
Περίεργο αυτό το μυαλό. Δουλεύει εκεί που δεν πρέπει. Πάντα με ρωτούν που έχω το μυαλό μου ή και γενικά αν έχω… Αυτό το ρημάδι άρχισε ακριβώς τότε να δουλεύει στο κόκκινο, την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπαίνοντας σε μία διαδικασία υπεραναλύσης των πιθανοτήτων τερματισμού – πνιγμού. Στο ΠΡΟΠΟ στάνταρ 2 !
Καταριέμαι τον εαυτό μου για κάτι που είχα γράψει παλιότερα, «…..ή απέναντι ή στον πάτο, εγώ στο καΐκι δεν ανεβαίνω….», ψάχνοντας δε τρόπους διαφυγής, αυτογελοιοποιούμαι λέγοντας εδώ δεν έχει καΐκια, έχει βάρκες.
Επιτέλους φτάνουν οι βάρκες, δένονται να μην τις πάρει ο αέρας και βάζουμε τα πράγματα μέσα. 11 gel, 5 μπάρες, 6 ισοτονικά, 8 κόκα κόλες, 12 νερά και ένα κουτί Voltaren Fast. Εάν είχα και τούρτα παιδικό πάρτι θάκανα.
Η βάρκα είναι άσπρο-κίτρινη. Τουλάχιστον θα την ξεχωρίζω από μακριά.
Οι υπόλοιποι, όλο γελάκια ήταν. Καρδούλες, αγκαλίστες, φωτογραφίες. Η μούρη μου μία ξινίλα να ! Ή χεσμένοι είναι και το κρύβουν τέλεια, ή δεν ξέρω τι γίνεται γενικά.
Αλλαγή διαδρομής. Ο αέρας κάνει επικίνδυνη τον περίπλου από το εξωτερικό μέρος του νησιού, οπότε η διαδρομή καθορίστηκε σε ίσο διάστημα από το εσωτερικό μέρος του. Εδώ που ήρθαμε τώρα δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Αν περιμένεις για τις ιδανικές συνθήκες δεν πρόκειται να κάνεις, ποτέ, τίποτε.
Μπαίνουμε και έχει ο Θεός. Τουλάχιστον οι αγώνες αυτού του είδους με φέρνουν πιο κοντά με την θρησκεία.
Τα πρώτα μέτρα χαοτικά. Αναταραχή του βυθού, θολό νερό και τα κύματα με ψιλό- σκεπάζουν.
Μέχρι το πρώτο χιλιόμετρο και την πρώτη τροφοδοσία θαλασσοπαλεύω.
Αρχίζει το τοπίο και ξεκαθαρίζει. Οι άλλοι φύγανε μπροστά και πιάνω έναν ρυθμό πισίνας, όχι σε ταχύτητα αλλά σε ηρεμία.
Έπειτα από μία απόπειρα εμβολισμού μου από μία αθλήτρια, η οποία δεν ήθελε τελικά να με βγάλει από την μέση, αλλά να με επαναφέρει στην ορθή πορεία, θέλω να πιστεύω, φτάνω δίπλα από τα ιχθυοτροφεία.
Δεύτερη τροφοδοσία και απατηλή αισιοδοξία με κυριεύει. Σουβλάκια, χειροκροτήματα, δάφνες, ζητωκραυγές. Ο άνθρωπος πρέπει να ελπίζει.
Ο Γιάννης ο συνοδός μου, τον έβλεπα στην πλώρη της βάρκας να μου κάνει συνέχεια νόημα με το χέρι δείχνοντάς μου την πορεία. Κάτι σαν Ναπολέοντα, σαν Στάλιν μου έφερνε. Άρχιζα να βρίσκω μία ελάχιστη χιουμοριστική διάθεση και τραγουδώ το GO WEST των PET SHOP BOYS.
Προσπαθώντας να διακρίνω τον βυθό αυτό που έβλεπα ήταν οι ακτίνες του ήλιου να έρχονται από κάτω και όχι από επάνω. Περίεργα κόλπα κάνει το μυαλό στον άνθρωπο.
Αναρωτιέμαι πως τα πάει η προπονήτριά μου. Ήδη μερικές βάρκες έχουν γυρίσει και επιστρέφουν. Η βάρκα της έχει μαζεμένη σκεπή, αλλά προσπαθώ μάταια να την βρω. Σίγουρα θα προπορεύεται περίπου μισή ώρα. Είναι στο στοιχείο της τώρα.
Στο σημείο αυτό αρχίζει να με ενοχλεί η μύτη. Αρχίζει να τσούζει καθώς κάποιες σταγόνες παραμένουν μέσα και αρχίζουν να "καίνε" το τοίχωμα. Κολυμπώντας ελεύθερο απαιτείται συντονισμός ώστε κατά την στιγμή που το χέρι σου βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο και το πρόσωπό σου έχει στραφεί κατά την μεγαλύτερη γωνία προς τα επάνω, να εκπνεύσεις από το επάνω ρουθούνι έτσι ώστε η σταγόνα που πάει να πέσει μέσα, να εκνεφωθεί. Στην θάλασσα γενικά, οι χεριές βγαίνουν ψηλότερα από το νερό για να μην εμποδίζονται από τον κυματισμό, ομοίως και το πρόσωπο στέφεται σε μεγαλύτερη γωνία προς τα επάνω. Έτσι όμως τα ρουθούνια είναι περισσότερο εκτεθειμένα στις σταγόνες του αλατισμένου νερού, οι οποίες είτε κυλούνε στο μύτη, είτε πετάγονται από το πλατσούρισμα.
Για λίγο γυρνώ σε πρόσθιο και μία βάρκα που φωτογραφίζει αποτυπώνει την πρώτη βατραχίσια φωτογραφία μου.
Φτάνουμε το σημείο αναστροφής. Υποτίθεται ότι είναι στα 5 χιλιόμετρα. Σε δύο ώρες ? Δεν μπορεί. Αναθαρρώ και αρχίζω να πιάνω το νησάκι από την πάνω μεριά.
Συνεχείς διορθώσεις πορείας κάνουν τον Γιάννη να μοιάζει με τον χωροφύλακα στην βαρέλα στην πλατεία ΧΑΝΘ το 1975. Μικρά ρεύματα αρχίζουν να εμφανίζονται, το καταλαβαίνω από τις αλλαγές θερμοκρασίας του νερού και προσπαθώ να φιξάρω το σημείο τερματισμού στο βάθος.
Πίσω από τον κάβο είναι μου λέει ο Γιάννης.
Ποιο κάβο ? Τον εδώ , τον εκεί, τον πιο πέρα ? Προσπαθώ να πάρω αναφορές από το νησάκι και από τον χάρτη που έχω στο χέρι μου.
Είμαι όμως πρεσβύωπας και τα γυαλάκια δεν βοηθούν.
Ο Γιάννης με ρωτά κάνα δύο φορές. Χτύπησες ? Όχι βρε, δεν χτύπησα. Τον χάρτη προσπαθώ να δω.
Τι να τον κάνεις ? Μου λέει, Σου δείχνω την πορεία !!
Έτσι είναι, εσύ κολυμπάς και ο άλλος σε οδηγεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Στον άλλο βασίζεσαι. Δεν μπορεί να βγει διαφορετικά. Όπως στους αγώνες δρόμου που ένας τυφλός τρέχει με κάποιον άλλον, δεμένοι με σκοινί. Αυτό το σκοινί είναι η φωνή του συνοδού από πάνω. Αν δεν τον εμπιστευτείς δεν μπορείς να τερματίσεις. Η κολύμβηση, το πιο ατομικό άθλημα στην πισίνα, γίνεται το πιο εξαρτώμενο στην θάλασσα (Πρόταση : Τα μετάλλια πρέπει να είναι δύο, ένα και για τον/την συνοδό !!)
Αρχίζει ένα μούδιασμα από τα πόδια προς τα χέρια. Η προπονήτριά μου, τόχε πει. Να το ξέρεις, θα αρχίσει κάποια στιγμή, είναι φυσιολογικό, αγνόησε το και συνέχισε. Πρώτα το αριστερό και μετά το δεξί χέρι αρχίζουν να πονάνε. Γυρνώ ακόμη μια φορά σε πρόσθιο. Εδώ ό άλλος, ο Matthew Webb πέρασε ολόκληρη Μάγχη κολυμπώντας πρόσθιο το 1875, άλλα τέσσερα χιλιόμετρα μείνανε. Η μύτη μου έχει τσούξει η γλώσσα μου στύφισε, η κόκα κόλα τα τζελάκια και ο ηλεκτρολύτης ζεσταθήκαν. Βάρκες αναψυχής περνούνε τριγύρω, σούζα, αρχίζω να τραμπαλίζομαι σαν καρυδότσουφλο, έχοντας μειωμένο έλεγχο στο όλο θέμα.
Γιατί το κάνω αυτό ? Γιατί μπορώ.
Μπορείς? Όχι δεν μπορώ. Δεν ξέρω αν μπορώ. Θέλω να σταματήσω.
Γιατί δεν σταματάς ? Ντρέπομαι.
Τι ντρέπεσαι. Εμένα ντρέπομαι, την προπονήτριά μου ντρέπομαι, τον Γιάννη ντρέπομαι
Κλαίω. Γιατί κλαις ? Ζορίζομαι πολύ
Γιατί ζορίζεσαι ? Γιατί δεν προετοιμάστηκα καλά.
Γιατί δεν περίμενες να το κάνεις άλλη φορά ? Γιατί φοβήθηκα ότι δεν θα προλάβω.
Αρχίζω να μετράω την απόσταση σε «Καλογριές». Όσο δηλαδή είναι από το αριστερό Beach bar στην ακτή Καλογριάς μέχρι το νησάκι. Απόσταση περίπου 450 μέτρα.
1,2,3,4 μέτρα. Στα 10-15 νούμερα το χάνω.
Αχαρτογράφητα πλέον νερά, λόγω έλλειψης εμπειρίας και μόνο. Η μεγαλύτερη απόσταση που έχω κολυμπήσει, 7 χλμ. Από εδώ και πέρα όπως λέει και ο Steven Weinberg, ή κολυμπάς ή βουλιάζεις. Κανένας δεν γνωρίζει τα πάντα, ούτε είναι απαραίτητο να τα γνωρίζει. Πρέπει απλώς να ξεκινήσει το κολύμπι και θα μαθαίνει καθώς θα προχωράει. Αν περιμένει να μάθει το τέλειο κολύμπι χωρίς να κολυμπάει, τότε θα βουλιάξει.
Μετά τον κάβο λέει ο Γιάννης το βλέπεις το σκαφάκι ? Το καβατζάρεις και πας ίσια και τέρμα. Τι ωραία που φαίνονται από έξω !!
Οι κάβοι ατελείωτοι, λερναία ύδρα, έναν περνάς άλλος βγαίνει. Το σκαφάκι, απομακρύνεται, Ωραία πάει στο τέρμα.
Λάθος, πήγε και αγκυροβόλησε πιο μακριά. Αυτό το τελευταίο ήταν τσάκισμα, πραγματικά. Αρχίζει η ανακατωσούρα στο στομάχι, μόνο νερό και λίγο κόκα κόλα να ξεπλυθώ, αν και πλέον εκεί στο 8ο χιλιόμετρο δεν θυμάμαι πολλά. Είχα φτάσει σε μία κατάσταση ΖΕΝ από άποψη δυσφορίας, μπορεί κάπως έτσι να νιώθουν και οι φακίρηδες πάνω στα καρφιά.
Πλέον το πρόσθιο μου έχει εξελιχθεί στο κολύμπι της γιαγιάς. Τα χέρια ελάχιστα βυθίζονται γιατί με πεθαίνουν οι δικέφαλοι, αποσυντονισμός μεταξύ κλωτσιάς και χεριών, ένα μόνο ελαφρύ σπάσιμο της μέσης μπας και ανακουφιστώ από τους πόνους της.
Ο Καρνάζης είχε πει «Τρέξε, και αν χρειαστεί περπάτα, και αν χρειαστεί μπουσούλα…». Τώρα τί να κάνω που είχα ξεκινήσει από την αρχή με το τελευταίο ?
Από την άλλη, ο Μαρουκάμι με έμφαση τόνιζε «..τουλάχιστον, δεν εγκατέλειψα ποτέ»
Η προπονήτρια μου θα έχει βγει πλέον. Πρέπει να είμαι τελευταίος.
Και μια που πιάσαμε τους συγγραφείς για, κάτσε…..
Κάτι άρχισε να φωτίζεται στο μυαλό μου. Κάτι σαν επιφοίτηση. Σαν Σανίδα Σωτηρίας που μου την έστειλε η Ανθούλα, κάτι άρχιζε να καθαρίζει το μυαλό μου. Κοίτα που έφτασες. Δυο χρόνια πριν τσαλαβουτούσες στα 5 μέτρα των καγκουριών. Τώρα είσαι στα 9 χιλιόμετρα από την αρχή, στα 15 χιλιόμετρα από τον μεγάλο στόχο σου. Θυμάσαι ????
Η εξάτμιση από την μπροστινή βάρκα, διέλυσε τελειωτικά τα ρουθούνια μου. Πλέον δεν είχα επιλογή. Πρόσθιο και μόνο και αναπνοή από το στόμα. Προσπάθησα να κρατήσω δυνάμεις για ελεύθερο στο τελευταίο χιλιόμετρο, μπας και βγω καμιά φωτογραφία της προκοπής, με σφυγμό με πάθος με ένταση, αλλά δεν γινόταν. Το νερό πιο φωτεινό, αλλάζει το χρώμα του από μπλε σε πρασινο-τυρκουάζ. Χλιδάτα τα νερά, ετοιμάζονται για τον τερματισμό μου. Άρχισα να διακρίνω βυθό. Τουλάχιστον αν βουλιάξω θα μπορέσω να πατήσω για λίγο κάτω, να νιώσω στέρεο έδαφος. Σε αυτό το σημείο πρέπει να είχα πέσει πλέον σε αυτό που λένε «τοίχο» στον μαραθώνιο.
Φτάνοντας ακτή, βάζω τα δυνατά μου ώστε να σηκωθώ έπειτα από 5 ώρες και δέκα λεπτά και να βγω ευθυτενής.
Όμως μέχρι και το τελευταίο μου βήμα έμελλε να είναι αντιπροσωπευτικό του όλου αγώνα μου. Πέτρες γλιτσιασμένες και μυτερές, ότι μισώ παραπάνω, μου χάρισαν έξοδο ως ταλαντευόμενος αναστενάρης, ή μεθυσμένος Ποσειδώνας μετά από ξενύχτι, πράγμα που δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Τα πρώτα συχαρίκια από τον Γιάννη, τα δεύτερα από την προπονήτρια μου.
Είμαι περήφανη μου λέει, μόνο αυτό θυμάμαι. Το βλέπω στα μάτια της. Το μετάλλιο που άξιζε το είχα πάρει….Το άλλο είναι για τις φωτογραφίες.
Δεν μπορούσα να μιλήσω, ήθελα να πω μπράβο και σε αυτή, το μόνο που μπορούσα ήταν να της τρίβω το πάνω μέρος της παλάμης, ελπίζω να κατάλαβε τι ήθελα να της πω.
Πρώτη στις γυναίκες αυτή, πρώτος από την ανάποδη και εγώ.
At least I got the max for what I had paid for. Τουλάχιστον πήρα το μέγιστο για ότι πλήρωσα από όλους τους άλλους.
Στους μαραθώνιους μαυρίζουν τα νύχια στα πόδια, εδώ μαύρισα ολόκληρος από τον ήλιο.
Ο χρόνος μου 5:10 όσο περίπου έκανα και στον πρώτο μου μαραθώνιο επί εδάφους.
Πριν δύο χρόνια έβγαζα φλύκταινες στην σκέψη της θάλασσας, στο αλάτι και στον ήλιο, τώρα πέρασα μισή μέρα μέσα της. Μου χαρίστηκε, με συγχώρεσε?.
Σε έναν αγώνα θαλάσσης, δεν έχει σταμάτημα, πιάσιμο, κάθισμα κάτω. Ή πέρα ή στο βυθό, το καΐκι δεν είναι επιλογή (αδιόρθωτος…)
Γιάννη σε Ευχαριστώ πολύ για την καθοδήγηση και υποστήριξη.
Ανθούλα σε Ευχαριστώ πολύ που μου μαθαίνεις πως να βρίσκω Σανίδες Σωτηρίας.
Σχόλια