Πριν 73 χρόνια σαν σήμερα ο Αμερικάνος πρόεδρος Τρούμαν έριξε την δεύτερη ατομική βόμβα στην πόλη Ναγκασάκι. Είπε πως οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. 60.000 με 70.000 επί τόπου νεκροί, 100.000 με 200.000 νεκροί τα επόμενα χρόνια. Πολλοί μελετητές και ιστορικοί αναφέρουν πως οι ρίψεις των ατομικών βομβών ήταν ένα έγκλημα. Όλοι εμείς σε ουσιαστικό επίπεδο δεν καταλαβαίνουμε τι συνέβη.
Ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε μαρτυρίες από ντοκιμαντέρ αλλά μέχρι εκεί. Δεν κατανοούμε τι έχει περάσει ο Μίκης Θεοδωράκης την εποχή της χούντας, δεν καταλαβαίνουμε τι έζησε ο Περικλής Κοροβέσης κι ας έχουμε διαβάσει τους ''Ανθρωποφύλακες''. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι η μητέρα του Παύλου Φύσσα και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν περνά απ' την ψυχή μας πως ένοιωσαν οι γονείς του Μανώλη Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη που δολοφονήθηκαν κι αυτοί.
Πρόσφατα με την πυρκαγιά στην Αττική, στεναχωρηθήκαμε, πονέσαμε αλλά μέχρι εκεί. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να πω πως πρέπει να ζήσουμε τον πόνο, την φρίκη για να νοιώσουμε πραγματικά. Ίσως η φύση μας η ανθρώπινη να λειτουργεί αμυντικά, προστατευτικά, δεν θέλει να πονέσει, λογικό και ανθρώπινο αυτό.
Λογικό και ανθρώπινο όμως είναι η εκπαίδευση μας, η εκπαίδευση του ανθρώπου, αναφέρομαι σε μια εκπαίδευση επαφής με το συναίσθημα του άλλου. Σ' αυτό το πλαίσιο νομίζω υστερούμε σαν είδος. Λείπε η ενσυναίσθηση.
Αν ψάξουμε μπορούμε να βρούμε πολλά για τον όρο.
Ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με ένα άλλο άτομο. Η αναγνώριση και η κατανόηση της θέσης, του συναισθήματος, των σκέψεων ή της κατάστασης κάποιου άλλου. Η ενσυναίσθηση λειτουργεί ως αντίδοτο στο μίσος, ''θέλει'' να καταλάβει τον άλλον τόσο βαθιά, σαν να ήταν μέσα του.
Η ενσυναίσθηση είναι επικοινωνία όχι εσωτερική, είναι επικοινωνία βαθιά, άλλου επιπέδου, πάνω απ' όλα είναι μακροχρόνια διαδικασία εκπαίδευσης.....
β.ψ.
Σχόλια