Ένας μεγάλος αγώνας βουνού 82 χιλιομέτρων με μεγάλη συμμετοχή κι όμως με ένα απίστευτο οικογενειακό κλίμα να χαρακτηρίζει όλη την διοργάνωση, απ' την αρχή μέχρι το τέλος.
Αυτές είναι οι σκέψεις που νομίζω αντιπροσωπεύουν τον συγκεκριμένο αγώνα. Πολλές οικογένειες στο χώρο, πολλά ζευγάρια, πολλοί άνθρωποι και πολλές οι διαφορετικές ηλικίες, κι όλα αυτά στο απόλυτο περιβάλλον, στην απόλυτη φύση σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Στο Δασικό Χωριό Ερύμανθου.
Αν αυτό δεν είναι το διαφορετικό του αρνητικού που βγάζει η κρίση που ζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και δεν αποτελεί θωράκιση της ίδιας της κοινωνίας απέναντι στα σημεία (και τέρατα) των καιρών που ζούμε, τότε πιο είναι το διαφορετικό που προσφέρει θετική αναπλαισίωση...
Από εκεί και πέρα......
Πάντα μαθαίνω κάτι, πάντα σε κάθε αγώνα έρχεται κάτι καινούργιο, πάντα προστίθεται γνώση. Άλλες φορές με τον πιο απλό τρόπο, άλλες φορές με τον πιο αναπάντεχο, άλλες φορές απ' την σιγουριά της υποτιθέμενης γνώσης, ίσως της υπεροψίας, της υποτίμησης ή απλά της υπερβολικής σιγουριάς. Η υπερβολική σιγουριά και η κακή εκτίμηση το περασμένο Σάββατο ήταν οι παράγοντες που περιόρισαν ένα προσωπικό πάρτι που ένοιωθα να διασκεδάζω συμμετέχοντας.
Δεν είδα ήλιο και νόμιζα πως δεν θα ΄χει ζέστη έτσι δεν έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στην χρήση saltstick που 'χα μαζί μου και ευλαβικά χρησιμοποιώ σε άλλους αγώνες. Αυτή η λεπτομέρεια μετά το 60-65 βγήκε και με διέλυσε. Έφερε τα πάνω κάτω στην διάθεση, στην ενέργεια και τελικά και στην ψυχολογία (ευτυχώς όχι στον απόλυτο βαθμό). Δεν έχω ξαναβιώσει μεγαλύτερη συχνότητα από κράμπες, ότι υπήρχε στα κάτω άκρα με την παραμικρή απότομη κίνηση έβγαζε κράμπα σε σημείο όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα το τρέξιμο να περιορίζεται στο ελάχιστο.
Την μεγάλη διακοπή για επαναφορά σε φυσιολογικά επίπεδα την θεωρούσα πολυτέλεια και την απόλυτη πτώση της ψυχολογίας δεδομένη αν αποφάσιζα κάτι τέτοιο. Έτσι αρκέστηκα σε περπάτημα με προσπάθεια τρεξίματος που έβγαινε με μεγάλη δυσκολία.
Το σίγουρο είναι πως ο διάλογος με στοιχεία διαλογισμού δεν πιάνει σε θέματα που εμπλέκεται η χημεία ας μου επιτραπεί η έκφραση. Το θέμα με τις κράμπες είναι μετρημένα κουκιά, χάνεις υγρά και όποια άλλα στοιχεία είναι απαραίτητα κι έρχονται οι κράμπες. Για αυτό αναφέρω χημεία, η διαδικασία μοιάζει με χημική αντίδραση κι εκεί δεν χωρά συζήτηση, δεν χωρά διάλογος. Υπήρξαν στιγμές που πόνοι οι οποίοι βγήκαν σε διάφορα σημεία όπως σε λαγονονκημιαία ταινία ή στον αχίλλειο τένοντα ''λιμάρονται'' με την γνωστή μέθοδο του διαλόγου που αποδίδει. Στις κράμπες όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Στα υπόλοιπα της ημέρας και του αγώνα. Άρτιοι οι σταθμοί και οι φροντίδα των ανθρώπων που τους πλαισίωναν, όπως ''άρτια η χαζομάρα'' πολλών συναθλητών που άφηναν κατά μήκος της διαδρομής τα σκουπίδια τους. Δεν ξεχνώ πως στην γούρνα που δροσιζόμασταν στην Σίλλη συναθλητής μπροστά μου δεν άφησε το σακουλάκι του τζελ στον τσιμεντένιο πεζούλι αλλά το άφησε μέσα στο νερό, δεν μίλησα γιατί ήθελα να δω, το σακουλάκι άρχισε να βουλιάζει, δεν άντεξα το άρπαξα και το ακούμπησα στο τσιμέντο λέγοντάς του: ''τουλάχιστον εδώ μην βουλώσει και την γούρνα...'' . Κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας.... το μυαλό δεν ξέρω αν μπήκε στην θέση του. ''Τι άνθρωποι είμαστε;'' αναρωτιόμουν και τότε και τώρα που γράφω τις γραμμές αυτές....
Ιδιαίτερα φροντιστική η παρουσία του Προέδρου του Σ.Δ.Υ.Θ. Δημήτρη Λαμπρινίδη στον σταθμό της Πρασινάδας, ήταν αυτός που μου χτύπησε το καμπανάκι της αφυδάτωσης και περιέγραψα νωρίτερα πως κινήθηκα μαζί της.
Σοφή η επιλογή μου να πάρω δυο μέρες άδεια απ' τις επαγγελματικές υποχρεώσεις πριν τον αγώνα ώστε να αναπληρώσω ύπνο που λείπει πάρα πολύ τελευταία. Ενώ μέσα μου όλο το τελευταίο μεγάλο διάστημα υπήρχε μια μάχη που αποτύπωσα σε instagram και facebook το βράδυ πριν την εκκίνηση και μεταφέρω τώρα.
''Το τελευταίο διάστημα για να φτάσω εδώ απόψε μάχονταν μέσα μου δυο βράχοι....o ROC του βουνού που σε πάει παντού (με την προετοιμασία που χρειάζονταν κι ενώ μόλις είχε τελειώσει το running365.gr) και ο ROCK της πόλης που φτάνει παντού με τα καθημερινά ξενύχτια στον 1055rock Δευτέρα μέχρι Παρασκευή και όλα τα υπόλοιπα της οικογένειας να τρέχουν. Θεωρώ ευλογία που κάθομαι τώρα και γράφω το βράδυ 28.04 πριν την αφετηρία δίχως να ξέρω αν γίνει η ανάρτηση, το σήμα είναι ανύπαρκτο.
Καλό βράδυ να 'χουμε κι αέρα στα πανιά μας ! ! !''
Η ανάρτηση δυστυχώς ολοκληρώθηκε στον δρόμο της επιστροφής αφού στα πολύ αρνητικά της παρουσίας μου στο Δασικό Χωριό ήταν το ανύπαρκτο σήμα της vodafone. Το βράδυ της Παρασκευής με ξαστεριά σήμα για να επικοινωνήσω με την οικογένεια είχε σ' ένα σημείο, ενώ το βράδυ Σαββάτου με συννεφιά αναγκάστηκα να ζητήσω το τηλέφωνο κάποιου άλλου με cosmote ώστε να ενημερώσω το σπίτι πως είμαι καλά και ολοκλήρωσα υγιής.
Πάντα τρέχοντας έρχονται πράγματα, πόσο μάλλον όταν τρέχεις για ώρες πολλές, όπως ακριβώς έγινε το περασμένο Σάββατο στον ROC 2017. Σαν η ανάσα σε κάθε της εισπνοή και εκπνοή να μιλά, να λέει, να σου λέει, να μου λέει τελικά. Ένα έντονο χαρακτηριστικό στον προχθεσινό αγώνα ήταν πως στο μεγαλύτερο μέρος τα αυτιά μου ήταν βουλωμένα κι η αναπνοή μεγεθύνονταν (κι όπου αναπνοή βάλτε σκέψεις). Κι όχι μόνο ήταν βουλωμένα αλλά με κανένα τέχνασμα δεν ξεβούλωναν, σαν ο Θεός του τρεξίματος να μου έλεγε "θα 'χεις τις σκέψεις μέχρι να στύψεις το μεδούλι τους...." Θεοί και Δαίμονες για 82 χιλιόμετρα οι Θεοί κι οι Δαίμονες ΜΟΥ εκεί μαζί μου πιστοί σύντροφοι δίχως επιλογή απόρριψής τους....απλά έρχονται απρόσκλητοι. Τελικά μέσα απ' την διαδικασία γίνονται κτήμα, γίνονται φιλικές, οικίες σκέψεις που τακτοποιούνται και μετατρέπονται σε λειτουργικά αξιοποιήσιμες εμπειρίες....
Με αφορμή έναν αγώνα τρεξίματος την ημέρα του αγώνα και τις επόμενες ημέρες που ακολουθούν, για την συνέχεια μιας ολόκληρης πορείας. Αποθήκη το σώμα φωτεινή με χρώματα πολλά στην ψυχή.... Στην ψυχή που κρατά καλά μέσα της για την συνέχεια και βγάζει προς τα έξω όταν κρίνει, όταν χρειάζεται, σαν άλλα βέλη από μια φαρέτρα ζωής και ενέργειας.
Καθώς γράφω ήρθε μια τακτοποίηση μέσα μου σχετικά μ' ένα ερώτημα που έχω, ''γιατί δεν μπαίνω στον μεγάλο αγώνα της διοργάνωσης των 100 μιλίων''. Σκέφτηκα πως ίσως έχει να κάνει με την άρνηση ή αδυναμία να κουβαλήσω, να αντέξω τους Θεούς και τους Δαίμονες που ανέφερα νωρίτερα για τόσο μεγάλο διάστημα.
Θα δείξει, πάντα δείχνει το τρέξιμο, αυτή η απόλυτη φυσική φροντίδα εαυτού....
β.ψ.
Σχόλια